Mama Manou: Bevallingsverhaal deel 2. Ik was bang dat er iets mis was. Maar zodra je op mijn borst werd gelegd begon je te huilen…

Hallo lieve lezers, hier het vervolg van mijn bevallingsverhaal deel 1. Maandagochtend 6 maart, daar was je dan. De speciale dag waar ik al 9 maanden naar uitkeek. Hoe zal het gaan verlopen? Ben ik er wel echt klaar voor? Hoewel deze vragen die ochtend door mijn hoofd gingen, kwam ik toch elke keer op hetzelfde antwoord uit; wij kunnen dit!

Al 2 cm ontsluiting

Ik werd om half 7 gewekt en mocht eerst nog even rustig ontbijten. Het ging er allemaal zo rustig aan toe dat ik niet echt het idee had dat ik die dag zou gaan bevallen. Om half 8 kwamen ze de ballon eruit halen en wat bleek, ik had 2 cm ontsluiting! Nu was het een uurtje afwachten of de weeën zelf op gang kwamen of dat er weeën opwekkers aan te pas zouden komen. En als je mijn blog over mijn naaldenfobie hebt gelezen, dan weet je dat ik 10x meer op zag tegen een infuus dan tegen de complete bevalling.

“Het infuus werd langzaam opgevoerd en de weeën werden voelbaar. Nu snap ik eindelijk dat vrouwen het zo moeilijk vinden om uit te leggen hoe een wee voelt.”

 

Een infuus

Inmiddels 1 uur verder.. Geen ontsluiting.. 2 verloskundigen kwamen binnen en ik wist al wat ze gingen zeggen. Ik moest een infuus. Natuurlijk heb ik hier de hele zwangerschap rekening mee gehouden, maar de angst overwint op zo’n moment dan toch. Gelukkig was mijn geboorteplan door iedereen aandachtig gelezen en waren ze op de hoogte van wat er kon gebeuren als ze me niet rustig alles zouden uitleggen en zouden benaderen. Nou, wat een topmeiden waren dat zeg. Ze wisten mij zo rustig te krijgen dat binnen een half uur (!!) dat infuus er gewoon in zat! Ohh wat was ik blij. Voor mij zat het ergste van die dag erop, laat die bevalling maar komen!

De weeën werden voelbaar

Het infuus werd langzaam opgevoerd en de weeën werden voelbaar. Nu snap ik eindelijk dat vrouwen het zo moeilijk vinden om uit te leggen hoe een wee voelt. Ik vergelijk het toch ook maar met menstruatiepijn, maar dan in mijn gehele buik. Met het infuus op de hoogste stand werden ze wat pijnlijk, maar nog steeds goed te doen.

Om 10 uur had ik 4 cm ontsluiting en om 12 uur 5 cm. Na wat gefriemel door de verloskundige daar beneden zat ik om 2 uur ineens op 8 cm! Woehoeh! Dit ging de goede kant op. Dacht ik. Want na die 8 cm zat er geen vooruitgang meer in terwijl mijn weeën wel toenamen. En daar kwam het. Om 4 uur begon ik persdrang te krijgen, maar omdat ik nog geen volledige ontsluiting had, mocht ik niet persen, maar alles wegpuffen.

De eerste 2 uur was ik echt in mezelf gekeerd en alles wat om mij heen gebeurde ging helemaal aan mij voorbij. Ik lag de hele tijd met mijn ogen dicht en probeerde zoveel mogelijk te ontspannen. Om 7 uur werd het steeds moeilijker om dat vol te houden en om half 8 was ik er klaar mee. Mijn lichaam wilde persen en ik kon het niet meer tegenhouden.

