Mama Kelly: Ik dacht, make-upje, gewassen, geschoren… stylisch verantwoord bevallen

Ik ben van mezelf iemand die veel en graag bezig is met uiterlijke verzorging en erg gesteld ben op persoonlijke hygiëne. Haren in de krul, nagels gelakt. Altijd een make-upje op en m’n mooiste kleren aan. Gewassen, geschoren… ga zo maar door.

Tijdens mijn zwangerschap bleef ik zo’n tuttebol en ik wilde er nog steeds op m’n paasbest uit zien. Op m’n werk droeg ik nog regelmatig schoeisel met een flinke hak. Maar al vrij snel begon ik last van mijn bekken te krijgen. Misschien was lopen op hakken toch niet zo’n goed idee meer. Die verdwenen dus al snel de kast in en werden vervangen door hakloze laarsjes, sneakers en slippers (en ja, ik weet hoe slecht dit laatste voor je bekken is…).

Naarmate mijn buik groeide en ik dus ook steeds dichter bij de bevalling kwam, begon ik me langzaam aan druk te maken. Nog niet eens zo zeer over de bevalling zelf maar met name over… ongewenste haargroei! Want met een buik als een tientonner is het vrij lastig jezelf te ontdoen van al je ongewenste haren. Oksels was geen probleem. M’n benen al min of meer onmogelijk. En die andere zone… puur op de gok!

“Ik ging er vanuit dat ik nog rustig even kon douchen.”

Omdat ik er graag netjes bij wilde liggen tijden de bevalling, moest en zou ik me ook daar blijven scheren. Zo stond ik dus vaak iedere dag onhandig met het scheermes heen en weer te zwaaien in de hoop wat haartjes mee te pakken. Gebogen in de meest gênante houdingen probeerde ik enig zicht te krijgen op die onderkant. Maar wat ik ook deed, die buik was toch echt te groot geworden. Ik ging er eigenlijk ook vanuit dat tegen de tijd dat ‘hét’ zou beginnen ik nog rustig even kon douchen, scheren (met dubbele check van vriendlief) en me rijkelijk zou kunnen insmeren met de heerlijkst geurende body lotion. Lekker fris een kindje baren.

Nou… niet dus! Donderdagavond, 36 weken en 5 dagen zwanger, zat ik in m’n eentje op de bank tv te kijken. Vriend naar voetbal, honden gezellig naast me. Tussendoor stuurde ik nog berichtjes naar mijn buurvrouw over hoe zwaar we het wel niet hadden. Zij was namelijk ook zwanger en beide hadden we er inmiddels wel genoeg van. Ondanks dat ik ontzettend blij was zwanger te mogen zijn en enorm trots op m’n bolle buik, hoopte ik dat zodra die 37 belangrijkste weken voorbij waren, ons zoontje zich zo snel mogelijk zou melden. Mijn lichaam kon niet meer. Ik stond op knappen. Letterlijk!

View this post on Instagram

A post shared by 👩🏼 Line Severinsen (@kosogkaos)

Want die nacht om 2.30 uur schrok ik wakker van een soort plop in m’n buik en een natte onderbroek. Even dacht ik nog dat ik in mijn broek had geplast, maar al snel volgde er nog een lading. Dit keer een litertje of 10. Zo voelde het althans. Ik schudde mijn vriend wakker met de mededeling dat ik water lekte. Hij keek me versuft aan en vroeg zich af wat nu te doen? Eerlijk gezegd had ik op dat moment ook geen flauw idee. Dus met m’n stomme hoofd heb ik mijn moeder maar gebeld. Ze begon te lachen en vroeg sarcastisch… ‘Zou je misschien niet beter het ziekenhuis kunnen bellen?’ Dat was op zich nog niet eens zo’n slecht idee. Thanks mam!

