Mama Fawn: Ineens ben je mama! Een enorm gevoel van onzekerheid overviel me

Je hebt 9 maanden lang de tijd om te wennen aan het idee dat er een kindje komt. Je leven gaat drastisch veranderen en al je prioriteiten zullen omgegooid worden. Ik wilde in die 9 maanden alles weten, lezen en zien wat ook maar een beetje met zwangerschap en baby’s te maken had. Alles vond ik interessant en het gaf me het gevoel toch een beetje voorbereid te zijn op wat er komen zou. Als ik heel eerlijk ben wist ik diep van binnen ook wel dat niks me ECHT kon voorbereiden op de grootste en mooiste verandering in ons leven. En boy oh boy, wat had ik gelijk! Ineens ben je mama!

Knuffelen na een flesje

Alle clichés zijn waar. Zodra je kleintje op je buik wordt gelegd ben je alle pijn van de bevalling direct vergeten (zo was het voor mij tenminste) en wordt je overspoeld met het grootste geluk dat je ooit gevoeld hebt. Ineens ben je mama, klopt alles en je hele wereld is verpakt in dat aller liefste, mooiste en schattigste kindje dat op je buik ligt. En dan begint je avontuur! Ik mag absoluut niet klagen, ik ben zonder al teveel kleerscheuren uit de bevalling gekomen, heb een hele fijne en rustige kraamweek gehad en ons mannetje is een hele lieve en tevreden baby.

“Ineens kwam alle verantwoordelijkheid van de wereld op m’n schouders terecht. Alles is nieuw, je hebt nergens weet van.”

 

Toch was die roze wolk in die eerste weken ook wel eens wat minder roze. Een enorm gevoel van onzekerheid overviel me, vooral nadat de kraamhulp weg was. De intensiteit van die onzekerheid, daar had niks me op kunnen voorbereiden. Ineens kwam alle verantwoordelijkheid van de wereld op m’n schouders terecht. Alles is nieuw, je hebt nergens weet van en omdat je nog zo aan het zoeken bent om je draai te vinden als gezin, probeer je alles volgens ‘het boekje’ te doen. Nou laat me je vertellen, dat werkt dus niet! Natuurlijk zijn in allerlei boeken en op internet handige tips en trucs te vinden, maar elke baby, elk gezin en elke situatie is anders. Wat voor de één werkt hoeft voor de ander helemaal niet te werken.

De eerste keer naar buiten.. heel erg leuk, maar ook ontzettend spannend!

Ik kwam er heel snel achter dat we het vooral van onze eigen intuïtie moesten hebben. Nou, begin maar eens! Net bevallen, hormonen gieren als een dolle door je lijf, een baby zonder handleiding, dat maakt het (vooral in het begin) heel moeilijk om naar je eigen gevoel te luisteren. Mijn eigen gevoel was op dat moment ver te zoeken. Wat erin resulteerde dat ik de hele dag rondliep met de vraag of ik het wel goed deed. Alles trok ik in twijfel!

Sliep hij wel lang genoeg, dronk hij niet teveel (elke fles ging makkelijk leeg en dan had meneer nog honger), kreeg hij niet teveel indrukken als we ergens naar toe gingen of als er bezoek kwam, had hij het niet te warm of te koud, had hij genoeg plas luiers op een dag en ga zo maar door! Maar het aller moeilijkste vond ik de momenten dat hij huilde. Zodra hij ook maar begon te snikken, zakte mij de moed in de schoenen. Ik trok me dat enorm persoonlijk aan. Mijn redenatie was: hij huilt omdat ik iets niet goed doe! Als ik alles goed deed dan zou hij niet hoeven huilen. Verschrikkelijk! En totaal belachelijk! Baby’s huilen nu eenmaal af en toe. De één meer dan de ander, maar huilen doen ze allemaal.

“Mijn onzekerheid. Na ongeveer 4 weken heb ik daar stapje voor stapje verbetering in kunnen brengen door er simpelweg over te praten.”

 

Die onzekerheid kostte me ontzettend veel energie, ik maakte het mezelf moeilijk om volop te genieten van ons kleine wondertje. Na ongeveer 4 weken heb ik daar stapje voor stapje verbetering in kunnen brengen door er simpelweg over te praten. Met mijn man, vriendinnen (die inmiddels ook mama zijn en mijn probleem direct herkenden), mijn moeder, de verloskundige. Hoe vaker ik hoorde dat ik niet de enige ben die daar doorheen gaat en dat ik meer vertrouwen moet hebben omdat we het toch echt wel goed doen met ons mannetje, hoe meer mijn vertrouwen groeide. Nu kan ik veel meer genieten, heerlijk! Pfieuw! Zo slecht doen we het nog niet 😉

Als hij ontroostbaar lijkt, dan is bij mama in de draagdoek het aller beste plekje