Mama Minke: Mijn kleine grote held kreeg een open hartoperatie. Daar lag je dan met toeters en bellen….

Aan mijn kleine grote held. Wat ben ik toch trots op jou! Het is nog maar 3 weken geleden dat je werd geopereerd. Een open hartoperatie. Nu een dikke week verder ben je aan het rollen alsof het niks is…

Jij had niet door wat je te wachten stond

Inmiddels 3 weken geleden was het dan zover. Je moest naar het ziekenhuis. Wij gingen met je mee. De eerste nacht sliepen we samen op de kinderafdeling Leeuw in het Wilhelmina ziekenhuis in Utrecht. Jij had niet door wat je te wachten stond. Je zag alleen maar het grote bed waar je lekker in kon rollen. De nacht ging goed. Je moest even wennen, maar al snel viel je in slaap. Ik ging naast je slapen. De nachtvoedingen nam ik je bij me in het krappe bedje. Heerlijk nog met je knuffelen. Half 6 had ik de wekker gezet om je nog even te voeden, daarna mocht het niet meer want je moest nuchter naar de operatie kamer.

De minuten verstreken gestaag die ochtend. We waren aan het wachten tot ze ons ophaalde. Toen was de tijd daar en liepen we met jou in onze armen naar de operatiekamer. Wat leek die weg lang. Ik had alleen oog voor jou. Ik had je verteld wat er ging gebeuren. Maar of je het al begreep? Je was nog maar 19 weken oud. Hoeveel begrijpt een kleine baby?

“Daar was dan de operatietafel, zo groot. Daar moest jij als klein mensje op liggen. Het liefst wilde ik je in mijn armen nemen en heel hard weg rennen.”

 

Het moest, dit was beter zo

Wij moesten ons in pakken hijsen net voordat we jou de kamer in mochten brengen. Eenmaal in het pak gingen we de operatiekamer binnen. Daar was dan de operatietafel, zo groot. Daar moest jij als klein mensje op liggen. Het liefst wilde ik je in mijn armen nemen en heel hard weg rennen. Maar ik wist het, het moest, dit was beter zo. Met een big smile ging je liggen. We hebben je nog enorm geknuffeld en gekust en toen ging je onder narcose. Jij nam het zoals het was. Geen gehuil. Onze krijger.

Deze uren verstreken traag en snel tegelijk. Ik kan het niet anders omschrijven. Ik voelde een rust in mij. Het ging goed komen. De chirurgen wisten wat ze moesten toen. Zij zijn bekwaam en jij zou alleen maar beter worden. Toen kwam dan eindelijk na 4 uren het verlossende telefoontje: de operatie is geslaagd. We sprongen een gat in de lucht en huilden van opluchting.

Op de intensieve care

Nu kwam dan het volgende zware stukje in jouw herstel; ontwaken uit de operatie, liggen op de intensieve care. Daar lag je dan op de intensieve care, overal weer slangetjes. Je lag aan de beademing, een drain uit je borstkastje, een infuus. Overal toeters en bellen. Zo wil geen ouder zijn kindje zien liggen.

Je lag nog te slapen. Je lag zo vredig. Maar dit duurde niet lang meer, je kon al gauw van de beademing af. Eenmaal ontwaakt zag ik de pijn in je ogen. Je wist niet waar je was, je voelde pijn, je voelde verdriet en ik kon je niet oppakken. Ik kon je alleen maar kusjes geven en toe fluisteren dat we er voor je waren. Dat je de operatie goed had doorstaan, dat je een kleine grote held was.

“Ik wilde bij je blijven daar op de IC, maar de artsen en verpleegkundigen raadden het af. Het was ook niet te doen daar, zoveel hectiek. Met pijn in mijn hart lieten we je achter.”

 

Mijn plan was om bij je te blijven daar op de IC, maar de artsen en verpleegkundigen raadden het af. Het was ook niet te doen daar, zoveel hectiek daar op de IC dus moest ik je achterlaten. Met pijn in mijn hart lieten we je achter op de IC. De verpleegkundigen zeiden dat het goed was, dat ze goed op je gingen passen en als er iets was ons gingen bellen en dan waren we binnen 20 minuten bij je.

Ik zag verdriet, pijn en vermoeidheid

We hebben die nacht geen telefoontje gehad. Om 7 uur ‘s ochtends waren we weer bij je. Ik zag de opluchting in je ogen, eindelijk je heitie en memmie (papa en mama) weer bij je. Ik zag verdriet, pijn en vermoeidheid in je ogen. Nee, je had niet zo goed geslapen bleek. Ik was boos dat ze ons niet hadden gebeld. Boos dat ik was weg gegaan. Maar die negatieve energie moest ik laten gaan. Ik kon er nu alleen maar voor je zijn. We zijn niet van je zijde geweest die dag. Jij deed hazenslaapjes, je kon je rust niet vinden. Gelukkig mocht je later die middag terug naar de kinderafdeling. Hopelijk zou dit voor meer rust zorgen.

Het was zeker rustiger op de kinderafdeling vergeleken met de IC. Maar totale rust was er niet. Jij had een zware dag die dag. Je had een aantal erge pijnmomenten. In overleg met de verpleegkundigen heb je een paar stootjes morfine gekregen. Je was namelijk al van de morfine afgehaald. Er was een moment dat wij zo wanhopig waren en je weer aan de morfine wilden hebben. Maar door goed overleg, hebben we er voor gekozen om het niet te doen. Aan de morfine zou een dag terug zijn in herstel en dit wilde we ook niet. We wilden dat je gauw ging herstellen zodat we jou gauw mee mochten nemen naar huis.

Wat ben jij een strijder!

Het was een pittige dag en nacht. Een slapeloze nacht voor jou en mij. Een dag en nacht waarin ik je zoveel mogelijk probeerde te troosten met knuffels en kusjes. Ik keek uit naar de volgende dag, een nieuwe dag waarin jij je hopelijk beter ging voelen.

“Gedurende die dagen kwam jij langzaam weer bij ons terug. Bij elk slangetje en tube die werd verwijderd kwam er een stukje Luc terug.”

 

Gedurende die dagen kwam jij langzaam weer terug bij ons. Elk slangetje en tube die werd verwijderd kwam er een stukje Luc terug. Wat een veerkracht heb jij, wat ben jij een strijder! Na die pittige nacht kwamen de lachtjes weer op je gezicht, de sprankeling weer terug in je ogen. Oh, wat maakte jij ons daar gelukkig mee.

Ik kon je weer knuffelen!

Op dag 4 kregen we te horen dat als de volgende dag jouw echo er goed uit zag, jij mee naar huis mocht. We sprongen weer een gat in de lucht! Onvoorstelbaar, na een open hartoperatie mocht jij misschien met 5 dagen al weer mee naar huis. Die dag mocht je van alle toeters en bellen af. Heerlijk, ik kon je weer knuffelen zonder enig draadje, slangetje of tube aan je. Langzaam kwam ook jouw geur weer terug. De lekkerste geur van de wereld. Die nacht heb je de hele nacht op me gelegen. Jij had mama honger en ik had Luc honger.

De volgende dag was het dan zover, je mocht naar huis! Wat een feest. Mijn kleine, grote held mocht naar huis. Nu ben je dan alweer 3 weekjes thuis na de operatie. Elke dag knijp ik in mijn handjes, jij bent gewoon thuis en je doet het zo goed. Elke dag geef ik kusjes op jouw litteken. Wat ben jij een strijder. Jij bent mijn kleine grote held!