Mama Amanda: Het lijkt alsof ik mijn leven met twee kinderen maar niet op de rit krijg…

Mijn dochter Soof is nu negen maanden oud en hoewel ik, voordat ze er was, vooral dacht dat ik ‘dat wel even zou gaan doen’ met twee kinderen, merk ik bij mezelf nog steeds dat dit niet helemaal het geval is.

Een goed ritme

Net na haar geboorte (ik zal wel in een flow gezeten hebben of nog op mijn oerkracht hebben geleefd) stond ik hier anders in. Al vrij snel hadden we een goed ritme te pakken. Het ritme van Soof was immers leidend. Daaromheen planden wij ons leven. Voedingen, slaapjes, het ging vanzelf.

Mees was gezellig en lief voor zijn zusje dus ik genoot enorm. Tussendoor deed ik de was en poetste ik mijn huis. Alles was op tijd klaar en ik had zelfs tijd over. In het weekend werden de grote boodschappen gedaan en tussendoor liep ik met de kindjes naar de winkel voor wat kleine boodschapjes. Een waar uitje vond ik dat.

Vluchten als moeder en huisvrouw

Nu, negen maanden later, heb ik steeds meer strijd met mijn driejarige (is misschien ook gewoon de leeftijd), mopper ik zeer regelmatig op hem en lijk ik steeds vaker even te vluchten uit mijn leven als moeder en huisvrouw. Boodschappen doen of naar de drogist, stel ik uit tot het weekend, want dat is ‘niet zo’n gedoe’.

De stapels was in de wasmanden worden steeds groter. Zowel vóór dat ze in de wasmachine gaan als wanneer ze eruit komen en opgevouwen moeten worden. En steeds vaker eten we ‘iets gemakkelijks’ omdat ik vergeten ben langs de supermarkt te gaan om verse groenten te halen voor het avondeten.

Iets wat eigenlijk totaal niet bij me past en waarin ik me zelf helemaal niet herken. Wat het is, weet ik niet, maar ik lijk de energie te missen om het allemaal perfect te doen. De dagen zijn gewoon te kort! Waar het vandaan komt, durf ik niet te zeggen, maar ik voel me er totaal niet goed bij. Het lijkt wel alsof ik mijn totale leven met twee kinderen maar niet op de rit krijg, zoals ik dat zo graag zou willen en zoals ik voor ogen had.

“Misschien wil ik iets dat niet kan en vraag ik gewoon veel te veel van mezelf.”

Het moet anders

Doe ik het dan allemaal verkeerd? Ik denk het niet. Stel ik wel de juiste eisen aan mezelf? Misschien niet. Misschien wil ik iets dat niet kan en vraag ik gewoon veel te veel van mezelf. Maar ik heb er zo’n last van! En dus moet het anders. Maar hoe dan? Daar ben ik eens goed over gaan nadenken.

Meer structuur

Omdat steeds meer dingen blijven liggen, ik maar blijf uitstellen, is het (denk ik) belangrijk om meer structuur aan te brengen in ons leven. Meer dingen plannen, zodat ik mijn tijd efficiënter kan besteden en taken ook daadwerkelijk uitgevoerd (kunnen) worden. Ik ben van mening dat wanneer ik rust heb in mijn hoofd, ik ook veel meer rust kan brengen in mijn gezin.

Dus ben ik aan de slag gegaan met lijstjes en planningen. Zo maak ik nu een lijstje met welke huishoudelijke taken ik wanneer uitvoer, wat we de hele week eten en niet onbelangrijk: welke boodschappen ik wanneer daarvoor nodig heb. Noem het gestoord of overdreven, maar de controlfreak in mij heeft dit kennelijk nodig om haar rust te vinden. Ik ben op internet op zoek gegaan naar dag- en weekplanners en heb een “free printable” dag- en weekplanner gevonden die voor mij wel eens zouden kunnen werken. Dankjewel Pinterest!

“Ik kan simpelweg niet alle ballen alleen hooghouden.”

Meer hulp durven vragen

Wat ik daarnaast anders ga doen is anderen meer betrekken en hulp durven vragen. Ik ben afgestapt van de illusie dat je als moeder alleen verantwoordelijk bent voor het runnen van een gezin met twee kinderen en een hond in combinatie met een baan voor drie dagen in de week. Ik kan simpelweg niet alle ballen alleen hooghouden. Dit is onmogelijk. Ik weet dit, ik erken dit, maar het voelt wel een beetje als falen. Maar toch zal ik dus vaker een beroep gaan doen op manlief en hem vragen een wasje te draaien of op te vouwen of een keer te stofzuigen of te koken.

Date-night

Om echter te voorkomen dat zowel mijn man als ik alleen nog maar bezig zijn het gezin draaiende te houden als papa en mama en elkaar als partner uit het oog verliezen, heb ik besloten om vanaf nu iedere maand een ‘date-night’ in te plannen. Hoewel we er eigenlijk niet zo heel erg van zijn, wil ik de kinderen wat vaker wegbrengen naar opa en oma voor een logeerpartijtje, om wat meer tijd samen door te kunnen brengen voor een etentje, een filmpje of een nachtje weg. Ik heb hier wel een beetje moeite mee, want het voelt soms een beetje egoïstisch.

Mijn leven op de rit

Aan de andere kant ben ik ervan overtuigd dat wanneer ik als persoon de rust vind in mijn hoofd, ik de beste versie ben van mezelf (en dus ook een betere moeder) en daarmee meer balans kan aanbrengen in mijn gezinsleven. Zal ik dan toch mijn leven op de rit gaan krijgen? Zoals ik dat wil? Volgende maand laat ik weten of het me beholpen heeft.

Liefs, Amanda