Mama Lydia: Een tweede kindje? Daar ben ik eerlijk gezegd echt nog niet klaar voor…

“Moeten we nu ook al gaan denken aan een tweede?” Vroeg ik aan mijn man toen we om ons heen hoorde dat er meerdere bekende die ongeveer tegelijk lopen met ons eerste zoontje in verwachting zijn. Dit is een vraag die mij steeds meer bezighoud. Terwijl ik weet dat het totale onzin is.

Ik ben er nog niet klaar voor

Uiteindelijk bedenk je zelf wanneer je toe bent aan een volgend kindje en ten tweede; ons zoontje is pas net één, dus alle tijd! En het belangrijkste; het is nooit vanzelfsprekend weer zwanger te worden. Zeker bij ons niet, aangezien we dan weer een IVF traject moeten volgen.

“Het is nooit vanzelfsprekend weer zwanger te worden.”

De eerste IVF poging was meteen raak. Super dankbaar en blij natuurlijk. Maar wat als een tweede wel maanden op zich laat wachten? Moeten we dan niet eerder weer aan het traject gaan beginnen voor het geval het wel lang kan duren? Maar wat als het weer in één keer lukt? Dan ben ik er eerlijk gezegd echt nog niet klaar voor…

Een rollercoaster van hormonen

De afgelopen maanden heb ik heel vaak geroepen dat ik niet weet of er ooit een tweede kindje komt. Niet dat ik mijn zoontje niet leuk vind, want man wat is hij leuk! Maar omdat ik het heftiger vind dan ik ooit vooraf had kunnen bedenken. Een rollercoaster van hormonen, twijfels en onzekerheden.

Zo raar eigenlijk, ik heb een aantal jaar een gastouderopvang gehad en draaide mijn hand er niet voor om, om vijf kinderen eten te geven, met ze te knutselen, te spelen, te verschonen en voor de klok van 13 uur lag alles lekker opgefrist in bed. Nu wil ik niet zeggen dat het tijd managen mij nu niet lukt, want daar ligt het niet aan. Op tijd wordt er gegeten en gedronken en hij ligt op tijd in zijn bed. Maar ik denk dat het ligt aan het totale gevoel wat er bij komt kijken met een eigen kindje.

De onzekerheid, het gevoel dat je een goede moeder wilt zijn maar je denkt dat je het niet bent. Het opvoeden wat nu met een één jarige echt gaat beginnen. De zorgen over ziek zijn. De zorgen over jezelf of over hoe je kind eet en drinkt of wanneer ze hangerig zijn en je denkt dat deze fase niet voorbij gaat. En over het vinden van een ritme (of iets wat daar op lijkt). Dan nog niet gesproken over de nachten en de vroege ochtenden, want die vind ik eigenlijk niet zo super erg.

Negatieve gevoelens

Soms overheersen bij mij de negatieve gevoelens van moeder zijn, het gevoel van falen of denken dat bepaalde dingen aan mij liggen of dat ik dingen verkeerd aanpak. Ik wil soms te graag een kindje hebben dat alles perfect doet of een kindje hebben die iedereen leuk vind.

“Soms overheersen bij mij de negatieve gevoelens van moeder zijn.”

Ik vergeet weleens hoe leuk het is wanneer ze gaan lopen. Ze je na proberen te doen. Verstoppertje spelen. Ze in hun handen klappen als een kleine zeehond. Die eerste dronkemans stapjes. Die ‘hoera’ waarbij die handjes al in de lucht gaan en wanneer iedereen tijdens het koffiedrinken met zijn armen omhoog zit omdat de kleine man dan helemaal blij is. Wanneer hij alleen maar high-fives wilt geven omdat dit nieuw is. Die kusjes die ze geven met een grote open mond! Of wanneer ze voor het eerst gaan tijgeren, kruipen, zitten of lopen. Wat ben je dan toch trots!

Hoe leuk zijn ze wanneer ze je haarborstel in het toilet stoppen of staan te plassen wanneer je ze even in hun blote billetjes laat rond lopen.. (Sowieso, hoe lief zijn die kleine billetjes!! Om op te eten toch..) Of wanneer ze boos worden als ze niet aan de brandweerslang mogen zitten in de winkel of niet op de noodknopjes in de lift mogen drukken!

Angst voor een eventuele tweede

Maar toch.. Back to the point. Een tweede. Ik ben een moeder waar je van mij betreft de eerste maanden mag overslaan (don’t kill me!). Waarschijnlijk komt dit doordat onze zoon de eerste 10 maanden veel gehuild heeft en ik ook een depressie heb gehad. Hierdoor heb ik ook een beetje een angst ontwikkeld voor een eventuele tweede. Wat als hij/zij ook zo veel huilt? Dat geeft mij toch een beetje de kriebels. Maar als ik kijk hoe goed alles nu gaat en hoe vaak we om hem moeten lachen, dan smelt mijn moederhart.

Zelf ben ik erg blij dat ik een broer, een zus en een zusje heb.. Die band die je kan hebben met je familie is bijzonder. En dat wil ik mijn kind ook zeker gunnen! Nu ben ik er nog niet aan toe. Maar ik weet zeker.. Als het ons gegund is, dan gaan we er zeker nogmaals voor! Want hoeveel liefde kun je, ondanks alle onzekerheden geven aan je kind… Heel veel!

Een trotse en dankbare mama!