Eten. Ik kan gerust zeggen: dé favoriete bezigheid van mijn kleine mannetje, dat over een maand alweer twee jaar wordt. Eigenlijk was dit al zo vanaf het moment dat hij min of meer was bekomen van de bevalling.

Rapley-methode (6 maanden)

Doordat hij niet goed zelf uit mijn borst kon drinken – en als het een keer wel lukte, wilde hij altijd meer, meer, meer – kolfde ik elke voeding en dagelijks nog een keer of vier extra om de productie te verhogen én om een voorraadje aan te leggen. Dat werkte, want op den duur kolfde ik per keer zulke hoeveelheden dat ik nóg wel een baby volledig had kunnen voeden. Mijn mannetje had gewoon honger. Hij dronk niet vaak, maar wel veel en omdat het borstvoeding was, mocht ik hem geven waar hij om vroeg. Al vrij snel kreeg hij dan ook lekkere bolle wangen en een stevig lijfje en dat is in die twee jaar onveranderd gebleven.

“Wij zijn vol enthousiasme begonnen met bijvoeding. De Rapley-methode van Stefan Kleintjes. Niets gepureerd, maar alles in grote stukken aanbieden.”

 

Geïnspireerd door de Rapley-methode en na het lezen van het boek van Stefan Kleintjes (‘Eten voor de kleintjes, kleintjes van 0-4 jaar zelf leren eten’) zijn wij, toen ons kleine mannetje zes maanden was, vol enthousiasme begonnen met bijvoeding. Dat wil zeggen niets gepureerd, maar alles in grote stukken aanbieden. Aan de binnenkant van één van de keukenkastjes had ik de lijst van Stefan Kleintjes hangen, zodat ik precies wist wat voor groente, fruit, granen e.d. mijn mannetje mocht hebben en wat nog niet. Door op deze manier bijvoeding aan te bieden, hoefde ik nooit apart te koken, want ik koos altijd voor ingrediënten die we zelf ook in onze maaltijd gebruikten. En aten we een keer iets ongezonds, dan had ik altijd nog wel wat groente in huis om aan mijn mannetje te kunnen geven.

Rapley-methode (6 maanden)

Zo heb ik het koken voor mijn baby nooit als lastig of vervelend ervaren, maar juist als erg leuk! Meestal keek hij eerst gezellig mee met wat ik aan het maken was om het vervolgens grondig te onderzoeken, op te eten of op de grond te gooien. Dat laatste gebeurde overigens niet heel vaak – daarvoor vond hij al het eten veel te lekker – maar alle kinderen hebben een fase waarin het uitlokken van een reactie van papa en mama veel leuker is dan het daadwerkelijk opeten van het eten. Werd het dan geen knoeiboel? Ja, ontzettend! Vond ik dat erg? Nee. Nou ja, meestal niet, want het was een genot om naar mijn etende mannetje te kijken. En bovendien is er zo een doekje over baby, tafel en vloer gehaald. Een goede slab (lees: met lange mouwen) en een plastic tafelkleed zijn wel handig om aan te schaffen ;-).

Natuurlijk vond hij niet meteen alles even lekker, maar door hem zelf zijn gang te laten gaan en hem vooral geen eten op te dringen, at hij al vrij snel alles wat we hem voorschotelden. We konden dan ook heel gemakkelijk met onze kleine man uit eten zonder zelf iets te hoeven meenemen, want meneer at heerlijk in al het eten en stal de show bij het andere uitetengaande publiek.

Rapley-methode spruitjes onderzoeken (7 maanden)

De eetmomenten waren en zijn gelukkig echt een feestje. Ik denk dat dit eetgedrag deels puur geluk is, maar toch denk ik ook dat het te maken heeft met de manier van aanbieden van bijvoeding. Bovendien probeer ik vaak nieuwe recepten uit en beperk ik onze broodmaaltijden, omdat ik zo gevarieerd mogelijk wil eten. Zo heeft ons mannetje van het begin af aan veel variatie in eten gehad en is er dan ook bijna niets wat hij niet lust. Dat houdt voor mij wat creativiteit in, maar ik vind het ontzettend leuk om met eten, bakken en koken bezig te zijn, dus dat lukt me tegenwoordig aardig. In ieder geval ’s morgens komt er bij ons altijd iets anders op tafel dan brood, zoals havermouttaart, een smoothie, bananenbrood, teff met fruit, havermoutpap of ontbijtmuffins.

“Thuis heb ik alles onder controle wat eten betreft. Het lastige vind ik verjaardagen en op visite gaan of krijgen.”

 

Net zoals met de borstvoeding het geval was, heeft onze kleine man nog steeds niet veel eetmomenten op een dag. Maar als hij eet, dan eet hij veel. Natuurlijk is er een grens en die bepaal ik. Ook krijgt hij van mij niet vaak tussendoortjes en al helemaal geen ongezonde. Als ik zelf tussendoor zin heb in iets – zeker nu ik zwanger ben! – sta ik stiekem in de keuken. Thuis heb ik dan ook alles onder controle wat eten betreft. Het lastige vind ik verjaardagen en op visite gaan of krijgen. In de meeste gevallen staat er dan van alles op tafel, dingen die hij van mij normaal gesproken niet krijgt. Is het uit het zicht, dan is het goed. Maar zodra hij eten ziet, is hij daar zo op gefocust dat niets hem meer kan afleiden. Het wordt er meestal niet gezelliger op, aangezien ik bepaalde grenzen hanteer waar hij het zo goed als nooit mee eens is.

Smoothie als ontbijt (21 maanden)

Eerst lukte het nog wel om onze kleine man te verleiden met een soepstengel, een droog toastje of rozijntjes, maar ook dat lukt nu niet meer. Meneer begrijpt dondersgoed dat er iets óp het toastje moet: “mama, op op op!”. Doe ik dat niet, dan is het stampvoeten, gieren, krijsen, brullen en met iets gooien, want oh wat is ons lieve mannetje een driftkikker als het hem niet zint! Dit soort taferelen wil ik het liefst voorkomen bij publiek, want een boos en driftig kind is nou eenmaal niet zo gezellig als je een feestje viert. Daarentegen ken ik ook stellen die juist het tegenovergestelde probleem hebben. Zij moeten met man en macht proberen om ook maar enigszins iets van eten in hun kind te krijgen. Wat dat betreft ben ik blij dat hier in ieder gegeten wordt en goed ook.

Lekker bolle wangen door de borstvoeding (3 maanden)

Ik zou het dan ook geen probleem vinden als dergelijke situaties af en toe zouden voorkomen of als mijn mannetje niet zo stevig zou zijn geweest. Maar met zijn 15 kilo bij een lengte iets onder het gemiddelde is hij stevig. En het lastige is dat wij de meeste weekenden wel op pad zijn of zelf visite krijgen. Opa en oma weten inmiddels waar mijn grens ligt en zorgen er nu voor dat de hapjes niet meer continu op tafel staan, maar op den duur naar de keuken verhuizen. Maar hoe doe je dat als je bij anderen bent? Ik ben erg benieuwd of jullie dit ‘probleem’ herkennen en hoe jullie dit aanpakken?