Mama Lydia: Onverwachts een keizersnede. Onze zoon had nooit op een normale manier geboren kunnen worden…

‘Maar jij bent niet echt bevallen’ zei laatst iemand tegen mij. ‘Je hebt toch een keizersnee gehad?’ PARDON, dacht ik bij mezelf. Wat heb ik dan anderhalve dag lang gedaan? Toch overviel me in de eerste weken na mijn zwangerschap het gevoel dat ik niet ‘echt’ bevallen ben.

Ik heb een keizersnede gehad

Als ik aan iemand vertelde dat ik 18 juli bevallen was van een zoontje, zei ik er steeds achteraan: ‘Nouja bevallen, ik heb een keizersnede gehad uiteindelijk.’ Het voelt inderdaad niet alsof ik bevallen ben. Ik zeg weleens dat ik de bevalling heb mee gemaakt, maar niet bevallen ben. Of ben ik dat toch wel?

Het zelfde geld voor ‘mijn kind is geboren’. Ja hij is wel geboren, alleen niet via het geboortekanaal, maar via mijn buik. Mijn man vraagt zich af waar ik mij dan druk om maak. Maar ik kan er niks aan doen dat ik daar over na denk. Waarschijnlijk ook weer omdat mensen daar een mening over hebben en dat uitspreken. En dat op het moment dat je al het meest emotionele wezen bent wat er op dat moment bestaat en toch al overal over na denkt of over twijfelt.

“Ik was nog gezellig bij mijn ouders op visite geweest, waar ik af en toe een krampje weg pufte.”

Mijn zwangerschap

Mijn zwangerschap is eigenlijk prima verlopen. Zwanger worden was meer een dingetje, maar dankzij de techniek van tegenwoordig zijn we doormiddel van ICSI toch zwanger geworden. Met 41+4 dagen (ja, drama zo ver over tijd, elke dag die voorbij gaat baal je weer) voelde ik overdag wat beginnende lichte krampen.’s Avonds was ik nog gezellig bij mijn ouders op visite geweest, waar ik af en toe een krampje weg pufte.

De nacht werd al wat minder leuk, waardoor ik niet echt meer kon slapen. Ik viel af en toe eventjes voor een paar minuten in slaap, tussen de weeën door, maar daar is ook alles mee gezegd. Even netjes gewacht tot een mooie tijd in de ochtend, zodat ik niet de verloskundige uit bed hoefde te bellen. Ik voelde me namelijk bezwaard om haar midden in de nacht uit bed te bellen.

Ook weer zoiets. Waarom zou je dat vervelend vinden? Je hebt weeën, je loopt al 11 dagen over tijd en het is het werk van de verloskundige. Maar goed, toch netjes gewacht en na een belletje kreeg ik het advies om maar een lekkere warmen douche te nemen voor een half uur, omdat ze niet weten of het wel doorzet. Na 11 dagen overtijd vond ik het toch een bijzondere uitspraak, maar je weet natuurlijk nooit.

Al 7 cm ontsluiting

Uiteindelijk na het douchen is er toch iemand komen kijken, nouja, kijken… Ze hebben niet gekeken of er ontsluiting was. De reden; Ik zat er nog te fit bij, dus zou waarschijnlijk nooit ver zijn. En de vraag of het dan wel zou doorzetten. Er werd al besproken, om eventueel nog een nachtje aan te kijken, en we zouden ‘s avonds nog wel een keer contact hebben (phoeee).

Tijdens de lunch werden de weeën nog een tandje krachtiger en zat ik ongeveer om de 5 minuten. Inmiddels was ik al wat meer aan het ijsberen door de woonkamer. Nadat de weeën op de drie minuten kwamen, hebben we toch de verloskundige maar weer gebeld. Uurtje later was de verloskundige er, keek, en deelde ons mee dat we meteen naar het ziekenhuis moesten omdat ik al 7 cm ontsluiting had. WOW, 7 cm al! Dit had ik niet verwacht.

