Mama Ilona: Studerende moeders, met of zonder baan. In deeltijd of voltijd. Petje af!

Zoals ik in het begin vermeldde ben ik een studerende, werkende mama waarvan er 1 op komst is. Alleen het studeren was de laatste tijd wel wat verwaarloost. Nou verwaarloost kan je een understatement noemen.

Ik had door het krijgen van een nieuwe baan, waarvoor ik ook de nodige kennis moet vergaren, school op een laag pitje zitten. Het goede nieuws is dan ook dat ik weer helemaal in de race zit om bachelor te halen, maar o God het lijkt alsof mijn hersenen dit nu 10x zwaarder vinden dan voordat ik Trey kreeg. Laat staan met die 2e erbij.

Ik werk nog tot einde van deze maand. Vervolgens heb ik dan nog 4 weken voordat ik de 40 weken heb bereikt en als die kleine eerder komt betekent dat ik dan 3 weken heb voordat mijn slapeloze nachten beginnen. Voor die tijd ben ik wel ambitieus om veel studiepunten binnen te slepen.

“Ik denk dat de vorm van zwangerschapsdementie verder gaat dan alleen het vergeetachtige.”

Studerende moeders, met of zonder baan. In deeltijd of voltijd. Petje af. Mijn hersenen lijken af en toe net pulp waar ik helemaal niks meer mee kan. Dan komt er ook echt niks meer zinnigs uit wat niet bepaald handig is als je bezig bent met het schrijven van een rapport en daarbij ook de nodige onderzoek moet verrichten. En dat terwijl ik het daarvoor gewoon uit mijn mouw kon schudden alsof het niks is, moet ik er nu echt voor zitten en de tijd nemen.

Ik denk dat de vorm van zwangerschapsdementie (waar de meeste vrouwen jaren na de zwangerschap nog steeds de gevolgen van ondervinden) verder gaat dan alleen het vergeetachtige. Je focus om het goede te doen voor je kleintje gaat ten koste van je concentratie. Dus naast dat ik vergeet waar ik ook alweer mijn telefoon heb gelaten (of de keer dat ik die op het dak van de auto liet liggen) heb ik ook nog dat ik echt moet blokken tot een vorm van geestelijke vermoeidheid om resultaten te krijgen. Mijn mentaliteit van vlak voor de deadline kan ik echt niet meer handhaven. Daarvoor komt er niet genoeg uit. Ik moet nu ook echt de tijd nemen om een voor mijn termen goed stuk te schrijven voor school.

“Ik raad niemand aan om tijdens je studie een zwangerschap uit te dragen.”

Al klinkt dit heel negatief: ik zal niemand ook aanraden om tijdens je studie een zwangerschap uit te dragen (het is wel mogelijk hoor, maar heb het zelf ook onderschat). Toch geeft ook de opdracht die ik nu uitvoer weer veel inspiratie voor de toekomst voor mijn 2 kleine kerels.

Momenteel doe ik een opdracht over het aanpassen van het facilitair beleid van een fictieve hogeschool. Voordat je weet wat je facilitair moet regelen voor een school moet je ook bedenken, waar gaat zo’n school heen? Wat zijn de ontwikkelingen? Voldoet de school nog aan de standaard van de werknemer van morgen? Oftewel je moederbrein draait het naar: “Wat maakt een school geschikt voor de toekomst van mijn kroost?” En daar is iets om bij stil te staan.

Op dit moment wordt er met een CITO toets getoetst naar hoe goed je kind kan rekenen en taal kan. Er wordt veel minder gekeken naar hoe je kind presteert op gebied van creativiteit of beweging. Dit werd mooi verwoord door Sir Ken Robinson (Do school kill creativity, je kan hem op youtube wel vinden). We hebben nu een schoolsysteem dat gericht is om naar toe te werken dat je in je hoofd bezig bent, maar we hebben ook een lijf natuurlijk. Expressie van een druk kind wordt gezien als een stoorzender in de klas. Een kind dat een boek stil leest wordt gezien als veelbelovend. Ze worden klaargestoomd voor beroepen die er nu zijn, maar zijn die er ook nog over 10 of 20 jaar?

Ik ben zelf wel voorstander van een vorm van meting om wel een bepaalde lijn van vooruitgang te zien die je bij ieder wilt zien. Maar als ik kijk naar mezelf zijn passies zoals bijvoorbeeld tekenen of sporten steeds meer naar de achtergrond gegaan en focuste ik me vooral op het leren en behalen van dat ene papiertje dat hier in een laadje ligt en 2 regels op mijn CV inneemt. Dan zou je de vraag kunnen stellen: Wat als je wel je passie volgt? Hoe zou je leven dan ingedeeld zijn? Zou je nog steeds doen wat je nu doet? En alleen al te bedenken hoe dit systeem jou heeft beïnvloed moet jij straks de keuze maken hoe je kind opgeleid wordt. Wat zoek je in een basisschool en op basis van die CITO wordt vastgesteld wat je kind het beste kan doen.

Ik ga er ook niet van uit dat ik het systeem verander en ga er eigenlijk ook niet vanuit dat het snel zal veranderen. Dat doet het al heel lang niet. Maar als ouder om na te gaan wat voor gevolgen dat kan hebben voor de toekomst van je kind zet je wel aan het denken.

Ik weet dat mijn gedachte te hard van stapel lopen. Trey is pas anderhalf en zal over twee en een half jaar naar school gaan. Alleen aan de andere kant heb ik bij Trey’s eerste verjaardag al een keuze moeten maken welke basisschool, wat al gelijk een eerste stap is in het onderwijsproces van hem. Dan komt zo’n basisschool toch wel snel dichtbij.