Mama Andrea: Vooroordelen over moeders en vaders

Hey mama’s, weten jullie nog? Toen we nog geen kinderen hadden? Hadden jullie toen heel stiekem (of niet zo stiekem) ook wel eens vooroordelen over moeders en vaders? Over hun kinderen? Ik wel. En het spijt me, oprecht. Nu ik zelf moeder ben word ik steeds meer geconfronteerd met deze vooroordelen en dat is maar goed ook, want we live and we learn zullen we maar zeggen. Dus hier mijn welgemeende sorry voor de volgende vooroordelen.

Krijsende kinderen

Jawel, bovenaan in het lijstje, de krijsende kroost. Vooral die in de winkels, die gaan door merg en been. Ik begreep niet waarom ouders hun kinderen op zo’n moment niet gewoon mee naar buiten namen, of waarom ze op hun dooie gemak nog tussen kledingrekken of schappen gingen snuffelen. Hoorden ze dat dan niet?

Voor mijn gevoel had ik al 10 keer een blijvende gehoorsbeschadiging opgelopen maar dat boeide hun blijkbaar niet. Begrijp me niet verkeerd, ik kan best wel wat hebben als het om huilende of krijsende kinderen gaat, ik kom zelf uit een druk gezin met 4 kinderen, maar na een poosje ging ik me er toch gruwelijk aan irriteren.

Inmiddels heb ik zelf al een aantal keer mogen ervaren hoe het is om die moeder met dat krijsende kind te zijn, want ook mijn lieftallige dreumesje kan er wat van. Temperament tot en met, en ongeduldig ook nog. En wat doe ik op zo’n moment? Me opvreten van binnen maar doen alsof er niets aan de hand is. Des te meer aandacht ik eraan besteed, des te erger het wordt. En ja, ik kan mijn dochter afleiden, maar niet voor lang en dikwijls niet met hetzelfde “trucje” (met uitzondering van mijn telefoon, maar daar kom ik later op terug).

Ik begrijp nu als geen ander dat kinderen vaak onvoorspelbaar zijn, dit zijn de momenten waar je je als ouder soms niet op kunt voorbereiden. En ik snap dat het vervelend is voor anderen, die brullende kinderen, maar probeer jezelf maar eens in hun ouders te verplaatsen.

“Ik vroeg me altijd af waarom mensen zoveel foto’s van hun kids op social media moesten zetten.”

Social media

Als je zelf geen kinderen hebt en al helemaal wanneer je geen kinderwens hebt, heb je waarschijnlijk ook geen behoefte aan een Facebook tijdlijn vol met foto’s van andermans kinderen. Van die ouders die vol trots hun “dagje kinderboerderij” of “Hoera! Pietje heeft zijn eerste stapjes gezet!” posten, wat moet je ermee?

Foto’s van vrienden die gaan stappen, verre reizen maken and what not veranderen naarmate je ouder word langzaam in trouwfoto’s en uiteindelijk foto’s van hun nakomelingen. Ik vroeg me altijd af waarom mensen met kinderen zoveel foto’s van hun kinderen op social media moesten zetten, en waar bleef in godsnaam eens een foto van henzelf?

Hierbij mijn excuses, want als je op dit moment op mijn Facebook en Instagram komt verzuip je onderhand in foto’s van Lexi. Waarom? Omdat ik trots ben op mijn dochter, op de foto’s die ik heb van haar en op het moederschap. #Lexispam is the new black voor mij, dus.

Snot, kwijl en vieze kleertjes

Ik vond het altijd een beetje zielig, die kindjes met van dat aangekoekt snot aan hun neusjes, etensresten tot op hun wangen en vlekken in hun kleren. Maar naast zielig vond ik het ook een tikkeltje vies, want getsiederrie, dan komen ze je knuffelen met die kleine plakkerige handjes en binnen no time zit hun loopneus tegen je pasgewassen trui aan. Kan niemand dat dan even afvegen?