Naar het ziekenhuis

De verloskundige vertelde mij namelijk net daarvoor dat ik blij moest wezen als ik 3 cm zou hebben. En waarom? Omdat ik nog zo ontspannen was! Helemaal blij gaf ik mijn man de instructies mijn koffertje te halen, mijn föhn, make-up en stijltang in te pakken. Hop naar het ziekenhuis. (Nee, spullen nooit gebruikt natuurlijk!) De verloskundige gaf aan dat het nu snel zal gaan, en dat we vanavond een maaltijd zullen eten met onze kleine man in de armen. Dat is snel dacht ik. Dat doen we dan maar ‘even’.

“Er kwam geen volledige ontsluiting. Wat zo snel leek te gaan, duurde en duurde.”

Er gebeurde niks

Einde van de middag had ik al 9 centimeter. Mijn vliezen werden doorgeprikt om alles een handje te helpen. Vanaf toen werden de weeën nog wat heftiger, maar daar was ook alles mee gezegd. Er kwam geen volledige ontsluiting.. Wat zo snel leek te gaan, duurde en duurde nu maar. De ene wee, naar de ander zette op en ik mocht af en toe zelfs persen. Maar er gebeurde niks. Als de kleine maar iets naar voren kwam, zakte hij meteen weer terug.

Een sterrenkijker

Uiteindelijk heeft de verloskundige een arts erbij gehaald, die had snel door dat er iets niet goed zat, maakte een echo en kwam tot ontdekking dat de baby een sterrenkijker was. Ik liet het allemaal over me heen komen, en hoorde ze op de achtergrond wel discussiëren over van alles. Ik zag in mijn gedachte de pompen en tangen al tevoorschijn komen (die hadden ze achteraf ook al klaar gelegd zeiden ze.)

Na een paar uur nog steeds niks

Ik kreeg weeën opwekkers, en werd aan allerlei monitoren gelegd. Die 10 centimeter was nu wel echt noodzakelijk. Maar helaas, na een paar uur nog steeds niks. Inmiddels had de dagdienst zich al verwisseld voor de avonddienst en zelfs de avonddienst werd nu overgenomen door de nachtdienst. Maar ook de nachtdienst wilde weer opnieuw beoordelen en kijken.

Toen was ik er wel helemaal klaar mee en riep dan ook. ‘Jullie willen allemaal kijken, maar doen er helemaal niks mee.’ Mijn man werd er ook onrustig van en had totaal geen idee want er nu precies aan de hand was en of alles wel goed ging. Het thuisfront wist dat ik ‘bezig’ was en zaten erg in spanning waarom alles zo lang duurde (dat hoor je dan achteraf natuurlijk).

Een mega berg adrenaline

Gelukkig maakte de nachtdienst snel de beslissing dat het nu veel te lang ging duren en het nooit zo ging lukken. Meteen werd er een OK geregeld en binnen een half uur lag ik daar. De ruggenprik was op dat moment het beste wat ik ooit gehad had. Binnen 1 minuut was de pijn weg. Echt weg. Heerlijk!

De pijn werd vervangen door een mega berg adrenaline en ik begon tijdens de operatie te trillen. Ik kon niks meer stil houden. De ontspanning na hele lange inspanning. Maar uiteindelijk is onze kleine man ’s avonds laat om 23.39 uur geboren. Ja geboren, want voor iedereen die een kindje ter wereld brengt word je kind geboren. De manier waarop maakt niets uit!!!

Blij met mijn keizersnee

Achteraf vertelde de gynaecoloog mij dat onze zoon nooit op een normale manier geboren had kunnen worden. Ik heb geen volledige ontsluiting gekregen en daarnaast lag de kleine verkeerd. Dus ik ben blij met mijn keizersnee. Het heeft mij een trauma bespaard met een pomp of tang, die lagen namelijk al klaar. Gelukkig is er op tijd ingegrepen.

Ook al heeft mijn man zijn navelstreng niet kunnen door knippen, en heb ik mijn zoontje alleen door een plasticzeil kunnen bekijken toen hij was geboren. Ook heb ik hem niet op mijn borst kunnen hebben, en heb ik hem de eerst 1.5 uur na de geboorte niet gezien omdat ik werd gehecht. Maar… dankzij de keizersnee heb ik nu mijn kanjer! En daar draait het om!