Mama Thirza: Dingen die ik echt nooit zou doen, en nu toch als moeder doe…

Dingen die ik echt nooit zou doen, en nu toch als moeder doe. Het zijn er een aantal waar ik eerst heel anders over dacht. Maar nu ik mama ben, denk ik daar toch heel anders over. In dit blog de dingen die ik nu anders als moeder doe.

De speen in mijn mond

De speen eerst in mijn eigen mond doen om hem vervolgens in die van mij dochter te stoppen. De rillingen gingen over mijn rug als ik het iemand zag doen. Ik weet niet waarom ik er zo’n afkeer voor had. Maar dat zou ik dus echt, nooit, doen!

En inderdaad, de eerste maanden heb ik dat ding steeds lopen afspoelen als ie een keertje op de grond viel. En als er geen water in de buurt was dan pakte ik wel een andere speen die ik bij me had.

Tot het moment kwam dat mijn dochter haar spenen uit bed ging gooien. Met zeven maanden stopte ze zelf de speen in haar mond, SUPER CHILL. Maar vond ze het ook leuk om haar speentjes uit het bed te smijten. Ik leg er altijd 3 in, want dan pakt ze de volgende en slaapt ze verder. Maar als ze wakker is liggen de spenen onder het bed, naast de kachel en soms vind ik er ineens 1 ver onder een kast, verstoft… ‘Ohja die met dat panterprintje hadden we ook nog!’

“Ik schrok er een beetje van. Ik stopte de speen die ik vond onder haar bed snel even in m’n mond. Omdat er een stofje op zat.”

Ik schrok er een beetje van

En toen deed ik het ineens, ik schrok er zelfs een beetje van. Ik stopte de speen die ik vond onder haar bed snel even in m’n mond. Omdat er een stofje op zat. Maar Noah vond het (natuurlijk) prima en sloot haar ogen weer om te gaan slapen.

Als de speen even ergens op een minder hygiënische plek heeft gelegen, stop ik hem nu dus eigenlijk altijd in mijn mond. En ondanks dat ik nog steeds van mening ben, dat het in je eigen mond ook niet super clean is, is het toch beter dan die lange haar of stofwolk die ik (sorry) niet opgezogen heb.

Toevallig las ik laatst nog een artikel over het speentje. Je kindje bouwt namelijk een top immuunsysteem op als je juist die speen iets minder grondig schoon maakt. En als je hem eerst in je eigen mond stopt ben je helemaal ‘Mom of the year’, want dit schijnt dus nóg beter te zijn!

Een babystemmetje opzetten

‘Kiek, kiek, kiek’, ‘Jaaaaaaaa’, ‘Oooooohhh’ ,’Aaaaaaahh’ (lees, een super hoog, bijna niet haalbaar stemmetje). Als ik het moeders of oma’s zag doen. Dacht ik gelijk aan iets met een dier. Hoe je tegen je kleine hondje kan praten. Of als je een aapje in de diertuin wilt aanspreken. Kijk een beetje een kinderlijk stemmetje opzetten óke. Maar moet het nou zo hoog dat je de volgende dag bijna geen stem meer over hebt?

Ik zal geregeld wat gerold hebben met mijn ogen als in aanmerking kwam met dit soort mensen, dus sorry daarvoor… Want toen was ze er. Onze eigen baby, het mooiste wat er is. En wat deed mevrouw? Met zo’n hoog stemmetje praten dat zelfs m’n dochter wel eens d’r wenkbrauw optrok. ‘Mam, really?’

Het voelt gewoon goed

Ik ben dus best een nuchtere moeder. Heb zelfs soms iets sarcastisch over me. En omdat ik al vanaf mijn 13e met kinderen werk (oppas en vrijwilligerswerk op een basisschool) wist ik precies hoe ik later tegen mijn kinderen wilde gaan praten. Maar toen mijn eigen druif er was wilde ik ineens als een pasgeboren kuikentje communiceren. En ja heel eerlijk, het voelt ook gewoon goed. Die hoge tonen vindt ze hartstikke leuk! Dus sorry dat ik echt gek van jullie werd, ik sluit me bij deze aan bij de groep.

En als mannen het doen vind ik het trouwens geweldig. Als m’n vriend een hoge stem probeert op te zetten moet ik eigenlijk heel hard giechelen. Maar omdat hij zo z’n best doet kan ik ook weer bijna huilen van geluk (ja wéér die emoties!).

Social Media

Van die instagram pagina’s die vol staan met foto’s van kinderen. En dan ook gewoon bijna dezelfde foto’s, ‘maar op deze foto lacht ze net iets meer dat is toch suuuuper lief!’ Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op alle babyfoto’s. Maar je kan niet van mij verwachten dat ik al je foto’s ga ‘Liken’ als je er in 10 min 3 plaatst.

En zo bedacht ik me nog voor de geboorte dat ik echt absoluut niet te veel van onze dochter online zou plaatsen. Iets met privé dingen en het niet zelf kunnen bepalen. En toen ze geboren was dacht ik ook echt eventjes dat ik het bij die ene eerste foto in papa zijn armen zou laten. Misschien wat foto’s van voetjes en handjes, om haar zo anoniem mogelijk te houden.

Nou dat ging ook mooi niet door, want bij elk schattig moment zat ik alweer door de filters te scrollen. En oké, ik plaats niet elke dag een foto van ons kindje. Maar ik heb haar zeker niet anoniem gehouden. En ik probeer ook nog wel eens een foto van mezelf of samen met mijn vriend te plaatsen. Gewoon omdat dan niet mijn hele pagina baby is… En ja, als ze net als haar moeder gek op foto’s en film is, zal ze me vast niet boos aankijken als ze later op haar 16e die ene gênante baby foto heeft gevonden…

“Dat super felle bijna lichtgevende plastic speelgoed. Dat zou dus absoluut mijn huis niet inkomen. Dat past toch totaal niet in ons interieur!”

 

Speelgoed

Iedereen kent het wel, ik noem het Intertoys speelgoed. Dat super felle bijna lichtgevende plastic speelgoed. Plastic met batterijen. Of zo’n loopkar met alle kleuren van de regenboog. Dat zou dus absoluut mijn huis niet inkomen. Dat past toch totaal niet in ons interieur. Ik was goed voorbereid, zelfs de mobiel boven de box was afgestemd op mijn huis. En één van de eerste speelgoed aankopen waren bijtringen. Maar dan wel van die ‘high fashion’ bijtringen, met pastelkleuren en hout. En hoewel ik hout sowieso het allermooiste en leukste speelgoed vind, had ik ook wel plastic speeltjes in zachte kleuren gehaald.

Tot er op een dag een vriendin langs kwam met een cadeautje. Wat zeg ik, letterlijk dus een Intertoys tas vol. Kwamen daar de felste kleuren plastic uit. Nadat ik mijn zonnebril op had gezet om het netjes uit te pakken, had ik alvast bedacht dat dit onderin de speelgoed kist zou belanden.

How wrong was I. Natuurlijk vindt ze dit het allerleukste speelgoed. Als je mijn ‘fashion’ speelgoed voor haar zou leggen en die felgekleurde tierelantijn 4 meter verderop, zou ze er spontaan van gaan kruipen. En het maakt me ineens ook niks meer uit, ik kan dagelijks hink stap sprong door het felle speelgoed in de woonkamer doen. En ik zie het niet eens meer, want de glimlach van haar overtreft natuurlijk alles.