Mama Lieke: Ik werd wakker en zag ons pasgeboren zoontje spartelen. Het leek wel alsof hij geen lucht kreeg…

Voordat ik naar huis mocht, verbleef ik na de bevalling van ons jongste zoontje drie nachten in het ziekenhuis. Tijdens de operatie plaatsten ze een soort ballon in mijn baarmoeder. In combinatie met medicatie om de baarmoeder te laten krimpen zou deze moeten zorgen voor tegendruk, om het bloeden te stoppen. Het was afwachten of dit zou werken, best spannend dus. De naweeën waren heel heftig, ze leken meer pijn te doen dan de “gewone” weeën. Waarschijnlijk kwam dit omdat ze voor mijn gevoel geen nut meer hadden, onze baby was er tenslotte al.

Geen borstvoedingscursus

Ons kleintje hield ik zo veel mogelijk bij me. De grootste fout die ik gemaakt had bij ons eerste kindje, is dat ik hem in het begin niet op verzoek heb gevoed. In mijn naïviteit was ik er destijds van overtuigd dat ik geen borstvoedingscursus nodig had. Borstvoeding is namelijk iets natuurlijks, dus daar heb je echt geen cursus voor nodig, had ik bedacht. Ik wist toen nog niet dat je als nieuwe moeder wordt geteisterd door extreme twijfels en onzekerheid, met radeloosheid tot gevolg. Hierbij kun je alle handvaten gebruiken die je kunt krijgen, dit heb ik helaas door schade en schande moeten leren.

“Als ik weer ooit een baby mag krijgen ga ik het anders aanpakken.”

Voeden op verzoek

Er werd mij namelijk verteld dat ik ons zoontje om de drie uur moest voeden, en maar 10 minuten per borst mocht laten drinken. Volgzaam als ik ben deed ik dit trouw, waardoor ons zoontje veel huilde. Toen ik op een bepaald moment zelf besloot om gewoon maar te gaan voeden op verzoek, werd alles veel rustiger. Oké, ik stond wel volledig in dienst van mijn baby, maar dit wende heel snel en werd zelfs fijn, zoals je kunt lezen in mijn vorige blog over borstvoeding. Ik besloot: als ik weer ooit een baby mag krijgen ga ik het anders aanpakken. Namelijk zo veel mogelijk bij me houden en voeden op verzoek.

Ik wist precies hoe ik het wilde aanpakken

De eerste nacht in het ziekenhuis heb ik onze baby dus zo veel mogelijk bij me gehouden. Wanneer hij wilde drinken was dit mogelijk, ik was daar heel gemakkelijk in en het allerbelangrijkste was dat het voor mij heel fijn voelde. Door sommige verpleegsters werd ik raar aan gekeken. Ze vonden dat ik te veel voeding gaf en kwamen met de welbekende instructies, die ik nu zelfverzekerd de wind in sloeg. Dit was mijn tweede kindje en ik wist precies hoe ik het wilde aanpakken.

De laatste nacht in het ziekenhuis

We hadden niet verwacht dat ik zo lang in het ziekenhuis zou moeten blijven. Inmiddels had Rashids moeder al drie nachten in ons huis doorgebracht, om voor ons andere zoontje te zorgen. Het waren zware dagen geweest voor haar, Rashid moest nu echt naar huis om het van haar over te nemen. De laatste nacht in het ziekenhuis zou ik dus alleen zijn. Dit vond ik heel moeilijk, we waren namelijk sinds de tien jaar dat we samen zijn, nooit één nacht zonder elkaar geweest.

De beste moeder

Ik nam me voor om door te gaan met het voeden op verzoek. Voor mijn gevoel was ik de beste moeder die ik kon zijn. Ons zoontje vertoefde heerlijk op mijn borst en kon voeding tot zich nemen wanneer hij dat zelf wilde. Af en toe legde ik hem in zijn wiegje zodat ik zelf ook wat kon slapen. Ik hield hem goed in de gaten want hij was nog misselijk van de bevalling, waardoor hij zo nu en dan moest overgeven.

Mijn mannetje

Mijn ogen vielen toe en ik doezelde langzaam weg. Rond middernacht hoorde ik ons mannetje pruttelen, alert tilde ik mijn hoofd omhoog om te zien wat er aan de hand was. Ik zag hem spartelen, het leek wel alsof hij geen lucht kreeg. Na een druk op de knop pakte ik hem snel uit zijn wiegje en legde hem met zijn buikje om mijn onderarm. Zachtjes maar gespannen klopte op zijn rug en maakte zijn mond schoon met mijn vinger. Hij bleef spartelen, naar mijn idee liep hij zelfs blauw aan.

Volledig in paniek

Ik zat nog vast aan allerlei bedrading en een katheter, de stang van het ziekenhuisbed stond omhoog. Dat weerhield me er niet van om als een gek uit bed te springen en naar de gang te strompelen. Ik riep dat ze op moesten schieten, omdat ik mijn baby kwijt ging raken. Ik was volledig in paniek en stond te trillen op m’n benen. Twee verpleegsters kwamen me helpen. Een van hen legde ons zoontje op zijn zij waarna er nog wat braaksel uit kwam, daarna was er (gelukkig!) niks meer aan de hand. De andere verpleegster was ik hysterisch huilend om de hals gevlogen.

“Ze vertelde me dat het ook wel een beetje mijn eigen schuld was, omdat ik hem zo vaak had gevoed.”

Op mijn allerkwetsbaarst

Ze vertelde me dat het ook wel een beetje mijn eigen schuld was, omdat ik hem zo vaak had gevoed. Op dat moment was ik op mijn allerkwetsbaarst, en hebben ze me kunnen overtuigen van hun gelijk. Het maakte me heel onzeker en het heeft zeker een paar weken geduurd voordat ik mijn eigen visie weer op durfde te pakken.

Achteraf ben ik daar wel boos om geweest. Ik had een paar hele zware dagen achter de rug, stroomde over van allerlei hormonen en was zonder mijn lieve Rashid, die mij perfect aanvult als ik het zelf even niet meer weet. Juist op dit moment moest deze mevrouw mij een schuldgevoel geven, om haar eigen gelijk te waarborgen. Als verpleegster hoor je patiënten kosten wat kost te steunen, vooral op een kraamafdeling.

Een hele mooie les geleerd

Nu kijk ik terug en kan ik met vertrouwen zeggen dat voeden op verzoek voor mij echt het beste werkt, ondanks de tegenstrijdige adviezen die ik van veel zorgverleners heb moeten aanhoren. Ze hebben me even kunnen breken, maar snel heb ik mezelf weer bij elkaar geraapt. Inmiddels voed ik ons kleintje al 7 maanden op verzoek en het gaat hartstikke goed. Op dit moment ben ik dankbaar, want ik heb een hele mooie les geleerd: Altijd in mezelf blijven geloven, ook al wijst alles erop dat ik het bij het verkeerde eind heb. Als het goed vóelt, ís het goed.