Het heeft even geduurd voordat ik weer de tijd heb gevonden om achter de computer te duiken. Mijn leven lijkt in een soort stroomversnelling te zijn geraakt sinds onze mooie zoon Thijs is geboren. In mijn komende blogs neem ik je graag mee met het verloop van mijn kraamtijd en ons nieuwe leven met de kleine man. Maar eerst hoe het begon, in deze blog mijn bevallingsverhaal.
Mijn bevallingsverhaal
Naar mijn idee was ik goed voorbereid mijn bevalling ingegaan. Andere bevallingsverhalen en artikelen over hoe een bevalling start en verloopt had ik inmiddels wel gelezen en ik was ook een fervent volger van programma´s als ‘one born every minute’ etc. Daarnaast had ik er het volste vertrouwen in dat mijn lichaam wel zou weten wat het moet doen op het moment dat de bevalling eenmaal zou starten. Want als vrouw ben je er nou eenmaal voor gebouwd.
“Nu 4 weken na mijn bevalling, ben ik echter van mening dat niks je kan voorbereiden op de bevalling.”
Nu 4 weken na mijn bevalling, 4 weken na de geboorte van ons prachtige zoon Thijs, ben ik echter van mening dat niks je kan voorbereiden op de bevalling. Je kunt lezen wat je wilt, in het echt is het toch net even wat anders. Een week voor mijn bevalling vroeg ik aan de verloskundige of zij een beeld kan schetsen van hoe een bevalling begint en het verloop ervan. Zij gaf toen aan dat van de 100 bevallingen die zij deed, ze alle 100 anders verliepen. Deze woorden spookte de week voor mijn bevalling nog vaak door mijn hoofd.
Hoe zou de bevalling beginnen?
Zoals ik ook in mijn vorige blog beschreef, was ik enorm nieuwsgierig. Want hoe zal de bevalling beginnen? Zou ik het echt herkennen als het zou starten? Bij menig krampje zat ik meteen op Google, en op iedere website werd hetzelfde gezegd; op het moment dat je bevalling begint dan weet je het wel! Ik weet nog dat ik bij mezelf dacht, maar wat als ik het niet herken? En zou het midden in de nacht beginnen? Of breken mijn vliezen opeens als ik ergens op visite ben? Of erger nog misschien wel midden in de supermarkt?
“Het was woensdag- op donderdagnacht, 03:21 uur om precies te zijn. Ik werd wakker door wat vage krampjes die ik nog niet eerder had gevoeld.”
De hele dag krampjes
Op donderdag 15 december, toen ik precies 39 weken zwanger was, kreeg ik hier (eindelijk) antwoord op. Het was woensdag- op donderdagnacht, 03:21 uur om precies te zijn. Ik werd wakker door wat vage krampjes die ik nog niet eerder had gevoeld. Gedurende de dag kwamen de krampjes erg onregelmatig, dit ging gepaard met een onrustig gevoel. Om 15:00 uur had ik een afspraak bij mijn verloskundige, we hadden van te voren al even gebeld om aan te geven dat ik al de hele dag krampjes had.
De verloskundige gaf aan een onderzoek te willen doen, hieruit bleek dat ik al 2 cm ontsluiting had. En ondanks dat het leuk was om te horen, viel het ook wat rauw op mijn dak. Al 2 cm ontsluiting! Het kon nu echt gaan gebeuren, wow! Toch gaf de verloskundige aan dat dit niet hoefde te betekenen dat het vanavond al ging gebeuren. Je kunt best nog een paar dagen met 2 cm ontsluiting door blijven lopen. Na de afspraak bij de verloskundige wilde ik graag met mijn man samen boodschappen doen. Hij zag dit echter niet zitten (vanwege de ontsluiting), en zette mij thuis af. Achteraf gezien maar goed ook. Want toen mijn man rond 16:00 uur weer thuis kwam zat ik al vol in de weeën.
Tijd om naar het ziekenhuis te gaan
De weeën volgende zich zo snel op dat rond 17:00 uur de verloskundige bij ons langskwam. Ik bleek toen al op de 6 cm te zitten, het was dus tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Jeetje wat ging dit snel! Maar echt tijd om te beseffen wat er nu allemaal gebeurde had ik niet. Want eenmaal aangekomen in het ziekenhuis ging de tijd nog sneller. Mijn weeën werden nog intenser en het opvangen ging mij steeds slechter af. Na een warme douche wilde ik toch wel erg graag pijnstilling. Maar omdat ik al bijna 9 cm ontsluiting had ging dit niet meer, het enige wat nog kon was lachgas. Dit gaf wel iets verlichting, maar een wee blijft een wee en die doen echt pijn!
Tijdens het opvangen van een wee, ik wist niet meer hoe ik zitten moest.
Om 20:00 uur was het zover, ik kon mijn persdrang niet meer ophouden en ik mocht beginnen met persen. Ik vond het een enorme opluchting om te mogen persen, de kracht die je mocht gaan zetten was een fijne manier om met weeën om te gaan. Maar helaas ging het persen niet heel soepel. En na een kleine 50 minuten persen, werd er besloten om mij in te knippen. Hier schrok ik best van, want ik had wel gelezen dat dit geen pijn deed omdat het tijdens een wee wordt gedaan, maar hier geloofde ik op het moment helemaal niks van. Het is toch een knip! De volgende wee kwam eraan, en de knip werd gezet, en wat bleek; je voelt hier inderdaad niks van.
“Een golf van emoties en ongeloof kwam over mij heen. Wat een bizar onbeschrijfelijk gevoel.”
Ik kon het niet bevatten
En nog geen 2 minuten laten om 20:59 uur lag de kleine man op mijn borst. Een golf van emoties en ongeloof kwam over mij heen. Wat een bizar onbeschrijfelijk gevoel. Ik kon het niet bevatten. En het heeft ook nog wel even geduurd voordat ik echt besefte wat er nu was gebeurd en dat ik nu na 9 maanden gewacht te hebben toch echt een moeder ben.
Onze mooie kleine man (in deze houding zat hij in mijn buik, deze pose kunnen ze alleen nog in de eerste week na de bevalling aannemen)
Omdat de bevalling zo snel was verlopen en ik erg veel pijn had van mijn hechtingen, liep mijn kraamtijd anders dan ik me had voorgesteld. In mijn komende blog neem ik je hier graag in mee.
3 Reacties