Het liefst schrijf ik hier niet ‘weer’ over. Maar ik wil het toch graag delen, dus here we go again. In mijn vorige blog vertelde ik dat ik weer terug naar mijn oude baan ga. Nu ben ik de afgelopen weken tegen een enorme muur aangelopen. Pure verbazing en ook maakte het me verdrietig. Ik zal even uitleggen waarom..
Lichamelijke klachten
Buikpijn, niet kunnen slapen, heel moe zijn en in de avond weer vele potjes zitten huilen. Zo zagen mijn dagen er weer uit. Hoe dit kwam? Mijn werkplek. Specifiek iets? Nee, dat niet. Puur het gevoel mij niet op mijn plek voelen. Ik werd er erg onrustig van en voor het eerst had ik de lichamelijke klachten door stress.
Tijdens mijn zwangerschap ben ik depressief geweest en hierdoor herken ik signalen nu goed. Door mijn sterke wil ga ik snel maar door en door en door. Maar nu besloot ik dat niet te doen. Voor de eerste keer bleef ik op mijn strepen staan en dit werd mij niet in dank afgenomen.
“Ik was erg verdrietig en boos omdat er zo slecht gereageerd werd op mijn werkplek.”
Verdrietig en boos
Ik melde me ziek en legde uit waar ik tegenaan liep en ook dat ik dit herkende door een eerdere depressie. Het was een beetje bedankt en tot ziens. Want er werd vanuit gegaan dat ik die middag het wel kon komen proberen en de rest van de week ook. Ik ga niet in details treden, maar een gesprek met een vertrouwenspersoon heeft mij geholpen.
Erg verdrietig en boos was ik dat er zo slecht gereageerd werd op mijn verhaal op mijn werkplek. Ik had natuurlijk al ontslag genomen, dus ik had al het idee dat er gedacht zou worden ‘ze heeft geen zin meer, dus ik zeg dit maar’. Maar nee, mijn grens was bereikt toen ik er weer elke dag mee ging slapen en in de avond huilend op de bank zat.
Naar een psycholoog
Ik besloot ook weer in gesprek te gaan bij een psycholoog via de huisarts. Zij mag iemand niet ‘beoordelen’ in hoe ver hij/zij er aan toe is, maar ze maakte wel veel duidelijk voor me. Mijn grens was bereikt en ik ging dit keer sterk blijven.
Zo besloot ik dus om de laatste twee weken niet af te maken bij mijn werkplek. Was dit maar even, zo gezegd zo gedaan. Toen ik dit vertelde liep ik tegen een enorme muur op. Echte uitspraken waarvan ik denk…!? HOE!? Ik noem er eentje: ‘Als moeder weet je als geen ander hoe vervelend het is als er een leidster te kort is op een groep’.
Precies, DAT is het hem nou juist hé. Ik ben moeder. Ik heb de verantwoording over mijn zoontje. En daarom bleef ik op mijn strepen staan. Hoe vervelend dit ook is voor een bedrijf dat iemand niet meer in staat is om normaal te functioneren, naast werk heeft elk persoon nog een leven. Mijn leven is mijn gezin en daar kies ik dus voor. Ik besef heel goed dat ik ook echt de mogelijkheid heb om dit te doen. Er zijn genoeg gezinnen waar het financieel niet kan.
“Het verbaast mij dat mensen zo kunnen reageren op iemand die zichzelf kwetsbaar opstelt.”
Gevoelens
Het verbaast mij zo dat mensen zo kunnen reageren op iemand die zichzelf kwetsbaar opstelt en kwetsbaar is. Elk persoon ervaart gevoelens anders en er is dus niet 1 handleiding voor. Werkte het maar zo. Ik wist ook niet zo goed of ik hier wel over wilde schrijven. Maar juist omdat er nog steeds zo gereageerd kan worden, vind ik het de moeite waard.
Op vakantie
Nu dit achter de rug is, kon ik me richten op mijn vakantie. Jawel, die staat te trappelen voor de deur! En dan te bedenken dat ik 1,5 week geleden er als een berg tegenop zag. De koffers zijn gepakt. Wel pas vandaag, lekker op het laatste moment. De halve inboedel gaat mee, maar we zijn er klaar voor. Ik ben zo benieuwd hoe Elijah het gaat doen. Hij kan zo genieten van water en zand. En hij is niet bang, bleek van de week wel weer. Hij wil het liefst zonder handje het water in en zo ver mogelijk doorlopen tot hij niet meer kan.
Ik had zwembandjes voor hem, maar die werden niet gewaardeerd. Nu heb ik ook een swimtrainer gescoord en ik hoop dat hij hier veel plezier van gaat krijgen. Hiermee kan hij op zijn buik drijven en dus zoals meneer wil, verder het water in. Door zijn buisjes ben ik soms een beetje panisch over het water in zijn gezicht enzovoort. Maar zelf lijkt hij hier geen last van te hebben. Dus voor nu adem in adem uit en vanavond de auto in.
1 Reactie