Mama Ilse: 20 weken zwanger en je contract wordt niet verlengd…

Boos, gefrustreerd, verdrietig, maar vooral teleurgesteld. Zo voelde ik me nadat me verteld werd dat mijn contract niet verlengd zou worden. Het was einde van de dag, een paar uur voordat ik mijn 20 weken echo zou hebben. ‘We zijn zo positief over je, we willen er wel 20 van jou! Maar we verlengen je contract niet’. BAM. Dat was het dan.

Zoveel verbazing

Er schoot van alles door mijn hoofd, zoveel vragen, zoveel verbazing. Moet ik een uitkering aanvragen, hoe zit het met mijn verlof, hoe slecht is stress voor een ongeboren kind? Ik – de ‘spin in het web’ van het kantoor – voelde zich nu eerder een vlieg in het web. Een vlieg die geen kant op kan. Wat eraan te doen is? Niks, dat is misschien wel het ergste.

“Zouden ze dit ook hebben gedaan als ik niet zwanger was?”

Veren in mijn achterwerk

Ik kreeg altijd zoveel veren in mijn – laat ik het netjes zeggen – achterwerk gestopt, dat ik amper kon lopen. Altijd waren ze positief over mijn werkzaamheden, inzet en positiviteit. Daarom was dit een harde, maar vooral onverwachte klap in mijn gezicht. Zouden ze dit ook zo hebben gedaan als ik niet zwanger was?

Ik had tenslotte 3 maanden geleden nog een positief beoordelingsgesprek gehad, waarin extra taken zijn beloofd en met de opmerking ‘medewerkster zit de komende jaren nog op de juiste werkplek’. Ik snapte (en nog steeds niet) er helemaal niks van! Waarschijnlijk ga ik er nooit achter komen wat er was gebeurt als de situatie anders was, als ik niet zwanger was. Maar zoiets valt niet te plannen, was het maar waar! Dat kun je wel lezen in mijn vorige blog.

Lag het maar aan mij, dan kon ik er wat aan doen

Collega’s snapte er niks van, hebben nog van alles voor me geprobeerd maar tevergeefs. De opmerking ‘maar het ligt niet aan jou’ heb ik zo vaak gehoord. Lag het maar aan mij, aan mijn werkzaamheden, of aan mijn inzet. Dan heb ik er wat aan kunnen doen. Maar dit ligt buiten mijn macht, daarom voel ik me zo machteloos.

En solliciteren? Wie gaat me nu nog aannemen, nu ik al een paar weken over de helft ben in mijn zwangerschap? Een werkgever zit niet te springen om zwangeren, de mijne tenminste niet. Maar wat is nu het probleem? Een werkgever is hiertegen verzekerd en krijgt mijn salaris gestort zodra ik met verlof zou gaan. Welke reden ik mee kreeg? ‘We willen niet iemand op jouw positie met een vast contract.’

“We willen niet iemand op jouw positie met een vast contract.”

Ziekmelden

De volgende dag heb ik mezelf ziek gemeld, ik moest tenslotte nog een hoop dingen regelen en het laatste waar ik aan dacht was werken. Gelukkig stond het paasweekend voor de deur en zou ik met mijn schoonfamilie een weekendje weg gaan. Even ertussenuit! Ik heb een hoop (lieve) berichtjes van collega’s gehad, die me allemaal adviseerden om de komende tijd even rust te nemen en aan mezelf te denken.

Ik zit straks al lang genoeg thuis

De dinsdag na Pasen heb ik mezelf ook ziek gemeld, ik kon het nog even niet aan om iedereen weer te zien. Uiteindelijk schiet je er niks mee op om thuis te blijven en ben ik woensdag weer gaan werken. Dát hadden ze dus even niet zien aankomen, ze dachten dat ik niet snel terug zou komen. ‘Dan ken je me nog niet goed genoeg’ antwoordde ik. Ik zit straks al lang genoeg thuis dacht ik, ik laat me niet kennen en laat mezelf van mijn beste kant zien. En eigenlijk voelde dat wel goed, het onverwachte doen. Die slapeloze nachten en stress heb ik ook wel als ik thuis blijf, dus waarom zou ik niet gewoon gaan werken?

“Ik ben boos en teleurgesteld in het bedrijf.”

Verplicht vervroegd verlof

De ‘morning-after’ belde ik gelijk met het UWV, om te vragen hoe het zit met het aanvragen van een uitkering. Een troost is in ieder geval dat het in Nederland zo geregeld is dat zodra je met verlof gaat (ook in de WW), je dan 100% van je salaris betaald krijgt. Buiten je verlof geldt een percentage van 70% van je salaris, wat natuurlijk ook goed geregeld is! Op 31 mei loopt mijn contract af en in juli zou ik eigenlijk met verlof gaan.

Ik probeer het te zien als een ‘verplicht vervroegd verlof’, maar veel troost biedt dat me niet. Ik ben boos en teleurgesteld in het bedrijf en zoals ik al in mijn eerdere blog vertelde; ik ben een schorpioen dus waarschijnlijk ben ik over 36 jaar nog steeds boos. Het liefst hang ik ze aan de schandpaal, maar zo ben ik niet. (Eigenlijk wel…. maar ik probeer me in te houden).

Aanvechten?

Het aanvechten? Daar kun je maximaal een paar duizend euro uitkrijgen, die kosten ben je al kwijt aan een advocaat. Ik laat het hierbij en probeer uit te kijken naar de komst van de kleine wurm en naar de zomer die komen gaat. Ik hoop op korte termijn nog een leuke nieuwe baan te vinden, maar verwacht dat ik dit pas weer tegenkom na mijn verlof. Ik ben in ieder geval volop aan het solliciteren en hoop op het beste! Zijn er meer (aanstaande) moeders met deze ervaring?! Let me know!

Ps. Gelukkig was de 20 weken echo helemaal in orde!