Maar inmiddels weet ik wel beter, er is gewoon geen beginnen aan. Hoe goed jij je kinderen ook verzorgd, hoe vaak je ze ook wast en schone kleren aandoet, het blijven kinderen. Over snot gesproken, die van mij was volgensmij haar hele eerste levensjaar verkouden en hoe vaak ik haar neus heb afgeveegd? Joost mag het weten, maar vaak zeg ik je. Om nog maar te zwijgen over de keren dat ik haar heb omgekleed vanwege de liters speeksel die ze op haar kleertjes achterliet toen haar tandjes doorkwamen.

Ik probeer mijn kind altijd zo schoon mogelijk te houden, maar ook bij haar hangen de kruimels soms nog langs haar mond als we ergens arriveren omdat ze onderweg een soepstengel heeft gegeten. Ook bij haar zit er soms een aangekoekt snotje naar je te staren, want als ik net de ene met veel pijn en moeite weg heb kunnen halen, komt de volgende alweer om de neusvleugel kijken. Ik doe mijn best om Lexi er zo verzorgd mogelijk bij te laten lopen, maar ik kan niet alles voorkomen.

“Ouders die hun (jonge) kinderen constant op een telefoon of tablet laten spelen.”

Tablets, telefoons en televisie

Voorheen kon ik er met mijn hoofd niet bij, van die ouders die hun (jonge) kinderen constant op een telefoon of tablet lieten spelen of kinderen die de halve dag voor de tv zaten. Laat ze toch lekker spelen en buiten ravotten, gewoon zoals vroeger, dacht ik dan. Ik ben er nog steeds geen voorstander van. Het is natuurlijk niet goed voor je kindje om steeds naar die schermpjes te kijken, maar ik betrap mezelf er de laatste tijd op dat ik het ook steeds vaker toelaat.

En om terug te komen op “vooroordeel krijsende kinderen”, zodra die van mij het bijna op een krijsen zet in een winkel of in een volle bus, geef ik haar na een tijdje ook mijn telefoon of laat ik haar erop meekijken. Hetzelfde geldt tijdens het verschonen, want Lexi is daar absoluut geen fan van (behalve wanneer ze de grote boodschap gedaan heeft, dan roept ze gelijk: ‘Poep! Luier!’).

Spartelen, draaien, huilen, ze haalt werkelijk alles uit de kast om maar niet op dat aankleedkussen te hoeven liggen. Nadat ik bijna alle mogelijke afleidingsmanoeuvres heb geprobeerd, geef ik het op en laat ik haar foto’s en filmpjes kijken op mijn telefoon. Jup, braafste kind van het westelijk halfrond, ongelogen.

Wat betreft de tv, die staat bij ons ook vaker aan voor Lexi dan ik eigenlijk had gewild. Ze vindt het geweldig, Kinderen voor Kinderen, Juf Roos, Bumba en noem maar op, ik ken alle liedjes en afleveringen zowat uit mijn hoofd. Dus ja, ik begrijp het nu wel wat beter, die kinderen met hun hoofd in de schermen.

Het is tegenwoordig dan ook de normaalste zaak van de wereld dat wij ouders zelf de halve dag naar die rot telefoon staren. Jammer vind ik het wel, daarom probeer ik mijn dochter te stimuleren om gewoon te spelen, te leren door te doen. Zelf probeer ik dan ook zo min mogelijk met mijn telefoon bezig te zijn wanneer zij wakker is, zodat ik met mijn aandacht vooral bij haar ben.

“Ik dacht dat wanneer Lexi er zou zijn, ik nog genoeg tijd voor mezelf zou overhouden.”

Tijd en structuur

Toen ik zwanger was leek het allemaal nog zo eenvoudig; ik dacht dat wanneer Lexi er zou zijn, ik nog genoeg tijd voor mezelf zou overhouden. Ook dacht ik dat ik Lexi gewoon overal mee naartoe zou nemen, dat het allemaal zo makkelijk zou zijn. Dutjes en voeden, dat kan ook onderweg. Ik begreep niet goed waarom ouders zich zo aan een schema hielden, waarom ze om bepaalde tijden niet zouden kunnen afspreken of van huis zouden gaan, dan neem je die kleine toch gewoon mee? Of laat je toch gewoon iemand even oppassen?

