Met de kids naar een kinderboerderij

Sinds kort hebben wij in onze woonplaats een kinderboerderij. Voorheen moesten we altijd uitwijken naar omliggende steden als we met de kids naar een kinderboerderij wilden, maar nu is er één en zelfs op loopafstand van ons huis! Stan en Elin vinden het helemaal geweldig.

Ik heb er zelf altijd een beetje een dubbel gevoel bij. Al die konijntjes, geiten en kippen moeten er maar zin in hebben om elke dag opgepakt te worden en geaaid. Sommige beesten zie je dan ook angstvallig weg spurten als er een hysterische peuter achter ze aanrent. Zielig. Ik leer mijn kinderen dan ook om met respect om te gaan met de dieren. Ze moeten van mij eerst kijken naar de lichaamstaal. Ziet het beestje er blij uit? Dan mag je gerust aaien, op een rustige manier. Merk je dat hij nerveus is? Dan laat je het dier met rust en kijk je er alleen naar. Dit gaat goed. Zeker Stan is er heel serieus mee en heeft geleerd hoe je cavia’s het makkelijkst kunt aaien.

Hongerige haan
Aron vindt dieren ook helemaal leuk. Als thuis de poes toevallig voorbij wandelt, schatert hij het uit en probeert al echt te ‘aaien’ (grijpen). En als we hem dichtbij Kya houden legt hij zijn hoofdje tegen haar vacht, heel lief. Maar op de kinderboerderij weet hij het nog zo net niet. De haan die denkt dat er onder in de kinderwagen nog wat brood ligt komt wel erg dichtbij en Aron zet het op een brullen. Even later zijn het twee nieuwsgierige kippen die ook duidelijk de kinderwagen-ervaring hebben. Ik besluit om Aron met wagen en al even buiten het hek te parkeren.

Stan en Elin krijgen geen genoeg van de reuze konijnen en ontdekken een heus gangenstelsel. Elin claimt al twee konijnen, ‘die zijn van mij mam!’ Na drie rondjes langs alle dieren wordt het tijd voor Aron’s hapje en moeten we weer naar huis. ‘Jammer van de konijnen’ vindt Elin. Maar als we thuiskomen is Kya meteen weer favoriet en hoor ik haar er niet meer over….