Mama Alysia: Ik kreeg herhaalde miskramen, ik voelde me een mislukkeling…

In mijn tweede blog ga ik stiekem een beetje off topic. Waar ik vorige keer vertelde dat ik met name zou gaan schrijven over de zwangerschap en hoogsensitiviteit, wil ik dit keer graag een andere ervaring met jullie delen. Inmiddels ben ik een blije mama-to-be, maar dat ging niet zonder slag of stoot.

Miskramen

Vorig jaar heb ik herhaalde miskramen gehad. Die miskramen hebben een grote impact gehad. Ik ben er altijd heel open over geweest, maar vond dat vooral in het begin nog best lastig. Ik hoorde er namelijk nooit iemand over en had het gevoel dat ik zo’n beetje de enige was. Daardoor voelde ik me heel alleen. Hoe meer ik de miskramen ter sprake bracht, hoe meer verhalen ik van anderen te horen kreeg. Nog steeds hoor ik vaak dat mensen er liever niet over praten. Niet omdat ze het er niet over willen hebben, maar omdat ze het gevoel hebben dat er nog een taboe op rust. Zoiets los je zelf op. Je moet er samen maar mee zien te dealen. Dat vind ik zó erg. Je verliest een kindje. Dat doet zeer. Daar mag je verdrietig om zijn en dat verdriet mag je delen. Je hoeft het niet alleen te doen.


Ik was bang

Terwijl ik dit schrijf ben ik 28 weken zwanger. Alles gaat hartstikke goed. Ons kleine meisje groeit als kool en laat met flinke regelmaat weten dat ze er is. Aan m’n ribben te voelen gok ik dat ze ‘later als ze groot is’ óf iets met kickboksen óf iets met turnen gaat doen. Ik voel me trouwens ook best goed. Een beetje sneller moe, wat last van m’n rug, maar verder mag ik niet klagen. Al met al zou je zeggen: joh, lekker genieten van die zwangerschap dus! Inmiddels kan ik daar met een grote glimlach ‘ja’ op zeggen. Maar de eerste helft van mijn zwangerschap was dat echt wel anders. Hoe dat komt? Omdat ik bang was. Bang om nóg een kindje los te moeten laten.

Al op mijn 13e bij een gynaecoloog

Van jongs af aan heb ik behoorlijke problemen gehad rondom mijn menstruatie. Door endometriose kroop ik op m’n 13e al van ellende over de badkamervloer. Ik kwam dan ook al op jonge leeftijd voor het eerst in het ziekenhuis bij een gynaecoloog. Verder dan ‘je moet er maar mee leren omgaan’ en ‘neem maar een extra pijnstiller’ kwamen ze vaak niet. Daarnaast werd me met enige regelmaat gezegd dat het niet vanzelfsprekend zou zijn dat ik op de natuurlijke manier zwanger zou raken. Sterker nog: ik moest er maar niet vanuit gaan dat het überhaupt zou gebeuren. Als je 14 jaar bent, heb je daar nog niet echt een boodschap aan. Zelfs toen ik een jaar of 26 was kon ik er nog niet zo heel veel mee. Ik wist nog helemaal niet of ik wel mama wilde worden. Toen dat gevoel wel begon te komen, begon ook de gedachte dat dit misschien wel helemaal nooit zou kunnen, vaker door m’n hoofd te spoken.

En toen was ik zwanger

Begin 2019 besloten m’n vriend Wietse (inmiddels man) en ik het erop te wagen. Het zou waarschijnlijk toch lang duren en tegen die tijd konden we dan mooi naar een dokter die ons dan hopelijk verder zou helpen. Guess what. In februari 2019 was ik zwanger. HUH? Hoe dan?! Dat zou toch heel lang gaan duren? We waren totaal in de wolken. Binnen no time had ik in mijn hoofd al 8 babykamers gemaakt, we begonnen aan namenlijsten en ik zag ons al zitten over 9 maanden met een klein mensje. Óns kindje.

Het voelde niet goed

Alles helemaal fantastisch toch? Ja, zeker! Tot ik op een avond voor ik naar bed ging moest plassen. Ik zag wat druppeltjes bloed in m’n onderbroek. Niet veel. Echt niet veel. Maar het voelde niet goed. Ik kan niet uitleggen wat er dan precies niet goed voelde. Ik weet dat er onwijs veel vrouwen zijn die wat bloed verliezen tijdens de zwangerschap en waarbij er niets aan de hand is, maar op dat moment wist ik dat er iets mis was. De volgende ochtend belde ik de verloskundige en die zei niets anders dan ‘joh, dat komt zo vaak voor. Maak je maar niet druk’. En dat probeerde ik.

“Voor het eerst in m’n leven voelde ik de fysieke pijn van een gebroken hart.”

