Mama Carmen: SLAPEN, waarom is dit voor zoveel kinderen en ouders een probleem?

SLAPEN, waarom is dit voor zoveel kinderen – én ouders – een probleem? Hoe het slapen hier gaat (of ging..) is als volgt; First of all; Wij doen aan Co-sleeping. Waarom? Daarom. Vindt Karim het niet vervelend? Nee Karim vindt het niet vervelend. Kun je wel slapen? Ja, anders deden we het niet. Vind je het wel veilig? Ja dat vind ik. Hebben jullie zo nog wel privacy en tijd voor elkaar? – Als je doelt op of we het doen naast de kids; Never have I ever. Maar gelukkig is het bed niet de enige optie. – Dus ja, wij hebben privacy en tijd voor elkaar.

Dit moet anders kunnen

Laten huilen; Doen we niet aan. Geen tien minuutjes, geen vijf minuutjes. Niet. Ik wil ze ten alle tijden in alle veiligheid in slaap laten komen, emotionele veiligheid doel ik dan op. Als dat betekend dat ik erbij moet zitten, liggen of hun kontje moest wiebelen dan deed ik dat! Was ik dat soms zat? Ja zeker was ik dat soms he-le-maal zat! Bij Shay heb ik vaak geroepen: ‘Bij een volgende doe ik dit wel helemaal anders!’ En daar was Alessio, het hele feest begon opnieuw! Na ruim een jaar kontje wiebelen of naast hem liggend dacht ik nu toch wel; Dit. Moet. Anders. Kunnen.

“Alessio sliep tot ruim 1 jaar bij ons in bed.”

Ik vond het allemaal wel prima

Shay sliep tot 18 maanden bij ons in bed, en kreeg toen een peuterbedje. Daar sliep ze gelukkig meteen in zonder drama. Ze begon toen altijd in haar eigen bed maar werd vaak rond 2:00 uur wakker en kwam dan bij ons. Geen drama, maar toch altijd wel even wakker ’s nachts. Toen Alessio geboren werd en bij ons sliep, was het over met Shay. Zij wilde ook bij ons, en een aantal driftaanvallen verder heb ik daar aan toegegeven. Ik ben veel alleen, Shay driftig, pasgeboren baby, ik vond het allemaal wel prima en maakte het mezelf makkelijker op deze manier.

Dit begon me op te breken

Alessio sliep tot ruim 1 jaar bij ons in bed, en valt nu sinds een paar maanden in slaap in zijn eigen ledikantje. Hij wordt nog vaak wakker ’s nachts, en omdat hij wat langer wakker is, en meer huilt dan Shay legde ik hem altijd aan de borst, in ons bed. Daar sliepen we samen verder (met zijn vieren dus). Er is in 15 maanden tijd nog geen één nacht geweest dat hij doorgeslapen heeft, en dat begon me op te breken. Vooral nu ik weer zwanger ben, en ik mezelf niet (weer) met mijn dikke buik naast een ledikantje zag liggen om te wiebelen óf met zijn vijven in bed!

Een plan

Ik maakte een plan, ik doe niets zonder plan. Mijn doel om te beginnen was als volgt; kids terug in hun eigen bed. Ik liet Shay even voor wat het was, en begon met Alessio. Ik plande een paar avonden in waarop ik vroeg naar bed zou gaan, want ik wist dat het me nachtrust zou gaan kosten. Laten huilen wil ik dus niet, in ieder geval niet in de zin van; neerleggen, weglopen en na 10 minuten terugkomen om ze weer neer te leggen en vervolgens weer weg te lopen zonder enig woord.

“Mijn eerste doel; kids terug in hun eigen bed.”

