Mama Isabella: Mijn bevallingsverhaal deel 1

Bevallen.. Hoe doe je dat nou eigenlijk? En kun je, je daar daadwerkelijk op voorbereiden? Ik probeerde me zo goed mogelijk voor te bereiden maar waarop eigenlijk? Ik had eigenlijk geen idee, want ik was nog nooit bevallen. Wat ik wel wist, was dat ik helemaal niet bang was voor de bevalling. Ik had er ook geen zin in, maar ik vertrouwde erop dat ik dit kon. En met genoeg ondersteuning van Christiaan en de verloskundige zou alles goed komen. Alleen dat ik zeven dagen in het ziekenhuis moest verblijven had ik nooit verwacht..

De bevalling

Gedurende de zwangerschap was de bevalling regelmatig onderwerp van gesprek. Zowel met de verloskundige, als met Christiaan en met mijn collega’s. Met mijn collega’s sprak ik over hun ervaringen en grapten we er ook over. Zo kan ik me nog goed herinneren dat een collega tegen mij zei ‘Isabella, als de verloskundige zegt stoppen met persen.. Wat doe je dan?’ waarop ik als een grapje zei ‘doorgaan natuurlijk’. ‘Neeeee, natuurlijk niet! Altijd stoppen. Anders scheur je helemaal uit’ zei ze hierop. Dit heb ik altijd in mijn achterhoofd gehouden, want uitscheuren dat leek me toch wel heel naar.

Het bevalplan

Tijdens de gesprekken bij de verloskundige kwam het ‘bevalplan’ aan bod. Zo vroeg ze me of ik na wilde denken over hoe ik de bevalling voor me zag en wat mijn wensen hierin waren. De verloskundige gaf ons informatie en vervolgens een leeg bevalplan die ik samen met Christiaan kon invullen. Wat mijn wens was ten aanzien van pijnstilling, waar ik wilde bevallen, wie ik erbij wilde hebben, etc. konden we daarin beschrijven. Ik wist precies hoe en waar ik wilde bevallen onder andere doordat ik de serie ‘bevallen met ..’ op TLC had gevolgd. Een thuisbevalling leek me echt helemaal niks. Al dat gedoe thuis en wat als het dan niet goed gaat met de kleine? Dan moet je alsnog met spoed naar het ziekenhuis. Door de miskramen die ik had gehad was ik toch wel angstig geworden en wilde ik meer zekerheid voor mezelf creëren. En voor mij was die zekerheid bevallen in het ziekenhuis waar alle hulp dichtbij is.

“Ik wist precies hoe en waar ik wilde bevallen.”

Een badbevalling

Hoe ik wilde bevallen wist ik ook snel. Een badbevalling leek me wel wat. Je bent gewichtloos in het water, het warme water zorgt voor een betere doorbloeding en je scheurt minder snel uit. Ideaal dacht ik. Toen ik mijn wens ten aanzien van een bad bevalling aan de verloskundige kenbaar maakte gaf ze me aan dat ze daar niet bekwaam in waren. En daarbij had het ziekenhuis in de regio ook geen bad, dus dan zou het toch thuis moeten of uitwijken naar een andere regio. Wat was dat balen zeg. Thuis bevallen was in mijn ogen geen optie en uitwijken naar een andere regio wilden we ook niet, dus daar ging mijn wens voor een badbevalling. Ik wilde ook geen risico’s lopen omdat de verloskundige niet bekwaam was. Dus ik ging verder nadenken over hoe ik dan wilde bevallen.

Een baarkruk

Plat op bed bevallen leek me niks. Zo’n onnatuurlijke houding en dit kon een negatief effect hebben op de kleine door eventuele verdrukking. Daarom maakte ik de keuze om te bevallen op de baarkruk. De voordelen van de baarkruk zijn namelijk dat de houding natuurlijker is, dat de kleine door de zwaartekracht sneller naar beneden wordt gedrukt en dat de doorbloeding beter is omdat je in een verticale houding zit. Ook gaf de verloskundige aan dat door te bevallen op de baarkruk de pers fase over het algemeen korter duurt. En als het op de baarkruk zou lukken dan wilde ik ons eigen kindje graag zelf aanpakken.

De TENS

Ik wilde alles op alles zetten om direct goed te hechten met onze kleine en de kleine te laten weten dat mama er voor hem zou zijn. Ook wist ik dat ik alleen Christiaan (los van de verloskundige en kraamhulp) bij de bevalling wilde hebben. En mocht ik echt niet zonder pijnstilling kunnen bevallen dan wist ik precies wat ik wel en niet wilde. Ik wilde absoluut geen morfine pompje, want door een eerdere ervaring wist ik dat ik daar ontzettend misselijk van zou worden. Dat gaf ik in mijn bevalplan duidelijk aan. Wel wilde ik gebruik maken van de TENS. De TENS, ook wel Transcutane Electrische Neuro Stimulatie genoemd, zou namelijk doormiddel van stroomstootjes de aanmaak van de natuurlijke pijnstiller endorfine stimuleren. Een natuurlijk proces zonder dat de kleine er hinder van zou ervaren. Dat klonk goed en daarom nam ik de TENS duidelijk op in mijn plan.