Direct na het belletje met mijn moeder heb ik het ziekenhuis gebeld om te zeggen dat mijn vliezen waren gebroken. Zij adviseerde ons langzaam aan daar naartoe te komen… Maar wat was langzaam aan? Had ik nog tijd om me te douchen? Ik heb even getwijfeld, maar besloot dit uiteindelijk toch maar niet te doen aangezien het water maar bleef stromen en ik inmiddels al lichtelijk kramp begon te krijgen. ‘In het ziekenhuis zou ik vast die mogelijkheid nog wel krijgen… Toch?!’ Snel deed ik m’n joggingsbroek aan, smeerde ik nog wat mascara op en deed m’n haar in een hoge staart. Comfortabel, nat, maar toch stylisch verantwoord stapte ik de auto in. Op naar het ziekenhuis! Daar aangekomen kwamen de weeën al vrij vlot achter elkaar. Ineens ging het snel. Heel snel. Zo snel dat ik dus geen tijd meer kreeg mezelf op te frissen. Paniek? Nee… heel eerlijk gezegd kon het me op dat moment allemaal niks meer schelen. Want ko-lere wat deden die weeën pijn!

“Een make-upje, gewassen, geschoren… Wat kon mij het nog schelen.”

Na een eeuwigheid weeën te hebben opgevangen was het ineens tijd om te persen. Eindelijk! Tijdens het persen heb ik in allerlei houdingen gelegen. Op m’n zij, bipsje in de lucht, benen in de teugels. Ik heb alle standjes wel zo’n beetje gehad. Inmiddels hadden ze een blaaskatheter ingebracht en hing er een zak urine als soort accessoire aan m’n bed. Het zweet gutste aan alle kanten m’n lijf uit. Mijn mascara zat overal behalve nog op m’n wimpers. En van mijn haar kon je inmiddels een heel ooievaarsnest maken. Omdat ik er toch al zo charmant bij lag, besloot de verloskundige dat ik ook nog best een poepje kon doen. Op bed! Onder haar neus en die van al mijn andere toeschouwers. ‘Wat kan mij het nog schelen’, dacht ik. ‘Jullie willen dat ik hier mijn ontlasting er uit druk?… Prima!’ Het interesseerde me niet meer. Ik wilde alleen nog maar dat ons zoontje geboren zou worden. En heel gauw!

Na een bevalling van totaal 8,5 uur lag hij dan eindelijk in mijn armen. Ons wondertje. Opslag verliefd lag ik hem te bekijken terwijl ik ondertussen (leuke woordspeling) gehecht werd. Dokter in wording stond gezellig mee te kijken. Op dat moment werd ik niet goed vanwege het vele bloedverlies tijdens de bevalling. Voor mijn gevoel liepen er ineens tientallen mensen in en uit om te zorgen dat ik weer snel bij trok. Nog steeds lag ik daar met m’n benen wagenwijd open op bed. Iedereen kon recht in m’n kijkdoos gluren… Maar nog steeds deed het me niks. Net zo min als toen ik een dag na de bevalling, midden in de kamer, en in het bijzijn van de verpleegkundige, mijn ontlasting in een po-stoel moest doen. Net zo min als toen ik in een doorschijnend gaasonderbroekje (incl. mega inlegpamper) over de gang van het ziekenhuis waggelde alsof ik in een foute aflevering van de Teletubbies beland was. En net zo min toen ik ontelbare keren ‘daar beneden’ onderzocht werd terwijl ik rook alsof er een bos uien lag te rotten (lees: hormonen) en je inmiddels een driedubbele vlecht kon leggen.

Ik had nooit verwacht dat ik hier zo luchtig mee om zou kunnen gaan. Steeds weer deden en doen zich situaties voor waarvoor ik eerder het schaamrood al op de kaken zou hebben staan bij alleen de gedachten al. Maar tegenwoordig niet meer. Een afspraak bij de gynaecoloog zie ik meer als een uitje. En een keer wat minder sjiek de deur uit zal me ook een worst wezen. Waar zou ik me in vredesnaam nog druk om maken. Ik ben nu de gelukkigste vrouw op aarde. Ik ben nu een moeder!