Een gebroken hart

Een week later verloor ik alleen nog steeds zo nu en dan wat druppeltjes bloed. Nog steeds niet veel, maar ik had ook nog steeds het gevoel dat het niet goed zat. Ondertussen wist ik niet meer hoe ik me moest voelen. Ik wilde blij zijn met ons kindje, maar ik wist niet of ik wel blij kon zijn. Uiteindelijk mocht ik eerder dan de eerste reguliere afspraak langskomen bij de verloskundige. Eigenlijk kon ze toen nog weinig zien. Na tien dagen mochten we terugkomen. Ik wist niet dat tien dagen zó lang konden duren.

En toen kwam het hoge woord er uit. Voor het eerst in m’n leven voelde ik de fysieke pijn van een gebroken hart. Ik vergeet nooit meer hoe verslagen Wietse eruit zag. We wisten dat we hier rekening mee moesten houden, maar toch houd je al die tijd hoop. Tot dat moment. Toen donderden we na acht weken in één keer van onze roze wolk. Ik weet dat acht weken nog heel vroeg is, maar ik hield vanaf het allereerste begin van dit kleintje. Vanaf het moment dat je een positieve test ziet ben je al papa en mama. Zo voelde ik het in ieder geval wel. En dat die droom nu uiteenspatte deed echt heel veel pijn.

En toen…

Met medicijnen werd de zwangerschap uiteindelijk afgebroken. Ik had onwijze behoefte aan nazorg, vooral psychisch, maar die kreeg ik niet. De boodschap was: ‘je kan ’t gelijk weer proberen, hoor’. Prompt was ik binnen 3 maanden weer zwanger. Helaas mocht ook dit kindje niet bij ons blijven. Vanaf dat moment mochten we voor onderzoek naar het ziekenhuis. Daar bleken we helemaal gezond te zijn. We hadden gewoon pech gehad. Ook in een ander ziekenhuis zeiden ze dat we gewoon domme pech hadden gehad. Ze zagen geen reden waarom een volgende zwangerschap niet een gewone gezonde zwangerschap zou zijn.

Een mislukkeling

Ik leerde in de periode rond de miskramen een kant van mezelf kennen waarvan ik niet wist dat die bestond. Ik had nog nooit een gevoel van jaloezie ervaren, maar als ik nu een zwangere vrouw voorbij zag lopen zag ik er bijna groen van. Ook voelde ik me een mislukkeling. Mijn lijf deed niet wat ik wilde, liet me in de steek. Hierdoor heb ik me heel lang schuldig gevoeld tegenover Wietse. Niet dat hij ooit aanleiding heeft gegeven om me schuldig te voelen, dat deed ik echt helemaal zelf. Ik had juist onwijs veel geluk met zo’n lieve, geduldige en begripvolle man die er áltijd voor me is geweest. Er zijn momenten geweest dat ik m’n vrouwelijkheid in twijfel trok. Ook dat ontkrachtte hij. Als ik stellen hoorde die heel blij vertelden dat het ‘in 1 keer raak was’, kon ik wel janken. ‘Gefeliciteerd! Wil je nu een ballon?’, dacht ik dan. Ik kende mezelf zo helemaal niet en zo wilde ik ook helemaal niet zijn.

En toen bleef m’n menstruatie uit..

Vanaf het moment dat ze in een ander ziekenhuis zeiden dat er geen reden was om ons zorgen te maken over een volgende zwangerschap besloten we om het ‘zwanger worden’ even los te laten. We gingen eind november eerst trouwen en in het nieuwe jaar zouden we wel weer zien. De decembermaand was toch weinig kansrijk met alle borrels en gezelligheid. Met kerst heb ik nog flink de bloemetjes buiten gezet. Een paar dagen later vertrokken we – hoe romantisch – naar Parijs om oud en nieuw te vieren. En toen bleef m’n menstruatie uit..

Op oudejaarsdag ontdekten we in een café in Parijs dat ik weer zwanger was. Ik ging van euforisch naar een staat van blinde paniek, van een blij gevoel naar niet weten hoe ik me moest voelen. Wat als het nu weer mis ging?

“Met knikkende knieën en klotsende oksels mocht ik gaan liggen voor de echo.”

Met knikkende knieën en klotsende oksels

Weer terug in Nederland besloot ik – met name door mijn eerdere, minder prettige ervaringen – over te stappen naar een andere verloskundigenpraktijk. Het duurde behoorlijk lang voor ik durfde te bellen. Ik was continue bang iets te jinxen. Op alle mogelijke manieren, maar vooral door hardop uit te spreken dat ik zwanger was. Dat kan natuurlijk helemaal niet, maar hormonen en m’n eerdere ervaringen deden nogal gekke dingen met mijn hoofd. Ik vond een nieuwe kleinschalige praktijk met twee schatten van verloskundigen. We mochten langskomen voor een extra vroege echo.

