Beste lezers, zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen, hebben mijn vriend en ik een eeneiige tweeling. En dat hebben we geweten ook. Hier even een kort overzicht wanneer me dat weer even extra duidelijk werd.

Je weet dat je een (eeneiige) tweeling/meerling hebt wanneer:

#1. Je na de eerste ”bevalling” je beseft dat je nog een keer moet.
#2. De luiers er harder doorheen gaan dan ze aan te slepen zijn.
#3. Je begint te twijfelen aan de levensduur van je wasmachine.
#4. Mensen die ze wekelijks zien, ze nog niet uit elkaar kunnen houden.
#5. Je kinderwagen niet door je eigen poort en achterdeur past.
#6. Je kinderwagen net aan door de deur van de winkel komt. Ja, door de deur. Bij sommige winkels blijft het daar ook bij.
#7. Je beseft dat bepaalde grote aankopen, je twee keer moet kopen (bijv. autostoeltjes).
#8. Als je een duur leuk kledingstuk ziet, je deze maar niet koopt omdat het te duur is er 2 van te kopen en je je anders schuldig voelt.
#9. Mensen die ze door elkaar halen JOU als mama uit willen leggen waarom JIJ het fout hebt.
#10. Je foto’s op Facebook als een poll kan neerzetten met ”wie is wie?”
#11. Je je kapot schaamt als je een keer zelf de fout maakt.

“Onze tweeling in dezelfde kleding. Moet dat? We hebben nog nooit hetzelfde voor ze gekocht.” 

En zo zijn er nog wel meer dingen. Zelf vinden we een tweeling niet meer of minder speciaal dan een eenling. Het zijn gewoon twee kindjes, alleen hebben ze dezelfde geboortedatum. That’s it. Toch vinden anderen het vaak wel enorm speciaal of op z’n minst interessant. Hierdoor hebben we, zeker de eerste tijd, heel veel vragen gehad. Sommige logisch, andere… Minder logisch. Een paar voorbeelden:

”Is het een tweeling?”
(Ik heb ooit als grapje in de winkel gezegd ”Nee hé, ben ik weer de derde kwijt!! Dat resulteerde in een vrouw die vervolgens de winkel afzocht naar mijn derde, niet bestaande kind). Oeps…

”Waren ze spontaan?”
Ze zijn nog steeds hartstikke spontaan.

”Oh, dus ze zijn tegelijk geboren?”
Nou, niet tegelijk. Dan zou ik nu nog steeds niet kunnen lopen.

”Dus ze zijn precies hetzelfde?”
Nee, qua karakter precies het tegenovergestelde eigenlijk.

”Moeten ze niet hetzelfde aan?”
Moet dat? We hebben nog nooit hetzelfde voor ze gekocht. Alles wat precies hetzelfde is, hebben we gekregen. Als ze dus een keer precies hetzelfde aan hebben, is het vaak omdat de rest in de was zit of bij opa en oma ligt. Dan baal ik wel als mensen de opmerking maken ”wat leuk dat jullie ze hetzelfde kleden” NOOO!!!

”Ze zijn wel klein hé?”
Nja, 2 x 3,5 kg lijkt me ook wel erg zwaar anders. Plus, dat ik zelf maar 1,58 ben.

”Houden jullie ze zelf uit elkaar?”
Ik wel, hij niet. (Deels waar. Papa raakt alleen in de war als ik een shirt wat echt van Dylan is bij Justin aan heb gedaan of andersom)

”Is de één dan leuker dan de ander?”
Ja, die linker is echt veel leuker!! Nee, grapje. Dat zeg ik niet echt. Dat heb ik nu wel geleerd, mensen nemen dingen veel te serieus. Al zit het wel zo dat ik bij de ene een bepaalde tijd meer een ”klik” heb dan met de ander.

Ach, je maakt wat mee met kinderen. Ik kan er nu wel om lachen. Maar eerlijk is eerlijk, na de eerste 2 maanden telkens dezelfde vragen, wordt het wel vervelend. Natuurlijk is het leuk om te zien hoe geïnteresseerd mensen zijn in meerlingen maar voor ons zijn het gewoon Justin en Dylan. Onze Justin en Dylan.

Als foto’s expres twee foto’s toegevoegd waar ze hetzelfde shirt aan hebben. Broek in een donkere en lichte uitvoering maar dat is amper te zien. Foto’s van ze maken is overigens behoorlijk lastig want ze zitten geen seconde stil.

Tot de volgende keer!!

xXx Eva xXx