Mama Andrea: De dreumespuberteit. Ik denk dat deze fase voor elke moeder frustratie en wanhoop teweeg brengt

Daar zit ik weer gehurkt, face to face met mijn “oh zo verdrietige” oogappeltje die zich wederom op de grond heeft laten vallen als een slappe vaatdoek, om vervolgens spartelend, stierend en brullend mij ervan te overtuigen dat het ècht oneerlijk is dat ze niet met de afstandsbediening mag gooien. Eten (inclusief bord, bestek en drinkbeker) op de grond gooien als je “klaa” bent met eten is dan ook doodnormaal, net zoals aan alle knopjes van de wasmachine zitten en op de bank springen terwijl je 1,5 jaar bent en eventueel met je hoofd op de punt van de salontafel kunt vallen. Nee, ik mag er niets van zeggen, laat staan haar tegenhouden van de dingen die ze doet.

Een fase

Het is weer een fase, zo eentje waarvan ik weet dat ook deze uiteindelijk voorbij gaat. Lexi zoekt de laatste tijd enorm haar eigen en vooral onze grenzen op. Natuurlijk is het volkomen normaal dat een kindje van deze leeftijd dingen uitprobeert, en zo ook ons geduld regelmatig test.

In het begin kon ik er vaak om lachen en nu stiekem ook nog wel hoor, want oh wat was het grappig om die ondeugd in haar naar boven te zien komen. Langzamerhand werd ik me er steeds vaker bewust van dat ik mijn dochter moet laten zien waar de grens is en dat sommige dingen gewoon niet oké zijn, maar dat het soms zo lastig kon zijn wist ik niet.

“Nee zeggen heeft geen zin, dat heb ik wel gemerkt.”

Steeds “nee” zeggen heeft geen zin, dat heb ik wel gemerkt, het enige wat ik daarvan krijg is een “nee” terug met een grijns op haar gezicht. Ik probeer me soms in haar te verplaatsen, waarom doet ze dit? Het enige wat ik weet is dat ze het geweldig vindt om aandacht te krijgen, en zo lang ik haar die geef zal ze me blijven uitdagen.

Wat moet ik doen in deze situatie?

Een tijdje geleden kwamen we bij het consultatiebureau voor Lexi’s vaccinatie, daar greep ik mijn kans om de brandende vraag te stellen: Wat moet ik doen in deze situatie? Er werd me verteld, wat ik inmiddels ook al had gelezen, dat ik haar moest negeren op het moment dat ze dingen doet die niet mogen. Negeren is misschien niet het juiste woord, want totaal negeren is niet de oplossing, ik moest er gewoon niet te lang en diepgaand op reageren. Zo gezegd, zo gedaan, en het werkt (meestal).

Ik heb er mijn weg in gevonden

Inmiddels heb ik er mijn weg in gevonden en merk ik dat Lexi weet dat wanneer ze zich weer dramatisch op de grond laat vallen, ze geen reactie krijgt. Hetzelfde geldt voor etenstijd, waarmee we al sinds haar babytijd zitten te klooien. Boterhammen die niet opgegeten worden, voorkeuren voor ditjes of datjes, hele maaltijden die op de vloer belanden en ga zo maar door.

Het advies wat ik kreeg was om Lexi iets voor te schotelen, en wordt het geweigerd, het gewoon na een poosje weg te halen en er verder geen drama over te maken. Ook zou het helpen om haar af te leiden met een gezellig gesprek of een boekje en om vooral de focus niet op het eten te leggen. Nu we dit doen en haar gewoon “laten”, zie ik dat het beter gaat.

Voorheen haalden we letterlijk alles uit de kast om haar aan het eten te krijgen; een boterham, een stuk fruit en twee Olvarit potjes verder gaven we het dan toch maar op en lieten we haar eten wat ze wilde eten (lees: Liga, soepstengels en rijstwafels). Wanneer ze nu niet wil eten wat wij haar voorschotelen, halen we haar bord van tafel en mag ze het even later opnieuw proberen, en nu ze weet dat ze niets anders krijgt eet ze haar bordje de laatste tijd veel vaker leeg.

Frustratie en wanhoop

Lexi is altijd een makkelijk kind geweest, nu nog steeds hoor. Die dreumespuberteit hoort er gewoon bij, het is weer een stapje in haar ontwikkeling en daar moet ik me als moeder maar bij neerleggen. Ik denk dat deze fase voor elke moeder frustratie en wanhoop teweeg brengt, logisch ook.

Nog steeds zijn er momenten dat ik even niet meer weet wat ik moet doen, zoals laatst toen ik “even gezellig” met mijn dochter wilde gaan winkelen. Ze wilde niet in de wandelwagen zitten, trok constant haar muts en sjaal af en werd belachelijk boos toen ze niet mocht rondrennen in het eetcafé waar ik even rustig wilde lunchen. Alle boze ogen waren op ons gericht, maar als je geen kinderen hebt ken je hoogstwaarschijnlijk het leed van een gefrustreerde dreumes en moeder niet.

“Het is ook niet makkelijk om een dreumes te zijn.”

Een dreumes

Het is ook niet makkelijk om een dreumes te zijn, dat mag ook wel eens gezegd worden. Niemand begrijpt je, en als ze het wel doen mag je weer niet wat je wil. Je mag niet zelf tandjes poetsen, terwijl je oh zo graag op die Nijntje tandenborstel wil sabbelen. Alle ballenbak-balletjes die je triomfantelijk door de kamer gooit belanden onder kasten en banken, daar waar jij weer nèt niet met je korte armpjes bij komt. Die leuke smartphones waar iedereen de hele dag op ligt te tikken en swipen, jij mag er alleen naar kijken en vooral niet aankomen.

Oh, en wanneer je in bad gaat en je haar uitgespoeld word terwijl je nog niet mentaal voorbereid was op de hoeveelheid water die in een klap over je gezicht stroomt. En het ergste van alles: je moet leren eten met een vork, terwijl eten met je handen waarbij je hele gezicht en kleren onder zitten véél leuker is. Ik snap het, ik snap het echt. Ik zou ook huilen en mezelf op de grond gooien als ik in Lexi’s schoenen zou staan. Maar goed, het zij zo.

Ik probeer me in mijn kind te verplaatsen

Ik probeer me tegenwoordig in mijn kind te verplaatsen en haar rustig uit te leggen dat sommige dingen gewoon even niet kunnen. Soms krijg ik dan een klap in mijn gezicht als ze weer om zich heen slaat van frustratie, soms is het gelijk goed. Ik probeer me vooral niet op te winden, het heeft in dat moment toch geen nut. Ik luister dus maar vooral naar de “wijze woorden” van mijn partner: hou die rust. Dat hij overal luchtig mee om gaat en rustig blijft in dreumespuber-situaties helpt mij ook om rustig te blijven.

Het waait toch weer voorbij, die dreumespuberteit. Daarna moeten we nog even door de peuter-kleuter- en gewone puberteit heen, en ook die waaien voorbij. Ach, zo hebben we weer wat leuke verhalen voor later, want waar we nu soms met onze handen in het haar zitten, kunnen we er dan alleen nog maar om lachen.