De eerste week van augustus, de wereldwijde week van de borstvoeding. Borstvoeding, wat is dat toch iets bijzonders. Al 12 weken geef ik borstvoeding aan het meest waardevolle bezit dat ik heb.

Het voeden begon al in de eerste twee levensuren van Gerbren, aanleggen, happen en zuigen. Gerbren lijkt er altijd zo tevreden onder. In de eerste week heeft de kraamhulp mijn onwijs veel tips gegeven waar ik nu nog veel aan heb. Mijn borsten zijn tot nu toe bespaard gebleven van rare dingen, geen spruw, geen ontstekingen en geen kloven of blaren. Heel soms doet het wel pijn, maar dan begin ik gewoon van voor af aan met aanhappen.

“Wat heb ik een respect voor mijn lichaam gekregen, met name sinds de bevalling.”

 

Wat heb ik een respect voor mijn lichaam gekregen, met name sinds de bevalling. Dat het vrouwelijk lichaam in staat is om twee cellen te laten groeien tot een heel nieuw mensenkind. Dat het een kindje op de wereld kan zetten, en wat een kracht dat vergt en aan kan om te voltooien. En, als het kindje dan eenmaal geboren is het ook nog in staat is om het te laten groeien. Heerlijk! Ik geniet dan ook van ieder moment dat mijn kleine ventje bij me ligt. ’s Ochtends, ’s middags, ’s avonds en ‘snachts, wanneer ik nog half slapend op sta om hem uit zijn bedje te pakken, en me dan halverwege besef dat ik nog niet wakker ben.

Borstvoeding.. het wordt met het moment mooier, waar hij eerst heel veel zijn ogen dicht had heeft hij nu sinds week 8 uitgevonden dat hij tijdens het drinken heel veilig de hele wereld kan aanschouwen. Nu heeft hij sinds deze week uitgevonden dat hij ook mijn bh of kleren kan vasthouden terwijl hij drinkt.

“Hoe mooi het ook is, soms is het echt heel erg slopend. Het vergt onwijs veel energie om melk te maken.”

 

Zelf voed ik op verzoek, waar en wanneer meneer maar wil. Wél in het openbaar met een doek er over heen, is het niet voor mezelf (het maakt mij echt niet uit wat mensen denken en vinden) dan is het wel voor Gerbren, die niet rustig drinkt als hij de hele wereld wil bekijken. Of voor zijn vader, die het nog steeds een gek idee vindt dat ik overal mijn borsten uit mijn kleren haal. Tja..

Hoe mooi het ook is, soms is het echt heel erg slopend. Het vergt onwijs veel energie om melk te maken, melk die speciaal voor hem bedoeld is. Vooral als hij onverzadigbaar lijkt en mijn tepels veranderen in pijnlijke gevoelige ‘voorwerpen.’ Maar ik zou het voor geen goud willen missen. Dat knusse, telkens je kindje zo dicht bij je mogen houden.

Borstvoeding.. Het is echt een samenwerking tussen moeder en kind.