‘Het is een taboe om erover te praten’. Goh, dat hoorde ik ook in het nieuws tijdens mijn zwangerschap toen ik 9 maanden diep onder de grond zat door een depressie. En ook nu, precies in die ene week was het een onderwerp wat ik voorbij zag komen. ‘Praten over een miskraam is nog steeds een taboe’. Waarom mogen altijd alleen alle leuke dingen in het leven gedeeld worden?
Een positieve zwangerschapstest
Eind juni liet ik mijn spiraal verwijderen en begin augustus stond ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Mega snel natuurlijk, maar wat waren we blij. Toch durfde ik nog niet echt blij te zijn. Gevalletje ‘eerst zien dan geloven’. Uiteraard volgden er nog 2 testen en ook die waren positief. Maar ik zei al heel snel tegen Gavin: ik ben zo bang dat het deze keer fout gaat. En helaas bleek dit ook het geval.
“Ik voelde aan alles in mijn lijf dat dit niet goed was.”
Dit is foute boel
We hadden een barbecue georganiseerd voor familie en vrienden. Want Gavin en ik zijn vlak na elkaar jarig. Iedereen die dichtbij ons staat, was er die avond. Veel mensen delen een zwangerschap pas na de 11/12 weken. Dit zouden wij ook doen voor de gehele buitenwereld, maar we wilden het toch al delen met hun deze avond. Een shirtje gescoord voor Elijah dat ik nu moeilijk vind om te zien.
Twee dagen later zat ik ‘s avonds op de wc en was ik bloed verloren. Ik wist het meteen.. Dit is foute boel. Je houdt ergens nog hoop natuurlijk, maar ik voelde aan alles in mijn lijf dat dit niet goed was. De volgende dag belde ik de verloskundige. Omdat het nog vroeg in de zwangerschap was, wilde ze 3 dagen later een echo doen. Zo wisten we zeker wat er wel/niet zat en dan zou er ook een hartslag zijn als het wél goed zou zijn. Ik stemde hier in mee, omdat ik gewoon echt de zekerheid wilde hebben en niet ‘maar misschien…’
Een miskraam
Drie dagen in onzekerheid. Drie dagen hel en heeel veel tranen. Ik bleef maar bloed verliezen, echt alsof ik ongesteld was. Ook buikkrampen kwamen erbij en ondertussen had ik heel Google al ontleed op het onderwerp een miskraam. Ik weet het, Google kan je grootste vijand zijn, ook op het gebied van een miskraam. Maar ik weet liever alles dan niets. Daar horen voor mij dus ook ervaringen en verhalen bij van anderen.
Donderdag was het dan eindelijk zover.. de echo. Ik zei het al tegen de arts ‘ik weet dat het fout is, maar ik wil echt weten wat er nog zit’. Na een uitwendig en voor de zekerheid ook een inwendige echo was goed te zien dat er inderdaad geen vruchtje meer in zat. Wel zat het vruchtzakje er nog, helemaal in elkaar gekrompen, maar die moest ik dus nog wel verliezen.
Het doet gewoon pijn
Nu ik het zo beschrijf krijg ik de tranen weer in mijn ogen. Een miskraam wil je gewoon niet meemaken. Ik hield me voor dat het ‘beter’ nu was, dan als ik van een niet levensvatbaar kindje zou bevallen. Maar hoe klein en pril het ook was, je toekomstbeeld valt gewoon echt even in elkaar. Diezelfde avond verloor ik het vruchtzakje al en na een week bloed verlies, was ik schoon zoals ze dat noemen.
Het is nog maar zo kort geleden, maar voor mijn gevoel lijkt al zo lang geleden. Misschien omdat die dagen zo onwijs lang duurde, ik heb geen idee. Sommige momenten blijven pijnlijk. Zo kwam er een zwanger meisje binnen op de verjaardag die ik dat weekend heb. Eenmaal thuis weer in tranen uitgebarsten. Ik heb niet het gevoel van, waarom zij wel en ik niet. Maar het doet gewoon pijn.
“Dit wil je gewoon niet meemaken.”
Het toekomstbeeld
Ik denk dat veel mensen het onderschatten. ‘Het was nog bijna niets of het was nog zo klein’. Kan zo zijn, maar zoals ik al zei het is een toekomstbeeld wat even kapot word gemaakt. Gavin zei al meteen: Voel je niet schuldig. En dat gevoel heb ik maar even gehad tegenover hem. Of eigenlijk meer die oneerlijkheid en even die boosheid.. Eerst een zwangerschapsdepressie en nu dit!? Ik gun hem ook gewoon een roze wolk zwangerschap.
Een miskraam is een verlies dat je moet verwerken
Ik heb geen spijt door het in mijn directe omgeving te vertellen, want die dagen in onzekerheid was ik niet doorgekomen zonder het te kunnen delen. En die dagen heb ik zoveel gehad aan de steun die ik kreeg. Het is een verlies dat je moet verwerken. En ieder doet dat op zijn of haar manier. Mijn manier is praten en dingen bespreekbaar maken was een motivatie om te schrijven. Ook daarom heb ik dit met jullie gedeeld. Niet voor medelijden of iets dergelijks, puur het delen dat buiten het perfecte online wereldje er ook wel eens gedeeld mag worden dat het ook anders kan zijn.
1 Reactie