Mama Manou: Een ode aan mijn vriend, omdat hij het verdient!

Jaja, de volgende mijlpaal is alweer geweest, mijn verlof is namelijk begonnen! Ik ben nu 35 weken zwanger en de nesteldrang begint goed door te zetten. Alles, moet, schoon. Geen kastje, laatje of plankje wordt overgeslagen en alles wordt opnieuw georganiseerd. En of het nou om 6 uur in de ochtend is of 10 uur ’s avonds, wanneer ik de drang krijg om te poetsen dan houd niemand mij tegen.

Ook heb ik een week geleden mijn babyshower gehad, waarbij ik echt prachtige cadeaus heb gekregen. Ik wist wel dat er iets werd georganiseerd en op welke datum, maar voor de rest was ik nergens van op de hoogte. Ik ben om 11 uur mijn eigen huis uitgeschopt en mocht rond 2 uur een keer terugkomen. En daar zaten ze, alle vrouwelijke familieleden en vriendinnen! Even een pluim aan Michelle en Whitley voor het organiseren, het was top!

Jut & Jul, oftewel, Michelle & Whitley

Een ode aan mijn vriend

Dan is nu de tijd aangebroken om een versnelling terug te schakelen. Daar ben ik normaal niet zo van, maar ik merk dat het allemaal wat moeizamer gaat dus heb ik geen keus. Schoenen met veters heb ik maar even in de kast weggezet en de nachtelijke wc bezoekjes zijn ook gestegen. Dan hebben we daarnaast nog de slapeloze nachten, lage rugpijn, bh’s die gewoon echt niet meer lekker zitten en de plotselinge afkeer voor spijkerbroeken (joggingbroek all the way!). En wanneer ik dan een dagje niet rustig doe laat mijn buik gelijk van zich voelen. Ook is de kleine bezig met indalen. Ik snap nu ineens waarom je gaat waggelen als je zwanger bent 😉

 “Ik lees wel eens verhalen van mannen die zich weinig tot niet bekommeren om hun zwangere vrouw/vriendin en het allemaal wel prima vinden zo.”

 

Genoeg zelfmedelijden, want wanneer ik dan op de bank zit, zonder bh, in mijn joggingbroek, met rugpijn, slaaptekort en een harde buik is daar mijn redder in nood; mijn vriend. Hij werkt 40 uur bij een druk ICT dienstverleningsbedrijf en na zijn werk staat hij regelmatig te koken, stofzuigen of mijn rug te masseren, omdat het mij dan eventjes niet meer lukt. En wat ben ik daar blij mee! Ook word ik door hem teruggefloten als ik een stapje te veel doe. Wat ik op dat moment natuurlijk helemaal niet leuk vind, maar wel waardeer naderhand. En hij heeft er zo veel zin in! Hij is heel erg betrokken, wil (uit zichzelf) mee naar elke afspraak bij de verloskundige en voelt elke dag aan mijn buik als de kleine weer begint te schoppen.

Even de basics ingekocht

Ik weet dat hij mij zal steunen in alles

“Ik ben zo benieuwd hoe hij eruit ziet” en “ik kan echt niet meer wachten” zijn uitspraken die ik bijna elke dag wel een keer voorbij hoor komen. Dat vind ik fijn. Ik lees wel eens verhalen van mannen die zich weinig tot niet bekommeren om hun zwangere vrouw/vriendin en het allemaal wel prima vinden zo. Of die het allemaal maar aanstellerij vinden. En het is niet zo dat meneer overal ja en amen op zegt hoor, gelukkig niet! Hij weet precies wat ik nog wel kan en wanneer ik me aanstel. Het excuus ‘ja maar ik ben zwanger’ trapt ie dan ook niet in. Hij is er op het juiste moment en ziet aan mij wanneer ik er even doorheen zit.

Hoe werkt nou toch zo’n maxi cosi?

Misschien is dit ook wel een van de redenen dat ik niet bang ben voor mijn bevalling, omdat ik weet dat hij mij zal steunen in alles. Ik ben gezegend met een man die niet alleen naast de zijlijn staat mee te kijken, maar probeert zo veel mogelijk mee te spelen waar het maar kan. Een ode aan mijn vriend! Dus lieve Remy, bedankt!

En natuurlijk word ik door heel veel meer mensen gesteund. Familie en vrienden zijn er allemaal voor me en tonen veel interesse. Ze staan allemaal voor mij klaar en hebben het beste met mij voor. Om iedereen apart te vernoemen is niet mogelijk, maar jullie weten zelf wel wie jullie zijn he? Bedankt iedereen!