In mijn vorige blogs vertelde ik over de pavlik-bandage van Lize. Vandaag het vervolg. Nadat Lize 2 weken de extra band aan de pavlik-bandage had gedragen, moesten we weer terug op controle bij de orthopeed. Hij controleerde haar heupjes en kwam tot de conclusie dat ook deze band geen effect had gehad. We bespraken de volgende stap en daarvoor pakte dokter van der Sluijs een mapje. Daarin zaten foto’s van een baby met een enorme gipsbroek waarbij de benen in spreidstand stonden met in het midden een gat voor de luier. Ik schatte in dat dit mapje al wat gedateerd was want deze baby in het boek moest inmiddels zo ongeveer mijn leeftijd hebben.

De foto’s waren vergeeld maar schijnbaar werkte deze behandeling nog steeds of was er nog geen beter alternatief voor uitgevonden. Op de eerste foto was te zien hoe de baby in tractie lag. De beentjes omhoog en omwijd hangend aan gewichten. Wauw, dit deed toch wel wat middeleeuws aan. Ik ging al hele rampscenario’s voor me zien maar al snel bracht dokter van der Sluijs me weer op aarde. “Dit is voor Lize niet nodig” zei hij. “De pavlik heeft haar spieren al voldoende opgerekt.” We zullen haar binnenkort een keer onder narcose brengen en dan repositioneren we haar heupkop op de juiste plaats. Om de heup daar te houden krijgt ze een gipsbroek voor 3 maanden, zoals op deze foto’s. Er bestaat een kleine kans dat dit niet lukt omdat er weefsel tussen is gegroeid. Wanneer het niet lukt om haar heup te “zetten”, brengen we haar weer bij uit de narcose en doen we het later opnieuw. Alleen zal ik dan een sneetje moeten maken en het weefsel weg moeten zagen, in dat geval krijgt ze daarna ook een gipsbroek”.

“Stel dat de gesloten repositie niet zou lukken, dan was ons meisje voor niks onder narcose geweest en zou de oplossing nog weer veel verder weg lijken.”

 

Oké, ik moest even schakelen. De woorden, “sneetje, zagen en Lize” rijmden bij mij niet helemaal. Dus ik begon mijn vragenuurtje: “Kunt u eventueel voldoende tijd inplannen voor de repositie om, stel dat het niet lukt, de open repositie te doen? (waarbij er dus gesneden en gezaagd ging worden) Ik zag dokter van der Sluijs denken. Hij leek me het soort arts die weinig respons van zijn patiënten krijgt. Eentje van de generatie “wat de dokter zegt zal gebeuren”. Toch leek hij wel mee te willen denken. Duidelijk een beetje van slag door mijn vraag begon hij te schrijven op de rol papier van de behandeltafel om er samen over te sparren.

“Om de open repositie te doen (die van het sneetje en zagen) moet Lize rond de 10 kg wegen en ongeveer 10 maanden oud zijn omdat er anders een kans van 10 % bestaat dat het niet lukt. In januari zal Lize 10 maanden oud zijn dus kunnen we het uitstellen tot januari, overdag stoppen jullie met de pavlik, alleen nog ’s nachts om de soepelheid van de spieren te behouden.” Hoewel januari nog mijlenver leek besloten we toch om het op deze manier te doen. Stel dat de gesloten repositie niet zou lukken, dan was ons meisje voor niks onder narcose geweest en zou de oplossing nog weer veel verder weg lijken. De teleurstelling dat de pavlik niet had geholpen hadden we inmiddels naast ons neer kunnen leggen maar vanaf nu wilden we alleen nog bergopwaarts. “Over een week of 6 wil ik Lize nog even zien om te kijken of haar spieren nog soepel genoeg zijn en dan prikken we een datum.” Overdag hingen we de pavlik aan de wilgen.