Niet dus. Want toen Lexi er eenmaal was ging niets zoals ik had voorspeld, en werd ik ineens een persoon die houdt van structuur. Ik mocht blij zijn als ik tijd had gevonden om te douchen, laat staan om gezellig met vrienden af te spreken. En Lexi overal mee naartoe nemen? Wat een grap, dat ik daar zo makkelijk over had kunnen denken.

Ik had niet eens een rijbewijs, dan kom je ook niet ver hè. En wat betreft het openbaar vervoer, ik mocht in mijn handen klappen als er iemand opstond om me te helpen met de kinderwagen erin of eruit tillen. Daarbij komt dat een huilende baby in een bus de medereizigers niet al te vrolijk maakt, waardoor er een aantal kwade ogen constant op je gericht zijn.

Voedingstijden en slaapjes

Hetgene wat het eigenlijk pas echt lastig maakte (voor mij) om de deur uit te gaan waren de voedingstijden en slaapjes. Vooral die slaapjes waren heilig, want als Lexi die niet fatsoenlijk had gehad, raakte ze helemaal uit haar doen tegen de avond. Natuurlijk sliep ze ook in de wandelwagen, maar deze dutjes waren meestal van korte duur. Ik vond het zelf dus prettiger om tussen de slaapjes door uit huis te gaan met haar, maar door gebrek aan vervoer en angst dat Lexi uit haar doen raakte, bleef ik vaak gewoon thuis.

Tijd voor mezelf

Ook tijd voor mezelf is sinds ik moeder ben lastiger in te plannen dan ik had verwacht. Mijn vriend kan wel op Lexi letten als ik eens erop uit wil, maar momenteel studeert en werkt hij 7 dagen in de week, dan ben je blij als je elkaar ’s avonds ziet en samen kunt zijn als gezin. Daarbij werk ik zelf ook parttime waardoor ik sowieso sommige avonden in de week weg ben. Naast dat ik voor mijn dochtertje moet zorgen op mijn vrije dagen, zorg ik ook voor het grootste deel van het huishouden, dat is weer een stukje vrije tijd die wegvalt.

Die vrijheid die ik had voordat ik een kindje had is ontzettend veranderd. Toen woonde ik nog bij mijn ouders en toen kon ik gaan en staan waar ik wilde, nu niet meer. Gelukkig heb ik het ingeruild voor iets veel mooiers, want hoewel ik het jammer vind dat ik mijn vrienden minder zie of spreek en minder tijd heb om alleen te zijn, breng ik mijn dagen het meest door met mijn grootste liefde Lexi.

“Het is niet altijd makkelijk om mama of papa te zijn.”

Sorry voor de vooroordelen

Mama worden heeft mij geleerd dat het ouderschap zo anders in elkaar zit dan ik voorheen dacht. Dat iedere ouder op zijn of haar eigen manier probeert het beste voor hun kinderen te doen, ook al ziet het er vanuit andermans perspectief niet altijd zo uit. Het heeft me geleerd dat ook de meest brave, lieve kinderen soms hun momentjes hebben. Dat ook zij de hele buurt bij elkaar kunnen krijsen en niet willen luisteren, en dat dit niet altijd iets met opvoeding te maken heeft.

Het zoeken naar oplossingen, proberen de juiste keuzes te maken en proberen om iedereen tevreden te houden, dat zijn ook dingen die het ouderschap met zich meedraagt. Het is niet altijd makkelijk om mama of papa te zijn, maar het is wel geweldig. We moeten die vooroordelen dus een beetje wegduwen en gewoon lief zijn voor elkaar. Als je respect hebt voor een ander, zul je het zelf ook terugkrijgen.

Dus sorry voor de vooroordelen die ik had, die zijn inmiddels voor eens en voor altijd de deur uit.