Hoi lieve lezers, inmiddels ben ik 39 weken zwanger.. wow wat is het allemaal ontzettend snel gegaan!! De dag dat ik er achter kwam dat ik zwanger was lijkt als de dag van gisteren. Het was zo onwerkelijk dat het ineens zover was. We zijn zwanger!!
In januari besloten we het te gaan proberen en in februari kwamen we er achter dat er in November dit jaar een kindje komt. Een kindje wat ik samen met de liefde van mijn leven mag krijgen. Zo onwerkelijk en zo ontzettend spannend en leuk. Aangezien ik al 6 jaar een spiraaltje had gedragen en deze in januari vanwege onze kinderwens er uit had laten halen had ik niet verwacht dat het zo snel zou lukken. Heel veel papa’s en mama’s doen er veel langer over om te proberen of ze een kindje kunnen krijgen maar bij ons was het met de eerste maand al raak!
“Toen we naar de verloskundige gingen viel alles op zijn plek.”
Nu we wisten dat we zwanger waren kwamen er allerlei vragen in mij naar boven. Je moet natuurlijk aan alles gaan denken. Mijn man en ik waren toen ook nog niet getrouwd. Wilden we dat eigenlijk? Of regelen we erkenning voor het kindje geboren word? Dit was iets wat we op een lager pitje hadden gezet zolang we de 12 weken nog niet gepasseerd waren.
Toen we voor het eerst naar de verloskundige gingen en onze kleintje zagen zwemmen in mijn buik viel alles op zijn plek. Het is echt waar en er zit echt een kindje in mijn buik! We waren zo ontzettend blij en konden niet wachten dit met onze geliefdes te delen!! Onze familie was dolenthousiast. Sommige wat verbaasd omdat we onze kinderwens voor onszelf hadden gehouden. Nu op naar de twaalf weken echo en dan kunnen we het bekend maken aan iedereen!!
Ik voelde me eigen in het weekend dat ik er achter kwam dat ik zwanger was minder goed. Ik had een griepje onder de leden en dat had me gevloerd. Toen ik na twee dagen opknapte voelde ik me steeds beter. Ik was niet misselijk. Had nog steeds mijn eetlust, alleen waren mijn borsten erg gevoelig omdat ze ineens erg hard aan het groeien waren. Dit veranderde ook niet en was zo blij dat ik geen last had van misselijkheid. Wel was ik erg moe. Na mijn werkdagen kon ik niet wachten mijn bed weer in te kunnen. Maar als het daar bij bleef dan was het helemaal prima!
Toen ik twaalf weken was moest ik al een zwangerschapsbroek gaan dragen. Ik kon met geen mogelijkheid mijn broek meer dichthouden. Toen ik voor het eerst zo’n broek aanhad was het echt hemels! Wat zitten die lekker! (je zou nooit meer anders willen) Zeker om je buik. Geen strakke bedoelingen meer maar gewoon een plekje waar je kindje rustig groot kan groeien. Dus twijfel je? Gewoon lekker aandoen!! Aanrader!!
“Je wilt gewoon weten of je kindje gezond is.”
Vanaf het moment dat je met 12 weken je kindje ziet op de echo kan je niet wachten tot je hem of haar weer kan zien! Maar is het gezond? Heeft het alles en is het een jongen of een meisje? Laten we het controleren op het syndroom van down? De tijd die tussen de 12 en 20 weken zit is zenuwslopend. Je wilt gewoon weten of je kindje gezond is.
Toen de 20 weken aanbrak konden we niet wachten om te horen of alles goed was met ons kleintje. Alles werd goed onderzocht en er werd duidelijk uitgelegd wat we precies zagen op de echo. De richtingen van het bloed wat door alles heen stroomde, zijn maagje, omvang hoofd en nek. Alles zag er heel goed uit en er viel echt een zorg van onze schouders.
