“Je kind van de commode af laten vallen is iets wat alleen onoplettende ouders gebeurt.” Tenminste, dat is wat ik altijd dacht. Helaas weet ik inmiddels dat het iedereen kan overkomen en mij dus ook.

Ik was met Julian heerlijk wezen zwemmen in het zwembad, hij genoot en ik dus ook. Hij zat in zo’n opblaasband en spartelde en spetterde heerlijk. Zwemmen is best vermoeiend, dus na een uurtje hielden we het voor gezien. We gingen naar het omkleedhokje, dat is een extra groot hokje waar ook een commode in hangt.

Ik kleed Julian altijd eerst om, zodat hij het niet te koud krijgt. Hij lag tevreden op de commode te spelen toen ik mij even bukte om mijn eigen kleding te pakken. En op dat moment hoor ik “pok”. Ik denk nog bij mezelf, wat is dat voor een geluid. In dezelfde seconde hoor ik Julian enorm hard huilen. Mijn blik werpt zich naar de commode, maar geen Julian. In dezelfde seconde werpt mijn blik zich op de grond… En daar zag ik hem, heel hard huilend op de natte hydrofiele luiers en handdoeken lag mijn kleine mannetje…

In die ene seconde dat ik even gebukt was om wat uit mijn tas te pakken is hij van de commode afgevallen… Snel tilde ik hem op om hem te troosten. En op dat moment kwamen ook mijn tranen. Wat voelde ik me schuldig dat dit mij was overkomen. Bijzonder hoe er op zo’n moment allerlei gedachten door je hoofd schieten. “Oke, hij is gaan huilen, dat is een goed teken” en “hup naar de huisartsenpost”. Totdat ik me realiseerde dat ik daar nog in mijn bikini stond. Ik heb hem op de commode gezet en zonder mezelf goed af te drogen heb ik super snel mijn kleding aangetrokken. Ondertussen bleven Julian en ik maar huilen en wilde ik zo snel mogelijk dit warme, toch best kleine hokje, verlaten.

“Sander keek me met een vragende blik aan. Al snikkend vertelde ik dat ik Julian van de commode had laten vallen.”

 

Helaas had ik geen telefoon mee, gelukkig was ik wel met de auto. Dus snel naar de auto en naar huis rijden. Julian werd stiller en viel bijna in slaap. Ondanks dat ik begreep dat hij erg moe was van het zwemmen wilde ik niet dat hij ging slapen. Dus ben ik tegen hem gaan praten, heb liedjes gezongen en de radio aangezet. Na ongeveer 10 minuten waren we thuis. Sander keek me met een vragende blik aan. Al snikkend vertelde ik dat ik Julian van de commode had laten vallen. Terwijl Sander voor Julian zorgde belde ik de huisartsenpost. Ik gaf aan wat er gebeurt was en dat hij nu bijna in slaap viel, maar dat dát ook kon komen door het zwemmen.

Van de assistente mocht ik hem in bed leggen en moesten we hem na een uurtje wakker maken. Vragen zou hij niet kunnen beantwoorden, want tsja, hij praat nog niet. Maar ik moest hem goed in de gaten houden; of hij alert was, of hij goed reageerde op ons etc. Mocht ik het niet vertrouwen kon ik weer terug bellen. Julian wilde niet op zijn rug in bed liggen, maar viel op zijn buik snel in slaap. Na een uurtje maakte ik hem wakker. Hij vond dat uiteraard niet leuk, maar toch kreeg ik een glimlach. Toen ontdekte ik ook waarom hij niet op zijn rug wou liggen, er zat een grote bult achterop zijn hoofd…

De rest van de dag hebben we hem goed in de gaten gehouden. Maar hij at en dronk goed, speelde met zijn speelgoed en liep langs de bank. Dus eigenlijk niets om ons zorgen om te maken. Ook kreeg ik veel lieve lachjes die ik met veel liefde ontving. Hij vond mij dus toch nog wel lief..

Achteraf gezien heeft Julian er dus vrij weinig last van over gehouden. De last bij mij was een stuk groter. Ik bleef me schuldig voelen, en nog steeds. ’s Nachts zag ik steeds de beelden voor me hoe hij daar huilend op de grond lag… het was me echt overkomen. In een seconde vallen kinderen van een commode. Dat zegt niets over het feit of je wel of geen goede ouder bent. We zijn allemaal geweldige ouders die het beste voor hebben met hun kind. En in die ene seconde overkomt je iets waar je achteraf alleen maar van kunt leren.

Omdat ik ben gaan bukken om iets uit mijn tas te pakken, en dus uit het zicht was van Julian, is hij mij waarschijnlijk gaan volgen en is op die manier van de commode gerold. Dat is onze enige mogelijke verklaring. Dus NEE, je bent geen onoplettende ouder als je kind van de commode valt, het kan iedereen overkomen!