Een ruggenprik

Wel gaf ik aan dat wanneer de TENS onvoldoende zou werken ik toch wilde gaan voor een ruggenprik. De keerzijde van een ruggenprik was wel dat ik dan niet op de baarkruk kon bevallen maar dat ik op bed moest bevallen en dat ik dan een verhoogde kans had op koorts waardoor er dan snel gestart zou worden met antibiotica en dit ook een negatief effect kon hebben op je kindje. Ondanks alle nadelen nam ik het voor de zekerheid op in mijn bevalplan. Christiaan en ik bespraken het bevalplan om het vervolgens met de verloskundige te kunnen bespreken. Alles stond duidelijk op papier. Het was enkel nog wachten tot het zou gaan beginnen.

Niet ingedaald

De weken verstreken.. Onze kleine man groeide goed. Hij lag rond de 30 weken al met zijn hoofdje naar beneden en dit bleef ook zo. Gelukkig, geen stuitligging. Dat was een hele geruststelling. Alles ging nog volgens ‘plan’. Rond de 36e week kwamen we weer bij de verloskundige en daar bleek dat onze kleine man nog niet was ingedaald. De verloskundige gaf aan dat dit nog altijd kon. Sommige baby’s waren hier snel in en andere baby’s namen hiervoor de tijd. Ook rond de 38e week lag onze kleine man nog niet ingedaald, maar ook nu kon dit nog altijd gebeuren. Onze kleine man had blijkbaar nog geen haast. Geen behoefte om de wereld te gaan ontdekken en had het nog fijn in mijn buik. We moesten rustig afwachten..

Ik brak in tranen uit

Toen ik rond de 39e week enorm veel last van mijn bekken kreeg en niet voor of achteruit kon wist ik al wel dat de kleine nog niet was ingedaald. Het bleek namelijk zo te zijn dat onze kleine man op mijn bekken was gaan hangen. Doordat ik niet voor of achteruit kon en enorm veel pijn had gaf ik bij de afspraak met de verloskundige aan dat ik het op deze manier niet meer zou trekken. Ik brak in tranen uit en het werd me allemaal even teveel. Nachtenlang slecht slapen, veel pijn hebben en angst doordat de kleine niet wilde indalen.. Ik trok het even niet meer. De verloskundige hoorde mijn klacht en verwees me door naar de gynaecoloog om te bekijken of er een reden was dat onze kleine man niet wilde indalen. Ook werd ik doorverwezen naar de fysiotherapeut in verband met de bekkenklachten.

Een fysiotherapeut

Dezelfde week konden we bij de gynaecoloog terecht. Ik vertelde mijn verhaal en zij deed een extra echo om te bekijken of er een reden was dat onze kleine man niet wilde indalen. Helaas kon ze geen reden vinden en moesten we gewoon geduld hebben. Gelukkig zag alles er nog goed uit en had de kleine man nog voldoende vruchtwater. De gynaecoloog gaf aan dat sommige baby’s pas indalen door de eerste goede weeën. Afwachten.. Wat een niets zeggend begrip is dat. Voor mijn gevoel wachtte ik al zolang.

Ik was ondertussen zo klaar met de zwangerschap mede door de bekkenklachten. Daarom vroeg ik of ik toch gestript of ingeleid kon worden, maar helaas kon dit niet. De voorwaarde van zowel strippen als inleiden was dat het kindje ingedaald moet zijn omdat de kans dan groot zou zijn dat je veel risico’s zou lopen en een verhoogde kans zou hebben op een keizersnede. Oké dus we zouden toch moeten afwachten. Er zat niks anders op. Flink balen en met nog altijd die bekkenklachten verlieten wij het ziekenhuis. Bij de fysiotherapeut kon ik gelukkig ook snel terecht. Zij hoorde mij rustig aan en toonde empathie. De fysiotherapeute gaf me enkele tips en tapete mijn onderrug in. Dit gaf me zoveel verlichting waardoor ik uiteindelijk beter sliep en minder pijn ervoer. Ik had het gevoel er weer even tegenaan te kunnen.

