Mama Leonie: Waarom wordt er zo raar naar je gekeken als je als hoogopgeleide niet werkt

Een buurman zei het laatst heel treffend: “Een ouderwetse moeder, wat leuk!” “Ja hoor, heb je er weer zo één!”, reageerde ik bozig naar mijn vriend na de kennismaking. Totdat mijn vriend zei: “Heb je wel gehoord dat hij zei ‘wat leuk’?” Euh…, nee dus. Toch vond ik mijn reactie niet heel vreemd, want volgens velen hoor je te werken. Zeker als hoogopgeleide, want je hebt toch niet al die jaren voor niets gestudeerd?! Waarom wordt er tegenwoordig zo raar naar je gekeken als je als hoogopgeleide vrouw niet werkt, maar thuis bent voor je kindje(s)?

Ik zal eerlijk zeggen, toen ik zwanger werd, was voor ons niet direct duidelijk dat ik thuis zou blijven. Toevallig eindigde mijn zwangerschapsverlof tegelijk met mijn 3^e tijdelijke contract en werd dat niet omgezet in een vast contract. Prima, dacht ik, want nu had ik in ieder geval rustig de tijd om te wennen aan het moederschap, te genieten van mijn pasgeboren zoontje en te zoeken naar een nieuwe, wél leuke baan.

Een redelijk traumatische bevalling maakte dat dit allemaal wat anders liep dan ik van tevoren had gedacht. Sowieso had ik niet fulltime willen werken, maar een aantal dagen stond wel in de planning. Een jaar lang heb ik nodig gehad om te herstellen. Dat eerste jaar waarin je op een, in ons geval, blauwe wolk zou moeten zitten, was zwaar. Natuurlijk door het lange herstel, maar ook door een baby met reflux, ver weg wonen van familie en vrienden en op den duur de angst om weer in een baan terecht te komen die niet bij me zou passen. We besloten om te verhuizen naar een andere stad, de beste stap die we ooit hadden kunnen maken.

“Ondanks de heftige periode, besloten we ervoor te gaan: ik ben opnieuw zwanger!!”

Het voelde als een nieuw begin. Een groter huis met tuin in een leuke stad, dichterbij mijn familie, mijn beste vrienden op een paar kilometer afstand en een leuk, jong gezin als buren. Ik bloeide enorm op. Ons gezin en huishouden liepen gesmeerd en ik ervoer totaal geen stress meer. Iets wat ik een hele lange tijd wel heb gehad. Totdat het woord ‘werk’ weer door mijn hoofd begon te spoken. De bedoeling was namelijk om na de eerste perikelen van de verhuizing voor een aantal dagen in de week een baan te gaan zoeken.

In de tussentijd ontstond in ons nieuwe huis ook al snel de wens voor een tweede kindje. Ondanks de heftige periode die we achter de rug hadden, besloten we ervoor te gaan en is onze grootste wens uitgekomen: ik ben opnieuw zwanger!! Werken begon me nu nog meer tegen te staan. Ik wilde gaan genieten van deze mooie tijd en na de geboorte van de baby maar weer eens verder kijken. Voorzichtig ging ik het gesprek aan met mijn vriend en al snel werd duidelijk dat hij er hetzelfde in stond als ik. Namelijk dat het fijn is zoals het nu gaat. Een happy mama/vriendin, een happy papa/vriend, het loopt op rolletjes en we hebben geen wegbreng- en ophaalstress. Never change a winning team: ik blijf voorlopig thuis.