Een andere aanpak

Mijn aanpak zou anders zijn: bedritueeltje, in eigen bed leggen. Flesje melk (geen borst meer!) en op de kamer blijven. Zodra de melk op is; kusje geven en welterusten zeggen. Op een stoeltje erbij gaan zitten en zien wat er gebeurd! Alessio stond uiteraard meteen op en begon te jammeren, ik legde hem neer en zei: ‘Ga maar slapen lieverd, mama blijft hier’ voordat ik mijn zin uitgesproken had stond hij alweer. And again. Dit heb ik zo volgehouden en de eerste avond heb ik (tijdens die hittegolf) 38 minuten zo gezeten. Alessio heeft nauwelijks gehuild, wel een beetje gezeurd uiteraard maar absoluut geen huilen of paniek.

De tweede avond

De tweede avond was hetzelfde, wat meer protest en het duurde iets langer, maar uiteindelijk sliep hij zonder gewiebel of dat ik perse in het zicht moest zijn. Ik was er wel, maar dan achter zijn bedje en dat wist hij. Zo ging het een paar avonden door, volhouden? Volhouden! Moe? Moe! Uiteindelijk was het na pak ‘m beet 10 dagen zo dat hij ging liggen, en ik buiten de kamer de was ging doen. Ik liet de deuren open en hij kon mij zien. Zodra hij opstond in zijn ledikant liep ik terug, herhaalde ik mijn zinnetje, en legde hem neer. Dit ging goed, ik liep gemiddeld iets van 3x terug.

“Alessio protesteert niet, huilt niet en slaapt gemiddeld na 10 minuten!”

Shay en Alessio op één kamer

Toen dit goed ging moest ik naar doel 2: Ik wil Shay en Alessio op één kamer hebben. Dit omdat de baby straks op Alessio zijn plek komt. Zijn ledikantje ging naar Shay haar kamer, en hetzelfde ritueel gehanteerd. Alessio slaapt sinds hij in die kamer ligt perfect zelf in. Ik leg hem neer met zijn fles en hij roept ‘OP’ als hij klaar is. Ik loop er heen, zeg hem gedag en geef hem een kus. Laat de deur op een kier, en ga verder met Shay die op dat moment in mijn kamer rustig een boekje leest. Ik lees samen met haar, vertel een verhaaltje of doe een poppenkast toneelstukje tot Alessio slaapt. Ja, ik moet zeker nog 2,3x terug om hem weer neer te leggen, maar meer ook niet. Hij protesteert niet, huilt niet en slaapt gemiddeld na 10 minuten!

Shay in haar eigen bed

En dan.. dan gaat Shay naar haar eigen bed, in haar eigen kamer. Iets wat al die tijd zo’n heisa is geweest, hebben we nu niets voor hoeven te doen! Ze vind het prachtig om samen met haar broertje in haar kamer te liggen! Dat was het al die tijd? Ze wilt niet alleen zijn! Logisch ook, wie wilt dat wel? En daarbij weet ze niet beter dan dat ze met iemand slaapt! Als een muisje – zoals ze zelf zegt – kuipt ze haar bedje in. Welterusten mama, fluistert ze.. Dag mijn kindjes, slaap lekker <3.

Trots op mijn kids!

Shay slaapt door, dat doet ze zoals ik eerder aangaf (pas) vanaf 18 maanden. Alessio, die word nog steeds wakker. De ene keer meer dan de andere keer, maar ik kan het weer hendelen op de een of andere manier. Omdat ik 1: zelf meer rust in mijn reet heb nu dit gaat zoals het gaat en 2: omdat hij door dit nieuwe bedritueel er ’s nachts ook mee dealt dat hij weer wordt neergelegd en verder moet slapen!

Wel is hij sinds een lange tijd ineens altijd vroeg wakker, over het algemeen even voor 06:00 uur ’s morgens, koek koek! En dit terwijl hij altijd wel redelijk uitsliep! Dus ik hoop dat dit een fase is, of gewoon dat het snel ophoudt want dan ben ik helemaal tevreden! Trots op me kiddo’s! En op mezelf, want het heeft me wat uren nachtrust gekost!

Liefs, Carmen