Het duurde niet lang voor Lize zich weer om begon te rollen en al vrij snel tijgerde ze sneller dan ik kon lopen. Ze ontwikkelde zich weer als een baby zonder heupafwijking. Uitgebreid in bad gaan vond ze heerlijk. Overdag sliep ze als een roosje en ’s avonds als voor het slapen gaan de pavlik weer aan moest kwam er hevig protest. Daar had ze duidelijk geen zin in. Inmiddels was Lize 8 maanden maar van doorslapen ’s nachts was nog altijd geen sprake. Meerdere keren per nacht moesten we ons bed uit omdat ze dan een beetje getroost wilde worden. Zodra ze bij papa of mama in de armen lag sliep ze weer verder. Wel ontwikkelde ze haar eigen slaaptrucjes, want ondanks de pavlik was Lize niet van plan alleen maar op haar rug te blijven liggen. Ze sliep op haar buik of op haar zij. Iets wat er nogal apart uitzag omdat dan één been rechtop staat.

De 6 weken gingen voorbij en nadat we Sven bij de peuterspeelzaal hadden gebracht én samen 2 puzzels hadden gemaakt vertrokken we richting Vumc. We wisten dat er vandaag weinig actie zou zijn maar we waarschijnlijk wel een datum voor de operatie te horen zouden krijgen. Toch spannend. Dokter van der Sluijs begroette ons vriendelijk, voelde aan Lize’s beentjes, kwam tot de conclusie dat de spieren nog altijd soepel waren en belde met het planbureau voor het afspreken van een datum voor de operatie. Even daarvoor hadden we besproken dat eind december ons goed uit zou komen aangezien we dan allebei kerstvakantie zouden hebben. Dokter van der Sluijs ging daarmee akkoord. Na het telefoontje met het planbureau kwam hij terug met de woorden: “28 december! Jullie worden nog gebeld voor de exacte tijd. Voor die tijd zien wij elkaar niet meer.” Hij gaf ons een hand en we liepen de afdeling uit richting de parkeergarage.

“Sven wist dat zijn zusje een “zeer” beentje had en daarom legden we uit dat de dokter in het ziekenhuis Lize’s beentje beter zou gaan maken.”

 

Over 4 weken zou het gaan gebeuren, iets eerder dan in eerste instantie bedacht was. Voor m’n gevoel stonden we nu even op “pauze”. Na 28 december zou het traject worden hervat en hopelijk zouden we dan alleen nog maar bergopwaarts gaan. Nu stonden eerst de feestdagen voor de deur.

We maakten foto’s voor op de kerstkaart waarbij Lize kon zitten bij haar broer. We vierden Sinterklaasavond, iets waar Lize weinig van mee kreeg omdat ze al heel vroeg in bed lag met hoge koorts. Sven vond het zielig voor z’n kleine zusje maar het voordeel was dat hij ook haar kado’s mocht uitpakken. We hoopten dat het een virusje zou zijn welke Lize even had geveld maar het hield nog dagen aan. Na 5 dagen koorts besloot ik toch maar even langs de huisarts te gaan. Ik vertelde haar dat de operatie gepland stond voor over 2,5 week en ze nu 5 dagen koorts had. Ze twijfelde niet en na lichamelijk onderzoek schreef ze een antibioticakuur voor. Chips! Daarvan wordt haar weerstand natuurlijk niet beter zo vlak voor de narcose maar dit kon ook niet langer, ze moest opgeknapt zijn over 2,5 week. En dat gebeurde gelukkig ook vrij vlot.

We vierden kerst in goede gezondheid en begonnen met het treffen van de voorbereiding voor maandag, D-day! De zondag voor de operatie was een rustige dag. Het zou natuurlijk vreemd zijn voor Sven als hij zijn zus maandag zou zien in een enorme broek. Hij wist dat zijn zusje een “zeer” beentje had en daarom legden we uit dat de dokter in het ziekenhuis Lize’s beentje beter zou gaan maken. Wel moest ze dan héél lang een hele gekke broek dragen, eentje die niet uit kon. Een soort broekpleister. Na wat vragen van Sven te hebben beantwoord begonnen we aan het gebruikelijke avondritueel. Ik trok Lize’s pyjama aan en zette haar nog even in de box. Nadat ik in de keuken een flesje had gemaakt en mezelf omdraaide STOND Lize in de box. Haar ontwikkeling was gewoon verder gegaan. Ze had zich niks aangetrokken van haar “mankementje”. Ik wilde bijna een traantje weg pinken toen ik me bedacht: “camera! Waar is de camera!”, “klik!” Aah chips! Mislukt! En prompt liet ze zich weer vallen op haar billen.

In m’n volgende blog: Yes! Eindelijk goed nieuws!