Mama Kelly: Waar ik me druk om maakte toen ik zwanger was…

Overal ploppen ze de grond uit. De bolle buiken. Iedereen en alles is zwanger om me heen. En ik vind het fantastisch! Ik denk daardoor nog vaker terug aan mijn eigen zwangerschap. Ondanks dat ik op het laatst ontzettend blij was dat het er bijna op zat, mis ik het nu geregeld.

Wat vond ik het bijzonder dat er zich een kindje in m’n buik ontwikkelde. Een kindje helemaal van mij. Van mij alleen!! (Oké vooruit.. en ook een beetje van m’n vriend.) Ik vond het een heerlijk gevoel om bijna 9 maanden lang letterlijk dag en nacht samen te zijn met dat kleine hummeltje. En dan die prachtige buik. Wat was ik daar trots op! Maar hoe mooi en bijzonder ik het ook vond, zo’n zwangerschap leverde mij ook heel wat kopzorgen op.

“Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was begon het gepieker.”

Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was begon het gepieker. In eerste instantie de twijfel aan mezelf. Kan ik dit wel aan? Zal ik wel een goede moeder worden? En hoe ga ik in vredesnaam die bevalling ooit overleven? Maar al snel werden dit vooral zorgen om het kindje zelf. Zo weet ik nog goed dat mijn vriend en ik een paar dagen na de test een dagje Winter Efteling hadden gepland. Het zou een koude en natte dag worden, maar we gingen er iets leuks van maken. Dat was althans de bedoeling. Want met mij in zwangere toestand is een dagje pretpark een verschrikking. Ik had me die dag al extra dik aangekleed, omdat ik bang was dat het kindje anders kou zou vatten. Ik wilde nergens in wat harder dan 10km per uur ging en alle attracties die maar enigszins een schrikreactie bij me kon opwekken werden resoluut vermeden. Want stel je voor dat het vruchtje van schrik zo m’n neusgaten weer uit schoot. Je weet het niet toch?! En ik was pas zo’n 5 weken zwanger! Dit was dus nog maar het begin…

Ineens werd eten ook een drama. De eerste drie maanden omdat ik letterlijk geen hap door m’n keel kreeg. De maanden daarna omdat volgens ‘Google’ alles ineens zwaar giftig en vreselijk gevaarlijk zou zijn. Maar niks eten is ook geen optie als je zwanger bent. Eten wordt dan namelijk je nieuwe hobby. Dus er zat niks anders op dan heel bewust te kijken wat ik wel en niet mocht hebben. En ga dan maar eens gezellig uit eten… ‘Ober, mag ik wat vragen? Zit er rauw ei door deze mayonaise? Oh en die sla.. is die wel eerst 3x grondig in ijswater gewassen?’ ‘Ik wil mijn vlees graag goed doorbakken. Echt heel goed doorbakken! Net niet aangebrand zeg maar.’ ‘En als toetje graag de tiramisu, maar dan zonder alcohol. En laat de crème trouwens ook maar zitten. Dus doe maar gewoon alleen de cake. Maar wel met slagroom en een snufje cacao!’

“Auto rijden. Wat kreeg ik daar een hekel aan zeg.”

Dan auto rijden. Wat kreeg ik daar een hekel aan zeg. Of ik nu zelf achter het stuur zat of er naast was geploft.. ik vond het maar niks. Overal zag ik gevaar en wat reden er ineens veel idioten op de weg! Ik heb dan ook flink wat lopen vloeken. Konden ze dan verdomme niet zien dat ik zwanger was?!! En die gordel.. waar laat je dat ding? Onder je buik had ik wel geleerd, maar op de één of andere manier voelde het nooit echt veilig en had ik het idee dat dat ding heel stiekem z’n eigen plan trok en steeds iets verder omhoog kroop. Als ik zelf niet hoefde te rijden, hield ik die gordel dan ook de hele weg met beide handen een meter van m’n buik verwijderd. Gewoon.. voor alle zekerheid.

Een “gezellig onderonsje” wordt toch ook ineens heel anders als je zwanger bent. De spontaniteit ging er bij ons in ieder geval behoorlijk vanaf. Want op een gegeven moment waren we toch wel erg bang dat we de kleine een flinke hersenschudding of op z’n minst een paar gekneusde ribben zouden bezorgen. En stiekem vond ik het ook niet zo’n prettige gedachte. Ik bedoel.. ik had toch ergens het idee dat m’n kind mee keek!

Een bezoekje aan de verloskundige was ook niet altijd een pretje. Naarmate mijn buik in volume toe nam, nam het gewroet van de verloskundige ook toe. Ik snap best dat ze het één en ander willen checken, maar moest dat echt met zoveel geweld? ‘Straks prikt die vrouw m’n kind nog een oog uit!’

“Ik besefte waar al die gekke angsten vandaan kwamen.”

En tot slot de bevalling. Daar maakte ik mij vanaf dag één al druk om! Ik ben maar een smal ding en een keutel er uit drukken kan soms al lastig zijn. Laat staan dat ik een heel kind door zo’n gaatje moest zien te persen! Dat zag ik nog niet zo zitten. Gelukkig had ik fijne mensen om me heen die mij alle hororverhalen bespaarde. Grapje… niet dus! Ik heb de meest vreselijke dingen gehoord en vroeg me soms echt af hoe iemand het in zijn hoofd haalde dit aan een vrouw te vertellen die nog moest gaan bevallen. Wat zag ik er tegenop!

Maar vanaf het moment dat mijn zoontje in m’n armen werd gelegd, besefte ik me waar al de gekke angsten van die afgelopen 9 maanden vandaan kwamen. Recht vanuit mijn moederhart. Mijn moederhart dat vanaf het eerste begin al zo intens van haar kindje heeft gehouden. En dit nog steeds iedere dag doet. En die liefde zal alleen nog maar groeien.. dat is iets waar ik mij in ieder geval géén zorgen over hoef te maken!