Wij hadden er voor gekozen om niet uit te zoeken of het kindje een down syndroom heeft. Mocht ons kindje het wel hebben dan houden we nog net zoveel van hem of haar. Hem of haar.. ik dacht het al gezien te hebben en ik had gelijk!! We krijgen een zoontje! Daar was ook echt geen twijfel over mogelijk! WoW.. een zoontje!! Aangezien mijn man al een dochtertje heeft ben ik zo blij voor hem dat wij nu een zoontje krijgen!! Wat een cadeautje!
Ondanks dat de kilo’s er letterlijk aan vliegen heb ik nergens geen last van en voel me eigen nog steeds geweldig! Ik voelde mijn kindje schoppen met 21 weken en dat was de kers op de taart! Wat een bijzonder en geweldig gevoel!! Er zit een leventje in je die je voelt bewegen! Onbeschrijfelijk hoeveel liefde je kan voelen voor je ongeboren kindje. Onze kleine man! Zijn lange beentjes maken flink gebruik van alle plek die hij nog heeft!
“Ben ik er klaar voor? Word ik wel een goeie mama?”
Ondanks dat ik mij super voelde maakte ik mij wel zorgen over de kilo’s die ik aan was gekomen. Ik ben getest op zwangerschapssuiker maar gelukkig heb ik dit niet. Ik heb gewoon echt de pech dat mijn lichaam veel extra kilo’s aanmaakt tijdens mijn zwangerschap. Ik heb het naast mij neergelegd en het is iets waar we na de zwangerschap wel mee aan de slag gaan.
Nadat de 30 weken gepasseerd waren vloog de tijd voorbij. Kamertje was inmiddels af, alles is in huis en het is nu een kwestie van onszelf klaarmaken voor de geboorte van ons kindje. Nu alles zo snel dichterbij komt voel ik aan mezelf dat ik er nog niet bij stil had gestaan wat een inpakt het op mijn leven en ons leven heeft.
Inmiddels hebben mijn man en ik ervoor gekozen te trouwen voor de geboorte. Dit puur omdat ik alles geregeld wil hebben voor de kleine man ter wereld komt. Als er wat gebeurd dan is de kleine man altijd bij papa. Niet iets waar je over na wil denken maar wel iets om bij stil te staan. Tuurlijk kan dit ook met erkenning maar wil graag de naam van zijn papa dragen. 1 gezin en 1 familie. Zijn familie.
Straks worden we papa en mama. Het leven samen word ineens met zijn 3tjes. Ben ik er klaar voor? Word ik wel een goeie mama? Weet ik alles wel om goed voor hem te kunnen zorgen strakjes? Ik moet zeggen dat je verloskundige je veel geruststelling geeft. Met al je vragen kan je bij ze terecht. Ze nemen je angst weg en leggen alles zo uit dat alles een beetje begrijpelijk word voor je.
“Afscheid nemen van mijn zwangerschap.”
Als hij straks geboren is ga ik mijn zwangerschap best missen. Kan natuurlijk niet wachten mijn oude figuurtje weer terug te hebben en alles weer te kunnen eten en drinken maar het gevoel dat je kindje altijd veilig bij je is is een heerlijk gevoel. Je hebt hem voor jezelf. Wel krijg ik steeds meer het gevoel het te willen delen met mijn man. Ik wil dat hij hem ook vast kan houden. Kan niet wachten hem te zien in zijn armen.
Daarom is afscheid nemen van mijn zwangerschap aan de ene kant niet moeilijk maar wel omdat ik niet weet of ik dit ooit nog mee mag maken. Krijgen we nog een kindje of is dit de laatste keer in mijn leven dat ik mijn kindje in mijn buik kan voelen. Dat maakt het afscheid wat zwaarder. Zijn gezicht, ik wil het zien. Wil hem ruiken en horen. Onze zoon bewonderen elke dag weer.. daarom zijn we er klaar voor. Hij mag geboren worden en kunnen niet meer wachten!
Aan alle mama’s to be, nog even volhouden en dan kunnen we onze kleine spruit ontmoeten!! Succes!!
Heel veel liefs, Nikkie
1 Reactie