Mama Sjors: Mijn bevallingsverhaal. Mijn vierde kindje. Dit is het mooiste wat ik heb mogen ervaren…

Mijn buik zeurt. Het lijkt op dalingsweeën. Zo ook wanneer ik de woensdagochtend 2 augustus de foto vergelijk met die van de dag ervoor. De afspraak bij de verloskundige vertelt me inderdaad dat hij lekker gedaald is. Dat is mooi! Scheelt werk voor later. Ik ben 40+ zwanger en we maken een afspraak voor over een week, waar ik vanuit ga deze niet te redden.

Mijn buik zeurt wat

De rest van de dag verloopt normaal. Mijn buik zeurt wat, maar meer is het ook niet. Diezelfde avond zit ik even in de studio met hubby en maak nog gauw een foto van mijn zakkende buik en stuur dit naar vriendinnen. We gaan lekker naar bed en kijken nog wat Netflix voor we gaan slapen.

01.00 uur

Om 01.00 uur wordt de jongste wakker. En heel toevallig had ik een groot matras in zijn kamer neergelegd met het naar bed brengen die avond ervoor. Aangezien ik echt géén zin meer had om op de poef bij hem te zitten met een 40+ buik.

“Mijn buik zeurt nog steeds en dat wat ik voel zijn vooral krampjes in mijn onderbuik en zeker geen weeën.”

01.30 uur

Half 2 lig ik weer in mijn eigen bed en dommel weg. Het is 2:00 uur als ik wakker word omdat ik naar het toilet moet, ‘serieus moet dit nu?’, dacht ik. Ondertussen pak ik een kruik en neem dit mee naar beneden om te vullen met lekker warm water en leg het tegen mijn buik aan als ik op de wc ga zitten. Meteen voelt het lekker aan. Mijn buik zeurt nog steeds en dat wat ik voel zijn vooral krampjes in mijn onderbuik en zeker geen weeën waarbij de contractie van boven naar beneden gaat.

02.30 uur

Half 3 ben ik weer boven en stuur ik mijn vriendin een smiley over de app. Dit met de gedachte erachter dat als ze reageert ze eventjes haar telefoon in de gaten houdt voor als er iets doorzet. Ik ga nog even naar de badkamer, vul mijn glas en ga nog even op de wc zitten. Waar ik besluit dat het wellicht een idee is om te gaan douchen en het misschien wat in werking zet.

Dus in het donker lekker onder de warme douche op handen en knieën, iets doorgezakt met mijn billen tegen mijn hakken. Hubby wordt wakker om 2.45 uur, ik zit er net onder, en hij komt kijken hoe het gaat. Hij ziet dat ik al bijna niet meer aanspreekbaar ben. Hij kleed zich aan en komt terug, hij aait mijn haar en kust me meerdere malen. Dit is echt zo fijn.

3.00 uur

De krampen zijn nog niet zoals ik het ken maar het proces is gestart. Hij belt de verloskundige om 3.00 uur dat ze moet komen. Mijn vriendin neemt niet op. Ik lig ondertussen met mijn armen op een opstapje zodat ik alles goed kan opvangen. Het voelt anders dan de keren hiervoor, ik ben weer helemaal in mijn zen bubbel.

Hubby vraagt of ik wat voel wanneer hij ziet dat ik even check hoe ver ik ben met ontsluiten. “Ik ben er bijna geloof ik, 6 cm denk ik, nog een klein stukje.” En dit voel ik goed aan, ineens gaat het heel snel! Ik voel dat ons kleintje zakt en ik voel ook mijn vliezen breken. HA ik ben er bijna, ik druk langzaam mee. Ik zeg nog tegen kleintje in mijn buik; “We will meet soon baby…”

3.20 uur

Ondertussen heeft hubby mijn vriendin gesproken en meteen daarna is ze onderweg. Hij belt om 3.20 uur nogmaals de verloskundige dat ze tempo moet maken omdat de baby er nu echt bijna is. Terwijl hij snel naar beneden gaat om de deur open te doen, roep ik dat ik het hoofdje voel staan.
Meteen hoor ik hem weer terug komen en ook hij ziet het hoofdje al.

Terwijl hij onder de douche stapt, geef ik een enorme oerkreet. Iets wat ze straten verderop vast en zeker hebben gehoord! Hubby pakt hem vanaf de achterkant aan, 3.23 uur en ons kleintje huilt meteen. Wat een opluchting! Hij geeft hem daarna aan mij, stapt uit de douche en vlak daarna staat de verloskundige in de badkamer.

“Dat doe je snel! Hij ziet er goed uit Sjors.” Was wat ze meteen zei. Waarop ik zij; “Ik wil nog heel even onder de douche blijven, het is lekker warm ontspannen en even bijkomen.” We mogen nog eventjes samen blijven zitten, ik hou je heel dicht bij me en knuffel je intens. Wat een gevoel dit man! Alleen mijn rug vangt het warme water, heerlijk, ondertussen bekijkt de verloskundige jou van een afstandje.

 “We did it! Dit was iets wat ik zo graag wilde ervaren. Wat een beleving.”

3.31 uur

Mijn vriendin is vlak na de verloskundige gearriveerd en als ik uit de douche stap met kleintje op mijn armen kijkt ze me vol ongeloof en liefde aan; “Ik hoorde je oerkreet en daarna een baby huil en dacht nog dat kan niet!” Ik krijg een dikke kus. Om 3.31 uur stap ik met mijn baby in bed, onder de deken bloot op bloot. We did it! Dit was iets wat ik zo graag wilde ervaren. Wat een beleving.

Al mijn mannen

Er zijn twee kindjes wakker, de oudste van mijn enorme oerkreet en de jongste van het baby huiltje. De ander ligt in een diepe, diepe slaap. Mijn vriendin is bij ze en ondertussen word ik even nagelopen of ik nog heel ben. Kleintje vindt de borst en drinkt rustig. Een half uurtje later komt de placenta.

Daarna maken ze doornroosje wakker 😉 en komen al mijn mannen naar beneden. Ze zijn helemaal verliefd en onder de indruk. Ik ook want dat is allemaal van mij. De oudste twee mogen samen de navelstreng doorknippen, maar de oudste ziet hier toch van af. De ander niet. Spannend wel en hij knuffelt me steeds. Samen met de verloskundige, want je moet best hard knijpen. Dat was spannend. Maar heel mooi. De oudste mag zijn kleine broertje wegen. Ook dit is natuurlijk spannend en heel leuk. Daarna lekker terug bij mama huid op huid.

“Wat een mooie ervaring dit alles bij elkaar. De kers op de taart. Niks kan dit ooit verbeteren. Niks kan hier tegenop. Dit is het mooiste wat ik heb mogen ervaren.”

Niks kan dit ooit verbeteren

Wat een mooie ervaring dit alles bij elkaar. De kers op de taart. Niks kan dit ooit verbeteren. Niks kan hier tegenop. Dit is het mooiste wat ik heb mogen ervaren. Mijn vertrouwen in mijn eigen kunnen, het vertrouwen in mijn lijf wat er echt zo slecht aan toe was. Dat pure instinct wat je als vrouw bezit.

Mijn piece of mind. Ik ben trots op mezelf dat ik na drie, voor mij fijne, thuisbevallingen met complicaties; te lage harttonen, blauwe baby’s en veel stress voor de mensen om mij heen, deze unassisted childbirth, heb kunnen bereiken. Ik ben zo dankbaar voor de afgelopen 9 maanden, waarin ik heel mooi één werd met mijn baby. Dankbaar voor ons gezonde kleintje en deze prachtige ervaring!