40 weken zwanger

Ondertussen was ik 40 weken en 5 dagen zwanger toen ik weer bij de verloskundige praktijk kwam. Ik hoopte zo hard dat de kleine al was ingedaald, omdat de pijn in mijn bekken sinds een dag weg was. De verloskundige sprak zoals gewoonlijk eerst een tijdje met me en ik kon de vragen die ik had aan haar stellen. Vervolgens luisterde ze naar het hartje van onze kleine man en ook nu was alles nog oké. Ook voelde ze aan mijn buik en kwam ze tot de conclusie dat de kleine helaas nog niet was ingedaald. ‘Hij zweeft nog boven je bekken. Ik kan hem nog alle kanten op draaien’ zei de verloskundige. Ik baalde enorm. Ik had zo erg gehoopt dat hij nu wel was ingedaald en de bevalling op korte termijn zou gaan beginnen. Hoe lang kon ik nog met deze enorme buik omgaan.

“Alles koste meer energie, ik had minder puf en voelde me een enorme olifant.”

Een keizersnede

Alles koste steeds meer energie, ik had steeds minder puf en voelde me een enorme olifant. De verloskundige vroeg ons nog even plaats te nemen aan tafel, want ze wilde toch nog even iets met ons bespreken. Omdat de kleine man nog niet was ingedaald was er een kans dat het uiteindelijk een keizersnede zou gaan worden en ze gaf hier wat informatie over. Daarnaast gaf ze ook aan dat het nog via de natuurlijke weg kon, maar wilde ons er wel op voorbereiden. Christiaan en ik hoorden alle informatie aan, stelden onze vragen en namen afscheid van de verloskundige. We maakte nog geen nieuwe afspraak omdat ik die had staan bij de gynaecoloog. We hoopten dat het niet nodig zou zijn omdat wellicht de bevalling toch op korte termijn zou gaan beginnen.

Een verse ananas

In de auto terug naar huis grapte Christiaan en ik er nog even over. ‘Je zult zien dat jij een keizersnede krijgt’ zei Christiaan. ‘Jij bent tenslotte vaak de uitzondering op de regel’ gaf hij aan wat ik ook bevestigde. We grapten er wat over omdat om één of andere reden de dingen bij mij regelmatig anders lopen dan normaal. Ergens had ik gelezen dat een verse ananas, door de kinine die erin zit, weeën op zou kunnen wekken. Daarom besloten we eerst een verse ananas te kopen voordat we naar huis gingen. Want als je de natuur een handje kunt helpen, waarom niet? Met smaak at ik de ananas op en ja hoor.. In de avond kreeg ik toch wat last van krampen in mijn buik. Het leek wel alsof ik ongesteld moest worden. De krampen werden erger en ik had het idee dat ik ze moest wegzuchten. Christiaan die geloofde het niet en kon er niet bij dat dit door een beetje ananas kon gebeuren. Uiteindelijk hielden de krampen ongeveer twee uurtjes aan en zakte daarna weg.

1 cm ontsluiting

Die woensdag was ik 41 weken zwanger en had ik een afspraak bij de gynaecoloog. Zoals gewoonlijk vroeg ze hoe het met me ging en wilde ze aan mijn buik voelen. ‘Hij lijkt toch ingedaald te zijn’ gaf de gynaecoloog aan maar wilde voor de zekerheid nog inwendig onderzoek doen. Toen ze dit deed gaf ze al snel aan dat onze kleine man echt was ingedaald en ik 1 cm ontsluiting had. Christiaan en ik waren zo blij, wat was ik opgelucht. Nu kon alles eindelijk in gang worden gezet. De gynaecoloog gaf aan dat ik ingeleid kon worden als ik dat wilde. Natuurlijk wilde ik dat! Ik had, voor mijn gevoel, zo lang op dit punt moeten wachten dat ik zeker wist dat ik ingeleid wilde worden. Ze gaf aan dat het momenteel op de kraamafdeling rustig was. Ik mocht kiezen of ik vandaag of morgen opgenomen wilde worden.

De gynaecoloog hoefde niet lang te wachten op een antwoord want ik wist wat ik wilde en dat was dat ik die bewuste woensdag opgenomen wilde worden. De gynaecoloog vertelde hoe de procedure eruit zou komen te zien, waardoor we wisten wat we konden verwachten. ‘Vanmiddag om 16.00 uur worden jullie verwacht bij de kraamafdeling, dan word je daar opgenomen. Vervolgens zal er een ballonkatheter geplaatst worden om de baarmoedermond week te maken. Als de ballonkatheter zijn werk goed heeft gedaan kun je de volgende dag worden ingeleid. Zoals het er nu naar uit ziet zal je dan morgen, dus donderdag, bevallen’. Ik kon het gewoon niet geloven en was ontzettend blij! Morgen zouden we dan eindelijk onze zoon vast kunnen houden. Christiaan moest er even aan wennen dat ik al zo snel opgenomen wilde worden, maar stond volledig achter mijn besluit. We bedankten de gynaecoloog en liepen met een grote glimlach op ons gezicht de deur uit.

