Er verandert een hele hoop wanneer je moeder bent geworden. Dat heb ik het eerste jaar ondervonden en hoe! Toen ik zwanger was, las ik er zoveel artikelen over. Maar je weet pas echt hoe het is, als je ook echt moeder bent. Elk kindje is anders en gelukkig zit ook elke moeder anders in elkaar. Ik ga een paar dingen beschrijven waarin ik goed merk dat ik veranderd ben door het moeder zijn.
Emotioneel wrak
Ja, niet alleen tijdens de zwangerschap dus. Ik kon jarenlang een film of serie kijken zonder te huilen, maar nu zit ik binnen de kortste keren met tranen in mijn ogen als er ook maar één emotioneel moment is. En dan heb ik het niet per se bij verdrietige dingen, maar vooral bij mooie momenten. Als Elijah iets doet wat mij trots maakt, kan ik de tranen zo in mijn ogen hebben staan. Met een kindje hebben veel dingen ineens zoveel meer betekenis. Zo kan ik genieten van het zwaaien naar niets als we fietsen of als hij staat te brabbelen wanneer hij speelt.
Bij vermoeidheid slaat de emotie extra toe. De keren dat ik heb staan meehuilen als Elijah weer totaal overstuur was of ik het even niet meer wist, kan ik niet op een hand tellen. De laatste keer? Gisteren nog. Al dagen hoofdpijn, vermoeid en dan een kindje hebben dat er twee uur over doet om met veel gedoe in slaap te vallen. Maar als moeder maakt het niet uit hoe je je voelt. Kind eerst en daarna jezelf. Al vind ik het zelf erg belangrijk om te onthouden dat je jezelf als moeder echt niet moet vergeten.
Schuldgevoelens (!!)
Oké, hier kan ik denk ik wel een hele blog aan wijden, maar ik hou het kort. Hoe veel schuldgevoel kan een mens hebben dan!? Wanneer je even geen energie hebt om met je kind te spelen. Wanneer je eigenlijk liever een hele dag in je bed wilt liggen. Wanneer je het heerlijk vindt om te werken. Wanneer je zonder je kind iets gaat doen. Ja, vooral dat trouwens. Zonder je kind ergens heen en iets voor ‘jezelf’ doen.
Niet alleen schuldgevoelens tegenover Elijah, maar dus ook tegenover mijn vriend. Die het overigens echt niet erg vindt om even een middagje helemaal alleen met Elijah te zijn. Sterker nog, heerlijk vindt hij het. Maar toch is er altijd een stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat het ‘fout’ is. Langzamerhand worden die gevoelens wel minder. Soms heb ik het gewoon even nodig om tijd voor mezelf te hebben. Een happy mom is een happy kid!
Overal gevaar in zien
Dit is ook zoiets. Ik werk in de kinderopvang en voor ik moeder was, konden die kinderen klimmen en klauteren tot ze er ‘bij neer vielen’. Maar nu, als er al eentje op een klimrek klimt, denk ik ‘als dat maar goed gaat’. Dit had ik eerst helemaal niet, maar nu ik Elijah regelmatig om zie vallen en het gevaar op zie zoeken. Laatst zij een vriendin van me het nog: “moeders zien overal gevaar in.” En daar heeft ze wel een punt. Ook dit zal vast wel minder worden, maar je gaat overal veel meer over na denken.
Misschien wordt het wel erger. Als ik denk aan de puberteit die er ooit aankomt en dan alle feestjes enzovoort. Daar wil ik echt nog niet over nadenken! Ik zeg het soms ook: ik sluit hem gewoon op tot zijn 21e haha. Nu slaap je niet, omdat hij je wakker houdt. En straks lig je wakker, omdat hij is gaan stappen of weg is.. Nog maar net te beginnen over eventueel vriendinnetjes! Oké, genoeg. Hij is net 1 jaar dat duurt nog eeuwig.
Nog wel mezelf
Ondanks dat moeder zijn mij veranderd, ben ik duidelijk nog wel mezelf. Ik ben 25 jaar en vind dat ik me zo ook echt wel mag gedragen. Zo stond ik dansjes te doen op een festival toen ik nog maar net 7 weken zwanger was, nee toen ik verder was heb ik dat niet meer gedaan. En hoewel ik soms bergen slaap te kort kom, pak ik op zijn tijd een nachtje stappen mee met vriendinnetjes. Eerst vond ik dat best gek. Je kent het wel, je ziet van die ‘oudere’ vrouwen en denkt: Moeders! Ga eens naar huis. Nou, Haaaay! Mommy over here. Nee dat schreeuw ik natuurlijk niet van de daken. Maar het is wel de beste dooddoener ever als een gozer contact wilt komen leggen.
Verjaardagen
Iets waar ik ook niet veranderd in ben, mijn gedachtes over verjaardagen. Twee weken geleden vierden we Elijah zijn eerste verjaardag. Ik hou van gezelligheid, maar ik vier het liefst geen verjaardagen. Zoveel gedoe en geregel, nog niet te spreken over de boodschappen ellende. Maar de verjaardag van je kindje kun je natuurlijk niet voorbij laten gaan. Heel veel liefde voor iedereen die de moeite nam om te komen, maar mijn woonkamer leek wel op een wachtrij voor de droomvlucht in de Efteling. Helemaal vol. En lucky us, het was maar 7 graden buiten, dus nee niemand ging voor de lol buiten staan.
Terug naar de verjaardag. In de hele drukte om zich heen, vond Elijah het fijnste om lekker gedragen te worden door mama. Wat ook hielp was eten. Veel mensen om hem heen, maar toen ik hem in zijn stoel zette met een cakeje zat hij te genieten in zijn eigen bubbeltje. Zeg nou zelf, hoe heerlijk is dat om te zien. Dat was weer een leerpuntje voor volgend jaar, die verjaardag gaan we dus anders vieren. Net zoiets als de kraamweek, ga ik bij een tweede kindje ook anders doen. Maar daar laat ik me nu niet over uit.
2 Reacties