Ik zal niet zeggen dat elke dag thuis ook een leuke dag is. Je zit in een bepaald ritme, dat sommigen misschien als saai of een sleur zullen ervaren. Je kind is er altijd en tijd voor jezelf heb je niet elke dag, want ook tijdens het middagslaapje moet er nog van alles gebeuren. Bovendien, moeder ben je de hele dag, 24/7, ook als je kind ziek is, niet kan slapen of gewoon zijn dag niet heeft. Ook mijn kind heeft dagen, soms een week, dat hij niet te genieten is. Vaak is de oorzaak een sprong in ontwikkeling en lichamelijke groei, daar moet ik dan even doorheen. Dat is pittig, want mijn zoon heeft een pittig karakter en ik ben een moeder die graag de controle heeft en van plannen houdt. Dat dat niet gaat met een kind heb ik inmiddels aan den lijve ondervonden. Ik blijf plannen, maar mijn dag loopt bijna altijd anders. Even snel weggaan is er niet meer bij. Jas aan, schoenen aan, eindelijk kind in de wandelwagen of op de fiets en ja hoor: gepoept! Hup, weer naar binnen, schone luier en opnieuw beginnen. Daar heb ik enorm aan moeten wennen, maar nu vind ik dat niet erg meer. Zodra hij weer door de sprong heen is, doe ik niets anders dan genieten. Mijn lieve, kleine, maar toch al zo grote mannetje.

Elke dag opmerken dat hij weer iets groter is geworden of iets nieuws kan. Mijn mannetje, dat zo zichtbaar geniet van alles wat hij doet en de hele dag door “mama papa opa” roept. Zijn kleine armpjes om me heen, zijn glimlach die zijn hele gezichtje laat oplichten…het doet mijn hart smelten. Het is en blijft een wonder en wat heb ik een geluk dat ik alles, maar dan ook alles, mag meemaken! Ik besef heel goed, dat ik in een luxe positie verkeer. Ik kán namelijk thuisblijven voor mijn kinderen zonder in de stress te schieten of we alles dan nog wel kunnen betalen. Die vlieger gaat lang niet voor iedereen op. Er zijn ongetwijfeld genoeg moeders die ook liever thuis zouden willen blijven, maar het gewoonweg financieel niet kunnen opbrengen.

“Zijn kleine armpjes om me heen, zijn glimlach die zijn hele gezichtje laat oplichten…”

Het betekent voor mij wel, dat ik des te meer geniet van het thuis zijn. Feit is, de baby- en peutertijd duurt maar zo kort en komt nooit meer terug. Met vier jaar gaan ze naar school en heb ik als mama alle tijd om te doen wat ik wil. Of dat nou een opleiding volgen, werken, meehelpen op school of een combinatie van dat alles is. In die zoektocht hoop ik de komende tijd wat verder te komen. En mocht er in de tussentijd wel iets op mijn pad komen, dan is dat ook goed. Want ik hoef niet per se totdat mijn kinderen naar de basisschool gaan ‘huismoeder’ te blijven. Maar het moet dan wel iets zijn wat ik écht leuk vind om te doen.

Mijn conclusie van dit hele verhaal: ik heb gestudeerd omdat dat in mijn macht lag. Ik heb een kind gekregen, omdat ik meer dan alles moeder wilde worden en dat is me gelukkig gegund. Het moederschap is uiteindelijk mooier dan ik me ooit had kunnen voorstellen en maakt tijdelijk plaats voor mijn carrière. Is dat erg? Nee, ik vind van niet. Ik geniet er dagelijks van om mijn zoontje te zien opgroeien en om zijn ontwikkeling, die zo snel gaat, heel bewust mee te maken. Daardoor word ik niet dommer en staat mijn eigen ontwikkeling niet stil. Want ook als moeder ontwikkel je je op vele vlakken. En werken verleer je niet, daar ben ik van overtuigd.

Ik ben meer relaxed dan ooit en dat wil ik zijn: een relaxte en leuke moeder. Dat ben ik door juist in die belangrijke eerste jaren thuis te zijn bij mijn kinderen. En het belangrijkste: mijn mannetje geniet, blijer kun je een moeder toch niet maken? Voorlopig ga ik dus eerst genieten van mijn drukke bijna-peuter en het nieuwe wonder in mijn buik. Daarnaast ga ik rustig uitvogelen wat ik nou écht wil in het leven. Dat wil zeggen, naast mijn hoofddoel: het moederschap.