Na precies 39 weken zwangerschap was het eindelijk zo ver. Het moment waar we al zo lang naar uit hadden gekeken. Het moment dat wij jou eindelijk in onze armen konden sluiten. Eindelijk knuffelen en dat we nu samen een gezin mogen zijn. Echter was mijn bevalling zwaar en had ik geen leuke kraamtijd. Ik had het me echt zo anders voorgesteld…
Eindelijk kraamhulp!
We mochten een nachtje in het ziekenhuis blijven omdat het al bijna nacht was tegen de tijd dat Thijs was onderzocht en we een beetje waren bijgekomen. Maar omdat ik enorm moe was en toch het beste slaap in mijn eigen bed, besloten we om lekker naar huis te gaan.
Achteraf gezien niet de meest slimme keuze. Want ondanks dat ik echt helemaal gesloopt was, dringt het pas thuis tot je door dat je mama bent geworden. En dat je nog nooit voor een baby hebt gezorgd.
“Ik had het best zwaar na mijn bevalling. Tijdens het persen ben ik namelijk ingeknipt.”
Nu hadden we in het ziekenhuis wel wat tips gehad. Ook gaven ze aan dat de baby genoeg reserve heeft om de nacht door te komen en dus geen eten nodig had. Maar jeetje, wat had ik me vergist. Het duurde wel even voordat we Thijs namelijk op bed hadden gelegd (hij ligt in een wieg aan ons voeteneind) en wij ook eindelijk zelf in bed lagen. Echter hebben wij beide geen oog dichtgedaan, je reageert op ieder geluidje dat hij maakt, en als hij even stil was gingen we kijken of hij nog wel ademende en goed in zijn bedje lag.
Na een uurtje begon de kleine man ook nog over te geven, dus wij in paniek de verloskundige gebeld. Het bleek vruchtwater te zijn dat eruit kwam, maar omdat we zo schrokken kozen we ervoor om afwisselt ‘de wacht’ te gaan houden totdat de kraamhulp zou komen. Na wat een eeuwigheid leek te duren, stond de kraamhulp om 10:45 uur voor de deur. En wat waren we blij; eindelijk hulp 🙂
Welke roze wolk?
We hadden het echt getroffen met onze kraamverzorgster, het was een super lieve vrouw met al 25 jaar aan ervaring. Erg fijn om zo’n persoon in huis te hebben. Want ik had het best zwaar na mijn bevalling. Tijdens het persen ben ik namelijk ingeknipt. Dit leverde flink wat hechtingen op en zorgde ervoor dat ik niet op mijn benen kon staan door de pijn. Vooral dit laatste werkte voor mij erg frustrerend, ik had er namelijk wel rekening mee gehouden dat ik na de bevalling flink wat zou moeten rusten. Maar dat je bijna niks zou kunnen doen dat viel me erg zwaar.
Ik kon niet gemakkelijk naar Thijs toe als hij aan het huilen was, laat staan dat ik hem op kon tillen om hem te troosten. Het verschonen van zijn luier of hem in bad doen zat er vlak na mijn bevalling ook niet in. Ik was zo goed als aan bed gebonden en het grootste gedeelte van de dag alleen. Doordat ik vrij vaak alleen was had ik extra tijd om na te denken. Iets wat mij niet goed deed, want ik bleef de bevalling maar herbeleven. Ook huilde ik om alles waar je maar om kon huilen, ik was een wrak. Ik had me dit zo niet voorgesteld allemaal!
“Wat vond ik het bizar, dat de kleine man waar ik 9 maanden lang naar had uitgekeken nu opeens op mijn borst lag. Ik kon het niet bevatten.”
Geen leuke kraamtijd
Terugkijkende op deze periode, realiseer ik me dat de eerste paar dagen eigenlijk alles langs mij heen is gegaan. Ik heb de eerste kraamvisite maar vaag meegekregen. Ik zat echt in mijn eigen bubbel van verdriet en ongeloof waardoor ik geen leuke kraamtijd had. Want wat vond ik het bizar, dat de kleine man waar ik 9 maanden lang naar had uitgekeken nu opeens op mijn borst lag. Ik kon het niet bevatten. Het heeft enige tijd nodig gehad voordat ik doorhad dat onze kleine, mooie Thijs echt van ons was.
De roze wolk ben ik dus de eerste twee weken na bevalling niet tegengekomen. Maar gelukkig terwijl ik steeds mobieler werd kon ik ook meer gaan genieten. En nu inmiddels 6 weken na mijn bevalling kan ik echt zeggen dat de komst van onze kleine Thijs het mooiste is wat mij ooit is overkomen. Ik zweef nu boven alle roze wolken uit!
3 Reacties