Mama Stephanie: De eerste splinter van Stan

Het is een prachtige, lente-achtige woensdagmiddag. Stan speelt lekker buiten met zijn vriendjes. Eerst springen ze op de trampoline, dan weer zie ik ze verstoppertje doen en vervolgens even lekker scheppen in de zandbak. ‘Mogen we de plank mam?’ vraagt hij als ik buiten even wat lekkers kom brengen. ‘We willen een brug maken’ legt hij uit. ‘De plank’ is een overblijfsel van wat ooit een gammele werkbank achter in onze stoffige schuur was. Het is een afgebladderde oude plank, maar Stan speelt er graag mee in de zandbak. Natuurlijk mogen ze hem gebruiken, ik zie er niet direct gevaar in. Ze spelen naar hartenlust en bouwen een heuse brug met pijlers van zand. Ze lopen over ‘de brug’ en spelen dat ze zo in andere landen kunnen komen, heel leuk om te zien!

Aan het eind van de middag is het tijd om op te ruimen en ik zie vanuit de keuken dat Stan ook ‘de plank’ netjes in de schuur zet. Laconiek komt hij even later vertellen dat hij een splinter in zijn vinger heeft, eigenlijk wel stoer…. Tot het moment dat ik zijn vinger bekijk en constateer dat de splinter eruit moet om een infectie te voorkomen. Ai. Stan’s stoere gezicht betrekt van het één op andere moment en hij begint te jammeren: ‘Hij hoéft er niet uit, mam, nee..! nee!’ Het gejammer wordt heviger als ik (rustig) vertel dat ik een pincet ga halen en hem er dan voorzichtig uit ga halen. Het huis is te klein en Stan raakt helemaal in paniek, er is niets meer met hem te beginnen. Zodra ik zijn vinger ook maar wil áánraken springt hij al een meter de lucht in en begint oorverdovend te krijsen. Moedeloos besluit ik mijn pogingen te staken en bel de dokter voor advies, het is bijna 17.00 uur, gelukkig, ze zijn er nog net.

Twee artsen, twee assistentes
De assistente hoort mijn verhaal aan en adviseert om toch echt nog even langs te komen omdat de splinter er wel uit moet. Mmh. ‘Ok, we komen eraan’ zeg ik en met een schuin oog zie ik Stan wegduiken achter de bank. ‘Nee nee nee nee nee’ is alles wat Stan nog kan uitkramen en ik besluit mijn schoonvader te bellen of hij met Stan naar de dokter wil gaan aangezien ik bij Elin en Aron moet blijven. Natuurlijk wil opa wel meegaan en gelukkig gaat Stan redelijk soepel mee. Ik houd mijn hart vast… maar bij terugkomst zie ik een opgeluchte Stan met hoogrode wangen en een puffende opa erachteraan. ‘Er moesten twee artsen en twee assistentes aan te pas komen, maar ze hébben hem eruit gekregen!’ vertelt opa. Wat een bink hè…. Als troost eten we pannenkoeken en Stan heeft er weer een ervaring bij!