Mama Rianne: Kleine wezentjes trokken aan alle spieren in m’n buik toen de weeën losbarstte

26 april.. alweer bijna 12 weken mama van het allermooiste meisje op aarde. 12 weken geleden zat jij nog lekker warm en opgevouwen in mijn buik, hier en daar een schopje of een kleine hik.

12 weken geleden werd ik wakker met een paar kleine krampjes in mijn buik, ‘zal wel niks zijn’ zei ik tegen jouw papa. We zijn net een paar maanden geleden verhuisd naar ons nieuwe paleisje, jouw kamertje is picobello in orde, het beval bad staat te wachten tot jij besluit een kijkje te willen komen nemen en hier en daar wordt er nog wat geklust door jouw vader. Zo ook 3 februari; papa hangt nog even de laatste planken aan de muur, zet een mooie steigerhouten kapstok wand in elkaar en ik.. ja ik heb wat kramp in mijn buik. Ondertussen dat ik met een kop thee naar die handige vader van jou zit te kijken, besluit ik deze krampjes eens wat meer te gaan onderzoeken.. ik houd de tijd bij; het duurt 30 seconden en het komt om de 10 minuten terug. ‘Of ik ben niet zo fit.. of het zijn toch weeën’ denk ik nog. Maar zoals de meesten tegen mij hebben gezegd “Als je twijfelt of het weeën zijn, dan zijn het ze niet”. Dus de conclusie was snel gemaakt; het zijn geen weeën.

Papa blijft lekker door klussen en ik neem wat tijd voor mijzelf en zoek de bank en de tv op. Aan het einde van de middag besluit ik toch maar even de verloskundige te bellen want nog steeds; 30 seconden kleine krampjes die om de 10 minuten terug komen.. beter het zekere voor het onzekere. Ik ben al een paar weekjes ongeduldig aan het wachten (ja het wachten.. of je nou wilt of niet; het gebeurt!) je zit tenslotte al een week langer in mama’s warme buik. De verloskundige ziet niet gebeuren dat je al hebt besloten om te komen, de krampjes zijn te kort en niet heftig genoeg. Teleurgesteld als ik ben, richt ik me dan maar weer op de inrichting van ons nieuwe huis.

“Met een volgeladen auto, een dikke buik tot aan het dashboard gingen we weer naar huis..”

 

Er staat zo’n gave trolley in de karwei folder; die moet ik hebben! 1 witte muur.. daar is het te leeg. Ongeduldig als ik ben, trek ik jouw papa mee naar de Karwei! Onderweg nog even langs de Praxis om wat dingetjes te ruilen.. hier beginnen die krampjes toch wel wat meer op krampen te lijken.. iPhone uit de zak; weeën timer er bij en timen maar! Papa regelt die retour wel even in de winkel zodat ik rondjes kan lopen om de krampjes weg te krijgen. Nu de krampjes zo ongeveer om de 5 minuten komen zegt er een stemmetje in mijn hoofd dat jij toch wel eens besloten kunt hebben om een deze dagen ons te komen ontmoeten maar die trolley.. die MOET er zijn en de voorraad was laag! Dus… we gaan nog even door naar de Karwei een aantal kilometers verderop. Ik laat mij verleiden tot de halve showroom van de Karwei.. en met een kar vol staan we bij de kassa. De trolley blijkt niet meer op voorraad te zijn, balen! Gelukkig mogen we het showmodel meenemen; toch niet voor niks gekomen, in de top van mijn hormonen sleep ik er nog even een mooie korting uit! (ideaal die weeën en de kracht die er dan in een mens vrijkomt, alleen wist ik maar dat dit weeën waren).

Met een volgeladen auto, dikke buik tot aan het dashboard gaan we weer naar huis.. Nog steeds met mijn iPhone in mijn hand om die gekke krampen te timen; om de 4 minuten! Misschien een beetje gas geven? Het begint toch wel vervelend te voelen nu en blijven zitten werkt dan niet. Na thuis nog lekker (te veel.. en chili con carne, nogmaals; wist ik maar dat het niet lang meer ging duren!) te hebben gegeten, raakt papa aan een grote schoonmaak slag! Iets met mannelijke nesteldrang geloof ik..

22.00 uur.. we bellen nogmaals de verloskundige, ditmaal met het nieuws dat die kleine krampjes die 30 seconden duurden toch wel een dikke minuut aanhouden en zeer.. zeer regelmatig terugkeren binnen 3 minuten. Eindelijk de verlossende woorden; het is begonnen! Nog snel even de trolley neerzetten en inrichten.. de rompers van de babyshower aan een lijntje hangen en wat andere knutseldingen die op dat moment heel belangrijk leken te zijn en ECHT NIET konden wachten.. iets met nesteldrang die zich een hele tijd heeft opgehoopt. Ondertussen dat papa en ik zich lekker aan het nestelen zijn worden die weeën (ja nu zijn het toch echt weeën!) toch wel erger, geen dansje, hupje of lachje krijgt ze meer weg en ik MOET onder de douche. Laat dat geknutsel maar zitten, het lijkt me toch niet zo belangrijk eigenlijk.. papa vult het bad, wat een oase van rust was het op het moment dat ik in dat warme bad stapte. Het valt toch allemaal wel mee denk ik nog.. maar laten we toch de verloskundige maar vast bellen ‘dat het echt niet meer te houden is’ dan is ze tenminste niet te laat.

“Op dat moment barstte de weeën los.. kleine wezentjes trokken aan alle spieren.”

 

Papa hangt de telefoon op; “de verloskundige denkt hier rond 01.30 te zijn”. Dat moet te doen zijn denk ik nog! Op het moment dat ik het denk barsten de weeën los.. kleine wezentjes trekken aan alle spieren die er maar zijn in mijn onderbuik, ik weet niet meer hoe ik moet zitten, liggen, staan, draaien, laat staan praten. Het enige wat ik wil is; dat papa bij me blijft, een koud washandje op mijn hoofd legt, die chippies die hij even had gepakt weg legt en in godsnaam een kauwgompje neemt tegen de ham-kaas lucht en vooral erg snel weer terug komt! Op het moment dat de verloskundige binnen komt is het enige wat ik nog kan roepen; “Als deze pijn zo blijft, wil ik pijnstilling! Dit kan echt niet nog uren duren”.. “Eerst maar even kijken hoe ver de ontsluiting is, dan kijken we wat we kunnen doen”. Nou kleine meid! Jij was stiekem allang bezig om een ontmoeting te regelen, 9,5cm was ik al onderweg.. persen maar! 95 minuten later mochten we je eindelijk ontmoeten, na wat domme en nutteloze opmerkingen die ik dan maak lig je eindelijk op mijn buik in plaats van in mijn buik!

Nu 12 weken later ben jij nog steeds die kleine, maar toch ook grote, mooie baby en lig jij nog vaak lekker op mijn buik, heb jij ook eindelijk je papa ontmoet (en wat een team zijn jullie!) en genieten wij elke dag, elk uur, elke minuut en elke mini seconde van jou! Nu al kan ik me geen leven zonder jou meer voorstellen lieve Mara, we houden van je!