Het was een warme donderdag middag in de zomer van 2015. Luierend op onze nog steeds grote roze wolk zaten we in de wachtkamer van het consultatiebureau met onze twee kids. Lize was bijna 4 maanden oud en over anderhalve week stond er een weekje vakantie op de planning, goh… Wat waren we daar aan toe!  Weliswaar bleven we in Nederland omdat we het niet echt zagen zitten om een lange autorit te maken met een baby en peuter, toch keken we er ontzettend naar uit.

‘Lize Tol mag verder komen’ riep de arts vanuit haar deurpost en ze pakte het groeiboekje erbij.
We stonden op, wandelde richting het avontuur waarvan we toen nog niet wisten dat het ons te wachten stond. We namen plaats en Sven begon onmiddellijk te spelen met het speelgoed fornuisje in de hoek van de kamer. Ik bestudeerde de arts, haar perfecte geknipte bob hing sluik langs haar gezicht… ze was iets aan het bekijken in de computer. ‘Gut, wat groeit ze goed!’ Zei ze vervolgens op een geitenwollen sokkerige toon. ‘Oké, ik zie dat Lize nog geen vaccinaties heeft gehad, klopt dat?!’ ‘Eeuhhw, ja mevrouw dat klopt!’ Oké ik moet weer bij de les blijven… dacht ik nog. ‘Bent u überhaupt van plan haar te laten vaccineren?’ Haar geitenwollen sokkerige toon veranderde naar direct en ietwat koud. ‘Dat weet ik nog niet, nu in elk geval nog niet mevrouw’.

Mijn meisje vaccineren, ik wist het daadwerkelijk nog niet. Ze was nog zo klein en perfect. Het enige wat ze tot dan toe in haar lichaampje had gekregen was melk, MIJN melk. Ook had ze tot dan toe nog nooit een ziekenhuis van binnen gezien, ze was immers thuis geboren en tot die dag leek ze een echte droombaby.

“In m’n hoofd gingen alle raderen draaien. De mededeling kwam als donderslag bij heldere hemel. ‘Wees nog niet ongerust, laat eerst een echo maken van haar heupjes’.”

 

‘Wat kan ze zoal’ vroeg de arts. ‘Nou…’ stamelde ik ietwat onzeker door haar vorige vraag. ‘Ze rolt zich om van buik naar rug en andersom!’ Ik voelde een glimlach op m’n gezicht komen van trots. ‘Nee hoor, dat kan niet mevrouw, is vast een trucje dat ze heeft uitgevonden en dat vindt ze dan leuk’. ‘Ja maar…’ Bracht ik nog uit. ‘Ik wil haar even onderzoeken’. Dat onderzoek ging fantastisch totdat de arts Lize’s beentjes met gebogen knietjes spreidde, en nogmaals, en nogmaals. ‘Ik denk….’ begon ze, dat er een hele kleine kans is, dat Lize misschien heel misschien toch wel een spreidbroekje nodig heeft.’ Peter en ik keken elkaar aan, hij bleef rustig, ik ook, maar in m’n hoofd gingen alle raderen draaien. De mededeling kwam als donderslag bij heldere hemel. ‘Wees nog niet ongerust, laat eerst een echo maken van haar heupjes’.

Eenmaal thuis belde ik gelijk de radiologie van het streekziekenhuis. Door mijn verleden als doktersassistent kende ik het nummer uit m’n hoofd. ‘Uw dochter kan over 1 week terecht’ zei de assistent aan de andere kant van de lijn. Hoewel ik dat veel te lang vond duren kon ik niet anders dan de afspraak accepteren. Het was vakantietijd en ze waren wat onderbezet op de afdeling. Maar eindelijk een week later… Echo tijd. Ik voelde dezelfde spanning als bij de 20-weken echo tijdens de zwangerschap. In no time stonden we weer buiten, ‘ach dan komt er vast goed nieuws’ verzekerde Peter me. Een kwartiertje later checkte ik bij thuiskomst m’n mobiel. ‘Hé! Pé!’ riep ik naar buiten waar Peter aan het spelen was met Sven. ‘Voicemail van de huisarts’. ‘Of we even langs haar praktijk willen komen’. ‘NU!’ Inmiddels binnengekomen keek hij me aan, vast geen goed nieuws sprak z’n gezicht boekdelen. ‘Lize heeft een heupluxatie en heupdysplasie’ zo was de diagnose.

Volgende week deel 2.