Degene die bedacht heeft dat een kind krijgen je relatie kan redden heeft naar mijn idee zijn hoofd een keer te hard gestoten. Naar mijn gevoel is het krijgen en hebben van een kind de grootste test die je als stel moet doorstaan om te kijken of jullie voor elkaar gemaakt zijn. Er wordt een enorme druk uitgeoefend op je leven waarvan je nog niet eerder wist dat er zulke niveaus waren.

Voor een moeder begint het al bij het begin van de zwangerschap. Voor mij dan vooral alle sushi die ik moet laten staan… Je zorgt goed voor je lijf met een extra reden. Je hebt een kleintje in je buik en je wilt die de beste start geven die je maar kan bieden. Je gaat op de gezonde toer en bant zoveel mogelijk uit wat niet goed is voor jouw lijf en dus ook niet voor dat van je kleine. Voor mij voelt dit als een vanzelfsprekendheid, ook al ben ik nu wel iets minder streng voor mezelf als bij de eerste zwangerschap. Ik zou mezelf ook echt niet in de spiegel durven aankijken als de kleine een slechte start heeft door wat ik niet kon laten tijdens de zwangerschap. Natuurlijk is het geen garantie, maar het is een kleine factor waar ik zelf invloed kan hebben en die dan ook ga gebruiken in voordeel van mijn kind.

“Daarnaast is er bij de verzorging van je kind ook een man in je leven. Hij wilt ook liefde. Niet gek dat je daarin te kort kan schieten.”

 

Na de 9 maanden hormonenrollercoaster, waar ik nu over de helft ben, komt de volgende uitdaging. Wat als een kleine spermacel binnenkomt moet nu als een minimensje van een paar kilo’s er ook weer uit. Je lichaam heeft zich hiervoor aangepast wat voor jezelf niet mogelijk zou houden. Je hebt in jezelf de ruimte gemaakt om de kleine te laten groeien en zo de eerste start te geven op deze planeet. En die zal er hoe dan ook uit moeten… Of dat nu is via de ingang waar ook je vent is langs geweest of via een snede in de buik. Beide zijn het begin van een uitputtingsslag en voor sommige zelfs een slachtveld.

Wat me opvalt is hoe vaak moeders er stil over kunnen zijn waarmee ze rondlopen. Vaak deel je dit soort zaken alleen met andere moeders of houdt het voor je, dit uit schaamte. Je wilt niet zeuren, ik bedoel je hebt nu iets super waardevols in je armen waarvoor je door het vuur gaat. Dan ga je toch niet zeuren over pijntjes en vermoeidheid. Maar als we terugkomen op de werkelijkheid, ja een bevalling kan schade geven aan je lichaam op verschillende manieren. En tegelijk ja, het is gewoon wonderbaarlijk om te zien hoe goed je lichaam ervan hersteld. Maar het is een sprookje dat je lichaam weer helemaal de oude is als voor de zwangerschap.

Dit kan in zichtbare en onzichtbare vorm. De zichtbare vorm die vrouwen hebben zoals striemen of een litteken wordt door velen vaak angstvallig verborgen gehouden. Die wordt alleen gezien wanneer je dit deelt met andere lotgenoten (wat de meeste in dit geval doen). Daarnaast heb je de onzichtbare vormen. De taboes waar je achteraf achter komt. Als ik zeg dat naar de wc gaan met een nummer 2 voor mij het eerste half jaar geen plezier was, zullen er nu vast wel dames mee knikken die dat ook ervaren. Het leuke van dit is dat die eens in de zoveel tijd weer eens komt opduiken. Al ben ik nu wel pro hoe je daar mee om kan gaan. Van perfecte posities op de wc tot de juiste doekjes en crèmes. Gelukkig zakt het hierdoor wel snel weg.

Maar daarmee kan ik makkelijk leven. Het is voor mij niet meer dan een klein ongemak die eens in de zoveel tijd opspeelt en ook zo weer over gaat. De zwaarste impact die ik lichamelijk en geestelijk heb is de impact die een kind maakt op de relatie tussen jou en je vent. De eerste maanden ben je natuurlijk in de ‘overleving’ stand. Je zorgt voor je kind en vooral in het begin doe je dit vol onzekerheid en vermoeidheid. Waarom is hij nog niet wakker? Drinkt hij wel genoeg? Waarom wordt die nu wakker? Je lijkt hierdoor je rust niet te kunnen pakken en de wallen onder je ogen spreken er boekdelen over.

“Je relatie zal hierdoor de ultieme test krijgen. Terwijl jij de seksdrive hebt van een versleten vaatdoek en je vent gewoon op niveau is vraagt dit natuurlijk om botsingen.”

 

Daarnaast is er bij de verzorging van je kind ook een man in je leven, als hij die natuurlijk de eerste 9 maanden overleeft heeft. Hij is door je emotionele rollercoaster gegaan en ze zeggen niet voor niks dat mannen hun pik volgen. Hij wilt ook liefde en genegenheid. Op dat moment is het in mijn ogen niet gek dat je daarin te kort kan schieten. Je hebt amper tijd voor jezelf, als je dag voorbij is denk je daar niet aan. Je denkt meestal aan slapen. In deze maatschappij is de kans ook nog groot dat je als vrouw naast de zorg voor je kind ook nog eens een baan hebt. Dan ben je al helemaal bekaf. Ik doe mijn werk met plezier en klaag ook echt niet over mijn baan. Maar als een kleine niet slaapt in de nacht zou je een moord doen voor een middagdutje.

Je relatie zal hierdoor de ultieme test krijgen. Terwijl jij de seksdrive hebt van een versleten vaatdoek en je vent gewoon op niveau is vraagt dit natuurlijk om botsingen. (Die seksdrive kan natuurlijk ook tegelijk lager worden doordat er door dat gat ook een kind geweest is. Ik bedoel je lichaam heeft veel te verwerken als we toch bezig zijn een paar kleine taboes te bespreken. Schade wat langduriger is, opnieuw ontdekken van je lichaam horen daar ook bij.)

In totaal waren we hiervan in mijn ogen herstellende van, maar met de tweede kerel op komst (was eindelijk wel te zien op de echo) weet ik dat we nu nog op de helft zitten van de emotionele rollercoaster. Daarna wacht ons natuurlijk de tweede uitdaging. Met uiteindelijk een doel in zicht dat we hier sterker uit zullen komen. Sterker dan voordat we begonnen met deze grote uitdaging in het krijgen van een klein wondertje. Het is dan nog een weg te gaan, maar ik weet. Wij kunnen dit samen aan.