Op het moment dat je eindelijk alles hebt gepakt om te vertrekken (tenminste je denkt dat je alles hebt gepakt), trek je de deur dicht en vraag je je gelijk af waar je de sleutels eigenlijk hebt gelaten. Misschien toch maar even checken of je ze in de luiertas hebt gestopt, want anders sta je straks dus met een baby voor een dichte deur (nu ook maar dat doet er even niet toe).

Op het moment dat ik ongeveer de gehele inboedel uit mijn tas haal, vliegen deze gedachten (en nog ongeveer 2 A4 vol) door mijn hoofd. Waarom stop ik die sleutels dan ook niet in één van die zeshonderd vakjes die er in en op een luiertas zitten? Waarom zitten er vier extra rompers in de tas? Oh ja, ik had toen geen extra romper en toen was het dus raak.. nu dus maar wat extra.. never mind. Hé! De luiers zijn op.

“Even een appje sturen dat ik dus met de gehele inboedel op straat zit zonder sleutels.” 

 

Oh ja, sleutels. Ik heb geen boodschappenbriefje gemaakt! Alarm! (en dit is dus serieus een ding). Die schoenen, die moet ik toch nog even bestellen. Shit! De was zit nog steeds in de machine, Even een appje sturen dat ik dus met de gehele inboedel op straat zit zonder sleutels. Ah daar zijn de sleutels! Even appen dat ik de sleutels al gevonden heb.

Als ik de sleutels dan toch heb gevonden, is het een mooi moment om nog even snel een lijstje op papier te krabbelen om een enigszins verantwoorde maaltijd op tafel te toveren. Koelkast open, schreeuwend kind op de achtergrond; Wan-neer-gaan-we-nou?! De nodige boodschappen krabbelen op een belastingenvelop, onder de melk en half aangevreten door dochterlief en we kunnen gaan!

https://www.instagram.com/p/BIZr2LkBZAf/

Alles in de tas, sleutels in dat ene handige vakje, deur dicht en naar de supermarkt. In de supermarkt pak ik zo’n handig mandje op wielen (en bedenk me nog hoe handig dit is zodat je je kind niet bedelft onder je boodschappen) en rits ik mijn hutkoffer open om het welbekende aangevreten boodschappenlijstje te pakken, wat dus nog op het aanrecht ligt.

Ik hoor jullie denken: Je hebt het opgeschreven, dus het lijstje zit nog wel in je hoofd! Die fout heb ik de eerste paar maanden dus ook gemaakt en helaas werkt dat niet meer op het moment dat je hersenen zijn aangevreten door diezelfde wezentjes die aan mijn baarmoeder hebben zitten trekken tijdens de bevalling.. alleseters zijn het!

Kriskras door de winkel, je neemt alles mee wat in de bonus is zodat je het lievelingsmaaltje van manlief kunt maken. Eenmaal thuis voor de deur haal ik de gehele inboedel weer uit mijn tas, vliegen er weer een aantal (voornamelijk) irrelevante gedachten door mijn hoofd en bedenk ik mij na een kwartier dat ik de sleutels dit keer wél in een van die handige vakjes had gestopt.

Goed, kind kruipend en kwijlend over het vloerkleed, ik achter het fornuis (burgerlijk) om trots een maaltijd in elkaar flansen.

Vanavond eten wij dus andijviestamppot: zonder andijvie, dat wel.