Met knikkende knieën en klotsende oksels mocht ik gaan liggen voor de echo. Ik voelde dat het dit keer écht anders was. Dat het goed zat eigenlijk. Maar toch overheerste de angst. Er was nog nauwelijks iets te zien. Een minuscuul vlekje. Maar wel een minuscuul vlekje met een nog minusculer flikkerend lichtje. Het hartje van ons kindje klopte! Ik was zó blij. Wé waren zó blij! Bij mij duurde dat moment alleen nooit lang. Altijd sloeg die twijfel weer toe. Ook daar heb ik me vaak schuldig over gevoeld. Vooral tegenover ons kindje. Ons meisje doet het al die tijd al hartstikke goed. Waarom kon ik daar dan niet op vertrouwen?

Jaloezie

Tot het moment dat ik onze ukkepuk kon voelen ben ik veel bang geweest. Natuurlijk kon ik ook onwijs genieten op sommige momenten, maar het stemmetje in m’n hoofd dat zei dat er iets mis kon gaan ging nooit helemaal weg. Er ontstond een ware babyboom om ons heen. Mijn broertje wordt papa, Wietse’s broer wordt papa, m’n beste vriendinnetje wordt mama, de buurvrouw is vrijwel gelijk met mij uitgerekend. WOW!. Heel veel stellen waren ineens zwanger. Soms voelde ik weer die jaloezie, waar ik me echt onwijs voor schaamde, opkomen. Niet omdat ik anderen geen gezonde zwangerschap gunde. Ik vind het juist súper leuk dat er binnenkort zoveel kindjes worden geboren. Het ging er vooral om dat zij zo heerlijk onbezorgd zwanger aan het zijn waren.

Iedere keer weer bang

Ondertussen vond ik simpele dingen als naar de wc gaan en douchen, momenten bij uitstek waarbij je misschien wel een beetje bloed kan opmerken, afgrijselijk. Maar ja, niet douchen of plassen is ook geen optie. Een babywinkel binnenstappen voelde als een moment dat ik iets slechts over de zwangerschap kon afroepen. Net als het grote nieuws aan anderen vertellen. Ik moest er niet aan denken dat het weer mis ging en dat dan vervolgens aan die mensen te moeten vertellen. Bezoekjes aan de verloskundige vond ik ook vreselijk. Waar anderen huppelend naar hun kindje gaan kijken was ik met heel andere dingen bezig. Ik was iedere keer weer bang dat ze zouden zeggen dat er iets niet goed zou zijn. Zelfs als ik voelde dat het goed zat. Met een gevlekt rood hoofd en hartkloppingen ging ik dan weer liggen voor een echo. En iedere keer weer bleek alles helemaal goed te zijn met ons kindje.

Genieten

Langzaamaan verdween de grootste angst naar de achtergrond. Stapje voor stapje groeide het vertrouwen. En nu ben ik dus echt van m’n zwangerschap aan het genieten. Kán ik er echt van genieten. Ik vind naar de verloskundige gaan nog steeds spannend, maar lig niet meer twee weken van tevoren nachten wakker. Langzaam is het vertrouwen in m’n lichaam gegroeid en daarmee het vertrouwen dat ons kindje toch echt in september geboren gaat worden. Als ik ’s nachts wakker lig door een work-out van ons meisje moet ik daar eigenlijk alleen maar om lachen. Die slaap haal ik later wel weer in. Ook vind ik het super leuk om m’n buik zo te zien groeien, te fantaseren over als ons meisje er is en om alles helemaal klaar te maken voor haar komst.

Praat erover

Ik hoop dat er steeds meer vrouwen zijn die open over het verlies van een kindje in de zwangerschap durven te praten. Wegstoppen is niet nodig. Ik merkte dat het voor mij onwijs hielp om verhalen van anderen te horen. Daardoor voelde ik me veel minder alleen en vond mezelf veel minder een grote mislukkeling. Dat voelde heel fijn, zeker omdat de impact van het verlies van een kindje al zo groot was. Ook voor je omgeving is het fijn als je er open over bent. Vaak weten de mensen om je heen niet goed hoe ze moeten reageren. Het is ook nogal wat om op zo’n moment de juiste woorden te vinden. Door over jullie verlies te praten, geef je de mensen om je heen de kans je te steunen. Natuurlijk neemt het openen van het gesprek niet ineens alle pijn weg. Maar ik geloof dat het wel deuren kan openen om de pijn bij mama’s en papa’s die een miskraam hebben meegemaakt een stukje draaglijker te maken.