3,5 jaar heb ik therapie gehad bij het GGZ. Ik heb daar heel veel dingen geleerd over mezelf, over het verleden en over mijn toekomst. Grote punten daarin waren het onder controle houden van mijn emoties, leren omgaan met depressies en daar niet te diep in zinken, een beter zelfbeeld, meer zelfvertrouwen krijgen en mijn dagelijks leven op de rit krijgen. Dit alles heb ik in de afgelopen jaren goed onder de knie gekregen en ik kon er ook goed mee om gaan. En toen… werd ik zwanger…

Mijn emoties vlogen van hot naar her. Boos worden omdat de leeuw op Animal Planet die de aanval koos nu achterna wordt gezeten door een stel buffels. Dat beest moet toch ook eten? Net als Hillary Duff ‘Someone’s watching over you’ zingt aan het einde van een film die je al 100 keer hebt gezien zonder te huilen. En nog wel het ergste: Huilen omdat er niks gebeurd, maar dat op dat moment gewoon gebeurt. Plagerige opmerkingen van mijn kerel die hij al duizenden keren heeft gemaakt; Ik werd er nu ineens boos of verdrietig van.

“Mijn lichaam zit vol met vervelende beestjes die zich hormonen noemen”.

 

In het begin heb ik nog geprobeerd er tegen te vechten. Ik heb geleerd om als “normaal” persoon op de juiste manier te reageren, dus dat moet ik nu ook doen. Me vooral niet aanstellen. Me gedragen als een normale volwassen vrouw die haar emoties onder controle heeft. Maar wat blijkt, mijn lichaam zit vol met vervelende beestjes die zich hormonen noemen. Zij hebben de nare gewoonte om je lichaam eens even lekker in chaos te brengen.

Toen mijn zus mij een stukje van haar blog stuurde met daarin de tekst: “Met mijn dochter Belle en het Beest kijken en nu aan het huilen”, liet ik alle vechtlust maar van me afglijden. Hahaha! Voor het eerst in mijn leven kon ik zeggen dat ik reageerde zoals vele anderen ook doen. Weliswaar een beetje beangstigend en vreemd, maar daar kwam ik wel weer overheen.

Sinds mijn therapie had ik elke winter wel weer last van een depressie. De wintermaanden duren gewoon echt te lang. In februari kwam ik tot de ontdekking dat ik daar helemaal geen last van had gehad. Ik heb het allemaal echt niet gemist hoor, maar het was wel een rare en heel prettige gewaarwording. “Voortaan maar elke winter zwanger zijn” kreeg ik als opmerking. Dat is dan weer een beetje teveel van het goede.

“Ik word mama en dat mag zeker worden gezien”.

 

Mijn lichaam is altijd een groot struikelblok geweest. Velen hebben gezegd dat ik met mijn maatje 34 helemaal niks heb te klagen, maar als er iets vastzit in je hoofd, dan krijg je dat er echt niet zomaar uit. Ik was op het punt dat ik mijn lichaam accepteerde zoals het was. Ik accepteerde zelfs dat ik op een gegeven moment toch echt vrouwelijke vormen kreeg en over moest stappen op maatje 36 of soms zelfs 38. Maar toen kwam de buik… Nu met 31 weken ben ik echt trots op mijn buik en kan die niet genoeg geshowd worden. Maar in het begin van de zwangerschap had ik een “ik word te dik” buikje. Het was een heel gevecht om mijn buik niet in te houden en om gewoon mijn ding te blijven doen en die buik te accepteren.

Ik moest ook leren om te blijven eten en mezelf niet uit te hongeren. Dit kostte dan weer wat minder moeite, want niet eten zorgde ervoor dat ik me echt niet goed voelde. Mijn partner vond het maar raar dat ik naast de gewone maaltijden ook nog 2 of 3 pizza’s naar binnen werkte, gewoon omdat ik honger had. Ik was ontzettend blij toen de buik, gewoon de buik kon zijn. En zelfs het feit dat ik op dit moment in alles ben gegroeid en gisteren voor het eerst in mijn leven ondergoed in maat L heb moeten kopen, krijgen me op dit moment niet van mijn stuk. Ik word mama en dat mag zeker worden gezien.

En dan dat dagelijkse leven. Voor mij is het heel belangrijk dat mijn dag is geordend. ’s Ochtends kwam ik rond 9 uur mijn bed uit, ik kleedde me aan, ging naar beneden om wakker te worden en kroelde met de beestjes. De loop van de dag bestond uit een afwisseling van ontspanning (puzzelen, computeren, knutselen) en het doen van huishoudelijke taken. Als mijn kerel dan liet weten dat hij naar huis toe kwam, begon ik met het klaarmaken van het eten en brachten we de avond samen door met ontspannen. Rond half 11 was het dan weer tijd om het bed op te zoeken.

In het begin van mijn zwangerschap heb ik geprobeerd om dit ritme aan te houden, maar dit liep al snel in het honderd. In de eerste plaats was mijn energie ver te zoeken, de gynaecoloog raadde aan om tussen de middag te gaan liggen, maar dit druiste zo tegen de geleerde dingen in, dat ik dit eigenlijk niet deed, waardoor ik om 6 uur ’s avonds uitgeteld op de bank lag.

“Nu leef ik met de handvaten die ik heb gekregen vanuit mijn therapie, alleen dan met een zwangere twist die zwaar onvoorspelbaar kan zijn”.

 

Toen er ook nog geconstateerd werd dat ik een hernia in mijn onderrug had, leek mijn hele leven in het honderd te lopen. Ik moest dingen uit handen gaan geven en ik moest het echt rustig aan gaan doen. Ik heb nog even geprobeerd om er tegen te vechten, maar een drukke dag leidde tot nog meer pijn en nog slechtere dagen, dus uiteindelijk heb ik er aan toe gegeven.

Bijna elke middag lig ik twee uur in bed en slaap ik, puur omdat ik dat nodig heb. Lichte huishoudelijke taken voer ik nog zelf uit, voor de rest doet mijn kerel dat. Verder vul ik mijn dagen op met activiteiten waar ik ontspannen van word en probeer ik niet alleen maar te gaan zitten of liggen.

Het is niet altijd even gemakkelijk nu de gang van zaken niet meer loopt zoals ik graag zou willen dat het loopt. Ik heb die rare hormoontjes en bijkomende omstandigheden maar geaccepteerd in mijn leven. Stress is sowieso niet goed voor een mens en zeker niet als je voor twee mensen werkt.

Dus nu leef ik met de handvaten die ik heb gekregen vanuit mijn therapie, alleen dan met een zwangere twist die zwaar onvoorspelbaar kan zijn.