Je hebt van die mensen die geboren moeders zijn. Die van kinds af aan al dromen om moeder te worden, altijd bezig met poppen en barbies. Die in vriendschapsboekjes steevast bij de categorie “wat wil je later worden” mama invullen. Dan heb je ook nog de mensen die zeker geen kinderen willen en de mensen die het allemaal niet weten.

In die laatste categorie viel ik altijd; tot op de dag van mijn positieve zwangerschapstest was ik nog aan het twijfelen. Maar eenmaal een positief resultaat betekende, niet meer terug kunnen; of beter gezegd, niet meer terug willen. Het beangstigde me ontzettend, de knoop was opeens doorgehakt en blijdschap en angst volgden elkaar in razend tempo op.

Eric heeft van het begin af aan duidelijk gemaakt dat hij dolgraag vader wilde worden. Sterker nog, hij is dus een man die van jongs af aan al heeft gezegd dat hij later papa wilde worden. Hoewel ik niet zeker was van de beslissing, was ik heel bang dat ik later spijt zou krijgen als ik er niet voor ging. We hebben heel wat discussies gehad over het onderwerp kinderen, omdat ik graag alles vooraf duidelijk wilde hebben, dat is overigens nooit gelukt. Nu achteraf denk ik dat het goed is geweest dat we er maar gewoon voor gegaan zijn zonder dat ik alles helemaal uitgedacht had, er valt niets te plannen als het om kinderen gaat.

“Inmiddels is het draakje al bijna één jaar oud en heb ik nog geen seconde spijt gehad van de beslissing toch een gezin te willen stichten”.

 

Inmiddels is het draakje al bijna één jaar oud en heb ik nog geen seconde spijt gehad van de beslissing toch een gezin te willen stichten. Ik besef me nu ook al te goed wat een geluk we hebben dat onze kinderwens zonder al te veel problemen in vervulling is gegaan. Ik kan in de verste verte niet indenken wat een pijn het moet doen als je graag een kindje zou willen, maar het niet lukt. Wat een verdriet dat geeft. Ik ben nog iedere dag blij dat ik niet in die positie zit. Opeens kan ik me voorstellen hoe het voelt om zo’n verlangen naar een kindje te hebben.

Vanaf het eerste moment dat ik Feline in mijn armen sloot, ben ik verliefd geworden tot over mijn oren. Op dat moment besloot ik ook dat ik in de toekomst dolgraag voor gezinsuitbreiding zou gaan. Voor Eric is dat nooit een discussie geweest, hoe meer, hoe beter. Niet lang na de geboorte begon het alweer te kriebelen. We hebben erover gepraat en ook besloten dat we een jaar zouden wachten met proberen voor een tweede kind te gaan. We wilden graag van Feline genieten, zonder dat we ons al druk zouden hoeven maken over een verwachte baby. In dit jaar hebben we uitgebreid voorbereidingen voor een tweede getroffen, de namen hebben we al bedacht, het geboortekaartje is al ontworpen en bij de aanschaf van babyspullen houden we er rekening mee dat het voor een tweede ook te gebruiken moet zijn.

“Het verlangen naar een kind is meer dan ooit aanwezig. Maar toch merk ik ook weer de angst”.

 

Feline word binnenkort één jaar en dat betekent dat we ons zelf groen licht geven voor gezinsuitbreiding. Maar ondanks dat we er veel over hebben gepraat, merk ik dat ik weer aan het twijfelen sla. Begrijp me niet verkeerd, mijn eierstokken rammelen zo hard dat ik in een Mariachi- band zou kunnen spelen. Iedere keer dat ik een zwangere vrouw voorbij zie lopen, of in onze vriendenkring het blijde nieuws van iemand hoor, merk ik dat ik enigszins jaloers ben. Zodra er een kindje ergens is geboren, sta ik het liefst direct voor de deur om te vragen of ik de baby mag zien en liever nog even vasthouden. Er moet bijna een koevoet aan te pas komen als ik de baby weer moet teruggeven, want het liefst blijf ik de hele dag met het kind zitten. Dus het verlangen naar een kind is meer dan ooit aanwezig. Maar toch merk ik ook weer de angst.

Mijn vorige zwangerschap is prima verlopen, alleen ben ik in het begin goed ziek geweest. Ondanks de medicatie ben ik uiteindelijk toch in het ziekenhuis beland. Hyperemesis Gravidarum, een HG zwangerschap, voor degene die het kennen een bekende term. Voor degene die er nog nooit van hebben gehoord; een vorm van zwangerschapsmisselijkheid, waarbij het overgeven zulke extreme vormen aanneemt, dat de zwangere niet bij uitzondering uitgedroogd in het ziekenhuis beland.

Ik ben tot 16 weken behoorlijk ziek geweest, maar vind dat ik nog van geluk mag spreken als ik de verhalen van anderen lees. Het is een bekend fenomeen in onze familie; mijn moeder en allebei mijn zussen hebben er last van gehad. Bij alle drie liep de duur van de misselijkheid op naar rato van de zwangerschap. Eerste kind betekend 3 maanden ziek, tweede kind 6 maanden, derde kind 9 maanden ziek. Hoewel ik weet dat het verloop bij familie niets zegt over verloop van een eigen zwangerschap, heb ik toch een behoorlijke angst voor hoe een tweede zwangerschap zal verlopen. Niet te vergeten dat er dan ook al een eigenwijze peuter rondloopt die aandacht wil, dus rustig wakker worden en bijslapen zit er dan ook niet in.

“Bij Feline is alles goed gegaan, maar wat als een tweede zwangerschap niet goed gaat?”

 

Ook wordt de angst voor een gehandicapt kind groter. Bij Feline is alles goed gegaan, maar wat als een tweede zwangerschap niet goed gaat? De combinatietest en de 20 weken echo vertellen een heleboel, maar volledig uitsluitsel kunnen ze niet geven. Daar komt bij dat er tijdens de bevalling en daarna nog zoveel dingen mis kunnen gaan. Bij de eerste zwangerschap heb ik er nooit bij stil gestaan hoeveel dingen er mis konden gaan, maar nu er een gezond meisje rondloopt ben ik me er meer bewust van dan ooit.

Bovenop de angst voor het verloop van de zwangerschap heb ik ook de alom bekende twijfels. Hoe kan ik in vredesnaam net zoveel van een tweede houden? Hoe zorg ik dat het huishouden door blijft draaien als ik twee draakjes in de gaten moet houden? Wat doe ik als ze het niet met elkaar kunnen vinden? Iedereen waarmee ik praat stelt met gerust dat dat allemaal goed komt. Een tweede is net zo geliefd als een eerste, maar zonder tweede is dat nu nog heel lastig voor te stellen. En het huishouden en de omgang vinden vanzelf wel een weg. Al lijkt het me heel lastig om een baby alle benodigde aandacht te geven wanneer er een peuter ook aan het strijden is om de aandacht, die ze opeens moet delen.

De grootste angst van alles is denk ik dat het niet lukt. Nu weet ik wat ik heb en hoe fantastisch het is om moeder te zijn. Dus wat als een tweede er niet in zit? De eerste zwangerschap kwam veel sneller dan verwacht, dus wat als een tweede niet lukt? Wat dan? We zouden graag het tweede kindje redelijk dicht op Feline willen, maar in hoeverre hebben we wat te willen? Aan de andere kant is het belachelijk om me nu al druk te maken over een mogelijk probleem wat er misschien wel helemaal niet is.

Al met al hoop ik vanuit het diepst van mijn hart dat het ons gegund is, dat wij volgend jaar een tweede kindje mogen verwelkomen, want welkom zou het zeer zeker zijn!