Mama Lydia: Twijfel, angst en onzekerheid over het moederschap. Ik merk dat ik tegen een depressie aanloop…

Zenuwachtig ben ik toch maar achter de laptop gedoken. Misschien is dit een goed moment om me even ergens anders op te focussen. Om te gaan bloggen, dat geeft me ontspanning. Even aan iets anders denken. Mijn zoon ligt namelijk op bed te slapen, en ik ben elke keer doodsbang dat hij wakker wordt.

Twijfel, angst en onzekerheid

Momenteel stroomt mijn hoofd over van twijfel, angst en onzekerheid over het moederschap. Ik merk steeds meer aan mijn lichaam dat ik tegen een depressie aanloop. Dit beangstigd mij enorm. Mijn lieve vriendin heeft het gehad en ik heb toen gewenst nooit zo iets mee te maken. Maar helaas, mijn lijf voelt niet als mijn lijf en het neemt een loopje met mijn gedachtes en gevoelens.

“Mijn zoontje is niet de makkelijkste. Ik weet inmiddels niet meer waar ik goed aan doe.”

Niet de makkelijkste

Mijn mannetje is niet de makkelijkste. Mijn zoon dan! 😉 Ik weet inmiddels niet meer waar ik goed aan doe. Hij heeft erg veel gehuild en nog steeds gaat het huilen hem makkelijker af dan het lachen. En ik twijfel maar waar ik goed aan doe, vragend herkenning bij andere en zoekend op internet naar een oplossing.

Het neemt zulke vormen aan, dat wanneer ik mijn telefoon maar in mijn handen heb ik google naar oplossingen. Mijn man wordt gek van mijn ‘gegoogle’, en ik weet zelf ook dat ik alleen maar gekker van word, maar toch doe ik het. Regelmatig gebeurd het me zelfs dat wanneer ik iets google dat alle zoekresultaten al paars zijn gekleurd. Dit betekent dat ik ze allemaal al doorgespit heb, opzoek naar dé oplossing.

Paniek-twijfel-angsten

Hoe komt hij van zijn hazenslaapjes af? Hoe krijg ik een ritme als hij amper slaapt? Wat helpt er bij een onrustige baby? Ligt het aan de bevalling of aan mij? Heb ik hem teveel uit handen gegeven? Komt het door mijn keizersnee, dat hij niet op mijn borst is gelegd en meteen mee is genomen?

Heel raar, maar de laatste tijd bekruipt mij steeds vaker het gevoel dat ik afgewezen ben door mijn eigen baby. Het voelt als of hij mij niet wilt. Dit puur omdat het me niet altijd lukt hem te troosten en het ronduit geen knuffelbaby is. Geen één keer heeft hij nog ontspannen op mijn borst gelegen of met mij geknuffeld. Alleen de 1e twee weken ging het redelijk, maar vanaf toen ging het bergafwaarts.

Maar wat wilt hij wel dat ik doe? Gek word ik ervan! Gelukkig lees ik dan ook weer op google dat ik niet de enige ben met twijfels of met een onrustig kind. En gelukkig lees ik ook dat het echt beter wordt! Tijd, tijd en nog eens tijd.

“Lucas slaapt overdag slecht, waardoor hij eigenlijk maar weinig vrolijk is. Ik vind dit vreselijk moeilijk.”

Niet accepteren

Lucas slaapt overdag slecht, waardoor hij eigenlijk maar weinig vrolijk is. Ik vind dit vreselijk moeilijk. Op één of andere manier kan ik niet accepteren dat Lucas weinig slaapt. Puur omdat ik weet dat als hij wel een keer goed slaapt, hij meer aan kan en vrolijker is. En dus mama ook. Inmiddels heb ik bijna alles al geprobeerd, wat naar mijn idee kan helpen. Van inbakeren naar osteopaat en van de osteopaat naar zelfs een opname in het ziekenhuis.

In het ziekenhuis gelegen

De afgelopen weken waren zwaar. Heftig zelfs. Lucas heeft een week in het ziekenhuis gelegen omdat hij zo onrustig was en veel huilde. Van het huilen heb ik een trauma opgelopen, huilen vind ik vreselijk. Ik kan het niet horen. Liever geen minuut.

Gelukkig weet ik het van mezelf en merk ik dat ik achteruit ga. Hulp heb ik gezocht en binnenkort heb ik mijn eerste afspraak bij de psycholoog. Schamen doe ik mij daar niet voor. Ik ben een open boek en deel alles. Je hebt er namelijk niks aan om mooi weer te spelen. Dit merkte ik vooral na mijn eerste blog, ik krijg zoveel herkenning en liefde van de mensen om mij heen. En die vind of krijg je niet als je altijd maar doet als of alles prima is.

Lekker even ontspannen…

Maar, laat ik mijn eerste blog vooral niet alleen gaan mopperen. Ik ben dolgelukkig dat ik een prachtig mooi kindje heb. Want uit eigen ervaring weet ik dat dit niet vanzelfsprekend is. Mijn man en ik zijn (gelukkig na de 1e poging) door middel van icsi zwanger geworden. Een heel traject met spuiten van hormonen en ziekenhuisbezoeken. Daarover een andere keer meer.

Op vakantie

Om even tot rust te komen, hebben we een vakantie geboekt naar Noord Frankrijk. Goed aan te rijden met een kleine baby en toch even het idee hebben dat je helemaal weg bent. Helaas is onze vakantie vreselijk in de soep gelopen. Binnen 1,5 dag waren we alweer thuis.

Wat er aan de hand was weten we niet, maar de ene rioolspin naar de andere rioolspin liep in ons huisje. Het was echt een drama. Overal waar je ze niet wilde hebben, daar kwamen ze tevoorschijn. Over je schoenen, in de douche, in de keuken… Zat je even ergens lekker, hoppa… weer een vieze, dikke spin.

“We zijn voor het eerst wezen zwemmen met Lucas. Hij vond het heerlijk, en werd er duidelijk ontspannen van.”

Weer ingeladen

Dus na even aankijken en na de zoveelste spin in je kamer, de keuken of over je schoenen hebben we alles weer ingeladen en op huis aan gegaan. Helaas binnen 1,5 dag thuis, maar we hebben thuis nog een paar fantastische dagen gehad.

Meteen auto heb ik een oppas geregeld zodat mijn man en ik even samen uiteten konden en de dag erna zijn we wezen wandelen in het Kralingse Bos. Echt een aanrader voor wie van de natuur houdt. Maar voor de kinderen heb je ook leuke activiteiten zoals een kinderboerderij, speeltuin en een klimparkje voor de kinderen.

Ook zijn we voor het eerst wezen zwemmen met Lucas. Hij vond het heerlijk, en werd er duidelijk ontspannen van. Misschien een idee om vaker te gaan.

Herkenbaar?

Is het (vooral 1e deel) herkenbaar mama’s? De twijfel en angsten? Het gevoel dat je eigen verstand een loopje met je neemt? Ik wil zo op die roze wolk stappen, maar ik bereik hem maar niet. Misschien wordt het tijd om me er voorlopig bij neer te leggen en te accepteren wat ik heb en de mooie momenten te koesteren. Maar het is zwaar… Loodzwaar!

Liefs, Lydia