Mama Stephanie: De schermtijd van mijn kids

‘Jongens, kom we moeten naar school! ‘Mm-mh…’ hoor ik terug. Stan kijkt niet op of om en lijkt me niet eens te hebben gehóórd. Bij de tweede keer vermeld ik de consequentie: ‘De iPad gaat NU uit, anders mag je er vandaag niet meer op!’ Dat werkt, de app wordt afgesloten en de iPad gaat in de la. ‘Wat moest ik ook alweer doen, mam?’

Stan spant de kroon als het gaat om schermtijd. Zelfs al heeft hij net een half uur op de iPad gespeeld, dan nóg kan hij zonder blikken of blozen vragen of de tv aan mag. Hij krijgt dan meestal te horen dat hij al ‘schermtijd’ heeft gehad en dat hij nu maar eens ‘gewoon’ moet gaan spelen. Maar dat lijkt moeilijk. Zeker als je veel liever de level van Candycrush afmaakt. Stan kan zich sinds de komst van een iPad bij ons in huis moeilijker zelf vermaken. Het lijkt soms wel of hij verslaafd is aan dat ding! Bij Elin gaat het al net zo. Het eerste wat ze vraagt als we thuiskomen is of ze op de iPad mag. En als haar broer erop mag, wil zij natuurlijk ook! Af en toe zijn mijn man en ik er even helemaal klaar mee.

Apparaten weg
Van mij mogen alle schermapparaten zó weg. Maar dat is vaak in een bui dat ik dat zeg want toegegeven, het is toch best handig om af en toe even mijn mail te checken zonder dat ik naar de werkkamer hoef te lopen en de pc aan hoef te zetten. En ik betrap mijn man er soms ook op dat hij een spelletje speelt op de iPad. Nee, helemaal wég kan hij niet. Maar er moet wel een balans in zijn. En daar zijn we naar op zoek. Op dit moment is het zo dat wanneer ze ’s ochtends helemaal klaar en aangekleed zijn, ze nog even op de iPad mogen of televisie mogen kijken. Tussen de middag willen ze het liefst ook, maar dat moment heb ik al geschrapt omdat we anders echt in tijdnood komen. Dan is er voor het eten nog zo’n moment waarop er vaak wel een scherm aanstaat. En het ‘erge’ is dat Aron dan ook met open mondje mee zit te staren naar al die prikkels. Het lot van de derde. We hopen het allemaal een beetje binnen de perken te houden maar zolang ze – zoals vandaag – ook een hele dag lekker buiten kunnen spelen maak ik me over die ‘scherm-verslaving’ nog niet al teveel zorgen…