Mama Lieke: Het akelige vervolg van mijn droombevalling. Ik kreeg een fluxus…

Eerst een waarschuwing. Dit kun je misschien beter niet lezen als je zwanger bent. Hierin beschrijf ik namelijk het akelige vervolg van mijn droombevalling. Het is een gebeurtenis die ik niet aan zag komen, en weer zo snel mogelijk wil vergeten. Toch denk ik er regelmatig aan, wanneer ik fantaseer over een derde kindje.

Een fluxus

Ik heb na beide bevallingen een fluxus gehad, en de kans dat het een derde keer zal gebeuren, is heel groot. Een fluxus is een complicatie na de bevalling waarbij de moeder extreem veel bloed verliest. De eerste keer verloor ik 1.5 liter, de tweede keer bijna 3 liter en waren er 2 bloedtransfusies nodig om me er bovenop te helpen.

“Na mijn eerste bevalling is er het een en ander mis gegaan. Ik ging er vanuit dat het deze keer allemaal wel goed zou gaan.”

34 weken

Ik was 34 weken zwanger toen Rashid mij vertelde dat hij een nachtmerrie had. Eerst wilde hij niet zeggen waar deze over ging. Na enig aandringen vertelde hij dat hij droomde dat ik overleed na mijn bevalling door veel bloedverlies. We besteedde hier verder niet veel aandacht aan, het was immers maar een droom. Na mijn eerste bevalling is er het een en ander mis gegaan, maar ik ging er met frisse moed vanuit dat het deze keer allemaal wel goed zou gaan. En dat was ook zo.

Een droombevalling

Zoals je kunt lezen in mijn vorige blog had ik een droombevalling. De weg naar de geboorte van mijn tweede zoontje is er een die ik nooit zal vergeten. Deze keer gelukkig in positieve zin. Nadat ik hem zelf ter wereld leidde, wilde ik hem graag meteen voeden. Dat vond ik lastig, ik vroeg me af hoe dat ook alweer ging bij zo’n klein baby’tje.

Ondertussen vertelde de verloskundige dat de placenta op zich liet wachten. Dat dit niet normaal was, zag ik aan de paniek op haar gezicht. Ze masseerde mijn buik met grote halen, maar dat mocht niet baten. Uiteindelijk gaf ze een ruk aan de navelstreng, waarna de placenta er toch heelhuids uit kwam.

Ik was bang

Helaas kromp mijn baarmoeder ondanks de borstvoeding en de medicatie niet samen. Het bloed gutste eruit. Rode matjes werden om de haverklap verwisseld voor schone. Deze werden gewogen zodat ze konden bijhouden om hoeveel bloed het ging. Ondertussen riep ik: “ik ga dood!” en “Rashid’s droom komt uit!” Nu realiseer ik me lachend dat dit best raar heeft moeten klinken..

Ik was bang. Bang dat ik mijn kinderen niet zou kunnen zien opgroeien. Bang dat mijn zoontje later zou moeten vertellen dat zijn moeder overleed nadat hij zelf geboren werd. Bang dat Rashid er alleen voor zou komen te staan. Was dit het einde van ons verhaal? Ik was bang, bang om dood te gaan.

Een soort engel

De gynaecoloog was er snel, volgens mij heette ze dokter van Leeuwen. Voor mij was het een soort engel. Heel vastberaden heeft ze ervoor gezorgd dat ik direct op de OK terecht kon. Op dit moment werd ik gescheiden van Rashid en ons pasgeboren hummeltje. Wat voelde dat onnatuurlijk! Ik zie hem nog staan met de kleine in zijn armen, terwijl ik de kamer uit gereden werd. Rashid was sterk en geloofde niet in zijn akelige droom. Hij wist dat alles goed zou komen. Zijn ogen straalden rust uit, dat gaf mij kracht.

“Eindelijk kon ik hem vasthouden zonder zorgen.”

Een achtbaan van emoties

Ik werd wakker uit de narcose en vertelde iedereen die boven mijn bed hing hoe prachtig mijn bevalling was. De medicatie had een bijzonder effect waardoor ik super happy, nee, euforisch was en heel veel praatte. Wat heb ik veel onzin uitgekraamd, gelukkig zijn ze dat wel gewend in de verkoeverruimte.

Rashid kwam mij opzoeken, ik zag dat hij een wiegje vooruit duwde. Daarin lag ons mooie mannetje. Een achtbaan van emoties. Zo bang als ik voorheen was, zo blij was ik nu. Eindelijk kon ik hem vasthouden zonder zorgen.

Ons gezinnetje herenigd

Maar er knaagde iets, ik voelde me niet compleet. Ik had een grote behoefte om ook ons andere zoontje in mijn armen te sluiten. Toch hebben we deze ontmoeting nog even uitgesteld. We wilden niet dat hij mij zo verzwakt zou zien. Ik kon geen gesprek bijhouden en mijn ogen voelden zwaar.

Mijn gezicht was lijkbleek, ik raakte bijna in shock. Daarom werd besloten om een bloedtransfusie in gang te zetten. Druppel voor druppel stroomde het leven terug in mijn lichaam. Niet lang daarna konden we naar huis en werd ons gezinnetje herenigd. We waren samen, onze twee lieve jongens, Rashid en ik. Dat is alles wat ik voor altijd wil zijn: samen. Om lief te hebben en niets voor lief te nemen.