Dit lukt mij niet. Ik kan dit niet…

Zwaar uitgeput en radeloos keek ik mijn vriend aan en voor het eerst zei ik; “Dit lukt mij niet. Ik kan dit niet”. Natuurlijk kreeg ik gelijk de reactie; “Dit kan jij wel! Het gaat voorbij, straks is het over”. Het gaat voorbij was mijn motto voor mijn bevalling, wat ik had geleerd op de zwangerschapscursus. Altijd denken na een wee, dat we weer dichter bij het einde zijn. En dat heeft mij zo geholpen.

Heel even schoot pijnstilling door mijn hoofd. Maar van die gedachte werd ik meer angstig dan gerustgesteld. Vanwege mijn naaldenfobie wilde ik absoluut geen pijnstilling. Tijdens mijn zwangerschap is er door verschillende mensen gezegd dat mij dit toch niet ging lukken omdat het hun zelf ook niet was gelukt zonder of omdat de pijn echt ondragelijk zou zijn. En bij deze kan ik vermelden dat ik het toch zonder pijnstilling heb gedaan! En daar ben ik best een beetje trots op (ook al is er niks mis met pijnstilling)

“De kleine lag niet met zijn kruin, maar met zijn achterhoofd naar voren. Het werd duidelijk dat het in mijn eentje niet ging lukken. Zijn hartslagje ging achteruit en de keuze moest snel gemaakt worden.”

 

Een volledige ontsluiting

Om half 9 kwam dan het verlossende woord. Ik had volledige ontsluiting en mocht gaan persen. Ik mocht eindelijk iets doen! Met alle kracht die ik nog had begon ik aan een uur lang volop persen. Helaas lag de kleine niet met zijn kruin, maar met zijn achterhoofd naar voren en werd het rond kwart over 9 duidelijk dat het in mijn eentje niet ging lukken. Zijn hartslagje ging achteruit en de keuze moest snel gemaakt worden. Deze kwam uit op een knip en vacuümpomp.

Hoewel ik even lichtelijk in paniek raakte door de verdoving voor de knip werd ook dit op een rustige maar toch dringende manier uitgelegd. De verdoving werd gezet en toen deze zijn werking deed werd de knip in een wee gezet. Dit voelde ik totaal niet. Ik kon dat nooit geloven als andere vrouwen dat zeiden, maar bij mij was het ook zo.

De vacuümpomp werd op het hoofdje bevestigd. En in de volgende wee moest ik zo hard persen als ik kon. Nou, ik heb geperst alsof mijn leven ervan afhing. En volgens mij heeft de verloskundige getrokken alsof haar leven ervan afhing. Omdat ik nog steeds mijn ogen dicht had zei ze ineens; “Manou, doe je ogen open, je kindje wordt geboren!” Ik opende mijn ogen en geen 10 seconden later kwam daar onze kleine man ter wereld!

Mijn hart gestolen

Daar hing je, met je hoofdje nog aan de pomp, verward voor je uit te staren zonder te huilen. Ik was toen heel erg bang dat er iets mis was, maar zodra je op mijn borst werd gelegd begon je te huilen! Het mooiste geluid wat ik op dat moment kon horen. Jouw papa knipte ontroerd de navelstreng door en je oogjes keken me aan. Sinds dat moment veranderde mijn gevoel van liefde in onvoorwaardelijk houden van. In die kleine 5 minuten had jij mijn hart gestolen.

Na 45 minuten was ik opgelapt en was alles weer netjes gehecht. Daarna gingen we eindelijk terug naar de kraamsuite en kon ik je pas echt goed bekijken en kwam ik erachter dat je ook echt een jongetje was met 10 vingertjes en teentjes. Ik wist al dat je gezond was, maar hier had ik nog niet eens op gelet. De familie werd gebeld en iedereen kwam diezelfde nacht nog kijken (het was inmiddels half 12). Nadat het bezoek weg was vielen we met zijn 3en in slaap, alledrie moe van een zware en spannende dag.

Mocht je tot helemaal het einde zijn gekomen van deze blog, dan wil ik je graag bedanken voor het lezen! Mijn volgende blog is voor nu nog een verrassing. Stay tuned!