In de zomer van 2016 raakte ik zwanger en we waren (en zijn dit natuurlijk nog steeds) hier dolgelukkig mee. We hadden alles mooi voor elkaar, een huisje, een goede baan en we gingen diezelfde zomer trouwen.
Ziek, zwak en misselijk
Kort nadat we erachter kwamen dat we in verwachting waren, werd ik erg misselijk en mijn energie was ver te zoeken. Omdat we kort daarna zouden gaan trouwen hoopte ik heel erg dat ik me tegen die tijd weer beter zou voelen. En wonder boven wonder was onze trouwdag de eerste dag dat ik me weer een stuk minder misselijk voelde.
We hebben mijn werkgever vroeg in de zwangerschap hierover ingelicht. Door er vast over te vertellen zouden we op zoek kunnen gaan naar een manier waarop ik de werkzaamheden goed uit kon voeren. Bijvoorbeeld door op meerdere/andere dagen aanwezig te zijn of door zo nu en dan thuis te werken. Op deze manier hoefde ik de kantjes er niet vanaf te lopen als ik een keertje misselijk zou zijn en dat werkte erg prettig.
Mijn contract werd niet verlengd
Nadat we getrouwd waren, zijn we een maand op huwelijksreis geweest naar Corsica. Na deze reis was ik vier maanden zwanger en kreeg ik vrij gauw te horen dat mijn contract niet verlengd zou worden. Dit nieuws kwam voor mij als donderslag bij heldere hemel. Er gingen gelijk allemaal gedachten door mijn hoofd hoe ik met een dikke buik of met een klein baby’tje op zoek moest naar een nieuwe baan.
“Ik was zo ongelukkig geworden in deze situatie.”
Van mijn roze wolk gevallen
Ik was zo ongelukkig geworden in deze situatie dat het me enorm veel energie kostte om naar het werk te gaan. Ook vond ik het erg moeilijk om in deze periode van de zwangerschap te genieten. Het leverde me zelfs zoveel stress op dat ik veel harde buiken kreeg en me hierdoor opnieuw regelmatig ziek moest melden.
Dit was niet de persoon die ik ben en ook absoluut niet de persoon die ik wilde zijn. Ik koos er daarom voor om mijn werkdagen, zo goed als ik kon, uit te voeren en al mijn vakantiedagen aan het einde van mijn dienstverband op te nemen. Doordat ik veel dagen gespaard had kon ik al een maand eerder met verlof zodat ik lekker kon gaan voorgenieten voordat ons kleine meisje geboren zou worden.
Waar sta ik nu?
Aan het begin maakte het niet verlengen van mijn contract me erg onzeker, maar op het moment voelt het vooral als een persoonlijke keuze. Ik geloof er dan ook in, dat als ik straks opnieuw op zoek ga naar een baan, ik zeker weer een leuke plek zal gaan vinden. Het is zelfs zo dat ik er weer erg veel zin in heb om straks wat nieuws op te pakken. Het heeft mij als persoon uiteindelijk sterker gemaakt en dat is iets waar ik erg dankbaar voor ben.
Liefs van Leeonie