Een laatste buikfoto

Om het te vieren gingen we nog even lunchen bij de Intratuin. De caissière zei tegen mij ‘dat duurt vast niet lang meer..’ waarop Christiaan vol trots zei ‘nee klopt, morgen gaat ze bevallen’. Na de heerlijke lunch gingen we huiswaarts. We hadden ondertussen onze ouders op de hoogte gesteld en mijn moeder was zo blij dat ze in tranen uitbarstte aan te telefoon. Eenmaal thuis aangekomen gingen Christiaan en ik nog even wat spulletjes bij elkaar pakken, maakte we nog een laatste buikfoto en liepen we samen nog een rondje met de hond. De tijd ging snel en voordat we het wisten was het alweer eind van de middag.

Een ballonnetje

Eenmaal in het ziekenhuis werden we hartelijk ontvangen op de kraamafdeling. De verpleegkundige liep met ons naar een drie persoonskamer waar een bed voor mij vrij was. Op de kamer was nog een andere vrouw opgenomen. We maakten kort kennis en daarna pakte ik mijn spulletjes uit. De verpleegkundige gaf uitleg over wat er ging gebeuren en daarna liepen Christiaan en ik met haar mee naar een apart kamertje. Daar werd er een CTG ofwel hartfilmpje gemaakt om te checken of alles goed ging met de baby. Daarna moesten we nog even wachten tot de gynaecoloog kwam om het ballonnetje te plaatsen. De gynaecoloog was niet alleen. Er was een gynaecoloog bij haar die werd ingewerkt. Maar dat vond ik geen probleem.
Nogmaals kreeg ik uitleg en moest ik met mijn benen in een beugel gaan liggen zodat het ballonnetje geplaatst kon worden.

Wat pijnlijk

Daar lag ik dan.. met mijn ontblote onderlichaam en twee gynaecologen die mij van onderen aan het bestuderen waren. Dat was echt een drempel waar ik even overheen moest. Ik voelde dat ik rood werd en keek erg ongemakkelijk naar Christiaan die rechts van mij had plaatsgenomen. De eerste gynaecoloog probeerde middels een eendenbek het ballonnetje te plaatsen. Wat was dat pijnlijk zeg! Maar ik gaf geen kick. Dit was wat ik zelf wilde dus ik moest er dan ook voor gaan. Alleen het lukte de eerste gynaecoloog niet om het ballonnetje te plaatsen waardoor de andere gynaecoloog het ook ging proberen. Nog steeds deed het enorm veel pijn, maar ik liet dit niet weten. En helaas ook deze keer lukte het niet waardoor er een klinisch verloskundige bij werd geroepen.

‘Zij doet het vaker op de hand, dus we vragen haar erbij’ gaf de gynaecoloog aan. Gelukkig, dacht ik. Dan hebben ze zo geen eendenbek meer nodig. De klinisch verloskundige kwam de kamer in en straalde enorm veel rust uit, waardoor ik me ook rustiger voelde. Wel vond ik het erg ongemakkelijk dat de derde persoon me nu van onderen ging bestuderen. In eerste instantie kreeg de verloskundige het ook niet voor elkaar maar nadat ik mijn vuisten onder mijn billen had gedaan, zodat mijn bekken wat kantelde, lukte het haar om het ballonnetje te plaatsen. Een halfuur later, maar ik was enorm opgelucht. Nu kon het echte werk gaan beginnen, dacht ik.

De nacht duurde ellendig lang

Christiaan bleef de hele avond bij me. Wat erg fijn was want ik voelde dat het ballonnetje zijn werk begon te doen. Ik had veel last van krampen, lichte weeën naar mijn idee. Toen ik aangaf, bij een verpleegkundige aan de balie dat ik last had van krampen en ik dat als pijnlijk ervoer zei ze ‘als je denkt dat dit pijnlijk is.. wacht dan maar tot je echt gaat bevallen. Dat is pas pijnlijk.’ Waarop ik alleen maar dacht wat een vervelend antwoord en wat ongevoelig ben jij. Omstreeks 22.00 uur ging Christiaan huiswaarts en ik naar bed. Omdat ik de volgende dag zou gaan bevallen wilde ik een goede nacht proberen te maken. Helaas liep dit wat anders doordat ik krampen had maar ook doordat mijn overbuurvrouw enorm begon te snurken. De nacht duurde ellendig lang en ik kon niet wachten tot het moment dat ik onze kleine man eindelijk in de armen kon sluiten. Maar helaas liep alles anders dan verwacht..

Hoe mijn bevalling verder ging lezen jullie binnenkort in deel 2.