Sneller dan we gedacht hadden was ik zwanger van ons kind, hoe onwerkelijk het ook was begon toch een heel nieuw leven zich te ontwikkelen. Zowel in mij als het leven naar het ouderschap toe. Al vrij snel kwam ter sprake of we het geslacht van te voren wilde weten. Nadat mijn vriend zei ‘Ik wil het niet weten.’ Kon ik vol enthousiasme zeggen dat ik dat ook niet wilde! Cool, dat was al iets waar we het over eens waren.

De weken telde op en elke controle met de verloskundige kwam ik zonder gekkigheden door. Tijdens de twintig weken echo kwam de vraag: ‘willen jullie het geslacht weten?’. Nee mevrouw dat willen we niet en u hoeft het ook niet op een briefje aan te kruizen. De echoscopist liet alles zien en zei ons op een gegeven moment de ogen dicht te houden zodat ze kon zien of de genitalia in orde leken. Het is een gek idee te weten dat deze vrouw de enige is die het geslacht van ons kindje weet, zelfs onze verloskundige wist het niet.

Een zwangerschapsbuik kwam langzaam maar zeker tevoorschijn en in mijn omgeving werd ook regelmatig gegokt wat het geslacht zou zijn. ‘Een meisje want je draagt rond’ was de opinie van 90% van de mensen die een poging waagden het geslacht van ons kind te voorspellen aan de hand van mijn buik. Zelf hebben we een keer geturfd wat de bakerpraatjes voorspelden, daar kwam voornamelijk ‘jongetje’ uit. Toch ga je geloven wat mensen zeggen, hoewel er stiekem een licht verlangen van ons beiden was naar een jongetje. Ik had zelf werkelijk geen idee en geen gevoel wat het kon zijn. Het kon allebei!

“Shoppen van ‘gender-neutrale’ dingen is heel handig! Je koopt veel minder en kunt het voor een volgend kind van een ander geslacht ook gebruiken.”

 

Shoppen van ‘gender-neutrale’ dingen is heel handig! Je koopt veel minder, kunt het voor een volgend kind van een ander geslacht ook gebruiken en het staat altijd leuk. Dat we het niet bij een kind willen houden is al besproken..

Vanaf ongeveer 30 weken zwangerschap was overal waar ik kwam wel een keer het onderwerp: ‘wat zou het geslacht zijn.’ Aangezien hormonen rare dingen met je doen vond ik dit de ene keer wel leuk en de andere keer héél vervelend. Ook is regelmatig besproken geweest dat andere mensen het knap vinden dat we het niet weten, want ja dat zouden ze zelf niet kunnen. Ieder zijn voorkeur, wij weten het niet tot het geboren is. Het leuke hieraan is dat mensen na de geboorte niet alleen de naam willen weten, maar ook het geslacht. Dubbel zo leuk!

Op de dag dat ik 41 weken zwanger was had de baby bedacht geboren te willen worden. Eindelijk zouden we gaan weten wat er al die tijd schuil had gehouden in mijn buik. Toen het kindje door papa op mijn buik werd gelegd reikten mijn handen al snel naar het been, ik tilde het been omhoog om te kijken wat het geslacht is. Een zoon. We hebben een zoon. Het is een jongen!

Onze lieve Gerbren is 12 mei 2016 geboren en zijn ontwikkeling en de ervaringen die wij gaan opdoen, kunnen jullie vanaf nu volgen via deze blogs!