Het is ergens tussen 16.30 en 18.00, we zitten midden in de spits. En het is opeens STIL. Ik heb mijn oren gespitst, maar ik hoor niets dan stilte. Heerlijk zou je denken, maar stilte in de spits is geen goed teken. Ik kom vanuit de keuken in de kamer, en zoek Lauren. Ik roep haar, geen reactie. Opeens hoor ik door de babyfoon gerommel, en de deur van de commode.

Oké, ze is dus in haar eigen kamer. Bij aankomst tref ik een ravage aan van slabjes, schoentjes, washandjes en hydrofiel luiers. Zelf zit ze zeer geconcentreerd met een doosje speldjes in haar handjes te schudden, en te kijken hoe ze die nou open kan krijgen. Ik zak door mijn knieën om op haar niveau te komen, ze duwt het bakje met speldjes in mijn hand. En kijkt in spanning wat ik daarmee ga doen. Maar dat valt tegen want ik zet het weg, met de opdracht dat we gaan opruimen. Die term kent ze wel, en kijkt wat er allemaal om haar heen ligt. Op haar manier legt ze alles terug, en stuur ik een beetje bij. Als ik zeg dat we klaar zijn, geeft ze de deur een duw. Tevreden gaan we naar de kamer, en trek ik de kamerdeur achter ons dicht…

De spits dus! daar waar alles bij elkaar komt in huis, de spits die pas afloopt na badtijd. En waar ik soms alle zeilen bij moet zetten om mijn doel te bereiken, gepaard met klotsende oksels en tranen van het lachen. Na het middagslaapje van Lauren gaan we altijd langzaam richting spits. Ze eet en drinkt wat, speelt wat en gaat op ontdekkingstocht. Vaak gaan we nog even voor een boodschap richting het winkelcentrum. Een boodschap doen is nu geen optie, omdat het regent en waait. Ik app snel manlief of hij een paar dingen mee kan nemen uit zijn werk.

“De spits is iets vervroegt en nu een feit. Er moet namelijk gekookt worden, kleine Lauren wil vooral vermaakt worden door mama en de postbode staat aan de deur”

 

De spits is iets vervroegt en nu een feit. Er moet namelijk gekookt worden, Lauren wil vooral vermaakt worden door mama en de postbode staat aan de deur. In de tijd dat ik het pakket onderteken, schiet de kat naar binnen met natte poten en kruipt ze er vrolijk kwijlend achteraan. Als ik weer in de kamer sta, zie ik dat Lauren de kat aait en doet alsof zijn haren voedsel zijn, vervolgens hangt haar tong buiten boord omdat het geen fijn gevoel is op haar tong. De kat wil graag eten, en wel nú. In een split second zie ik hoe de vloer eruit ziet, maar ik bedenk me dat ik vanavond wel zal dweilen. Ik geef de kat snel even wat brokken, want ik ruik iets. Oh nee!! De boter in de pan staat aan te branden.

Ik sprint over de spitsstrook richting kookplaat, en doe ondertussen mijn voet zeer aan een vervelend duplo blokje. Ik doe nieuwe boter in de pan, en braad de rundervinken aan, ik blijf er even bij want die moeten niet verbranden. Ondertussen zet ik de afzuigkap aan, in de wetenschap dat ik nu geen geluiden meer kan waarnemen vanuit de kamer. Ik spiek om het hoekje en zie een tevreden dochter met een boekje spelen. Fijn! Want dan kan ik me even richten op de slavinken, de aardappels en de broccoli. Gezonde hap vanavond! eten en inspiratie… daarover zal ik verder uitweiden in een nieuwe blog.

Ondertussen verzink ik in gedachten tijdens het koken, en check ik mijn telefoon. 2 oproepen gemist en 21 appjes. Arjan, heeft 2 keer gebeld dus ik bel hem terug. Wat ik bedoel met ‘blik boterhamworst’ hij is al geruime tijd op zoek naar een blik met boterhamworst. Eigenlijk moet ik heel hard lachen, maar ik vertel hem direct wat hij moet hebben, en dat ik ook weer snel op ga hangen want ik ben druk.

Rechts van me zie ik dat de la met placemats en pannen onderzetters wordt leeggehaald, en dat er een schort aan 2 baby ogen onderhevig is. Ik blader na het telefoongesprek even snel door de appjes, en zie geen brandende vragen, dus dat komt later wel. Ik zet gauw mijn geluid van mijn telefoon aan. Inmiddels koken de aardappels en groente, en zie ik dat het vlees veilig is.

“Ik til haar op en ruik ondertussen iets onaangenaams. Nu ruikt broccoli ook niet altijd even lekker, maar dit is anders. De geur van een volle pamper.”

 

Kan ik even tussendoor nog wat huishoudelijke klusjes doen. De slaapkamer moet nog gezogen en afgenomen worden. Ik besluit het nu te doen. Lauren kruipt enthousiast achter me aan. Wij wonen één hoog dus alles is gelijkvloers. De deur van de kamer sluit ik om een gebied af te bakenen voor Lauren, in de badkamer maak ik een sopje voor het afnemen. Mijn ogen scannen ondertussen de overloop, maar geen Lauren te bekennen. In de slaapkamer zie ik dat haar ogen gevallen zijn op de schuifkast die openstaat, en de sokkenmand van haar vader. De helft ligt er al naast, en ze inspecteert nu een kerst exemplaar.

Ik besluit haar lekker haar gang te laten gaan. Als ik aan stofzuigen toe ben, begint ze luid te protesteren, want ze vindt dit geen succes. Maar ik ga toch door, want anders kan het nooit. Ze draait al gauw bij, en vindt het naast eng ook fascinerend. Want een stofzuiger heeft ook knopjes waar je aan kan zitten. Haar haren wapperen inmiddels door de lucht die uit de stofzuiger komt. Als ik klaar ben, vertel ik dat ze de sokken moet opruimen, en dat snapt ze. Ze begint eraan, maar vindt het belangrijk om ze allemaal eerst uitvoerig te bestuderen, en degene die ze teruglegt zijn ook leuk om weer te pakken. Dus ik doe het zelf even snel.

We gaan weer terug naar de kamer, en vraag Lauren mee te komen. Haar beide handjes gaan de lucht in, ik moet haar optillen. Dit doe ik en ruik ondertussen iets onaangenaams. Nu ruikt broccoli ook niet altijd even lekker, maar dit is anders. De geur van een volle pamper. Ze voelde zich tussen het sokken uitzoeken zo comfortabel, dat ze het tijd vond voor de derde grote boodschap van vandaag. We lopen richting commode, maar ze heeft kennelijk ook honger, dus die combinatie werkt niet zo goed. Een flink protest volgt.

Opeens staat Arjan naast me, hé fijn! Of hij iets kan doen. Ja je mag het even van me overnemen. Vervolgens ga ik bij het eten kijken. Ik prik met een vork in de groente en aardappels, en alles is gaar. Door de babyfoon hoor ik een hoop gelach. Alles onder controle! We kunnen eten. We nemen de dag door aan tafel, en Lauren eet tevreden haar prakje op. Ik geniet even van het moment aan tafel, mijn zintuigen gespitst op het vervolg en het bijna aflopen van de spits. Morgen eten we denk ik spitskool.

Allemaal een rustige avond toegewenst! Ritsen vanaf hier, richting bank 😉