Spelen in de speeltuin

Op de eerste de beste zonnige lentedag is er niets leuker dan samen met de kids te genieten in een lekker grote, uitgebreide speeltuin. Omdat zulke speeltuinen niet direct bij ons in de buurt te vinden zijn, moeten we een eindje fietsen. Maar voordat we goed en wel op weg zijn, zijn er de nodige hobbels te nemen. ‘Nemen we ook wat te drinken mee mam?’ En: ‘De bal moet ook mee!’ Als we dan eindelijk met het hele spul op de fiets zitten, bedenkt Elin opeens dat ze nog moet plassen. Zucht. Uiteindelijk komen we na een heerlijk fietstochtje aan bij de speeltuin. Ze hebben geluk: de favoriete speeltoestellen zijn nog vrij! Uitgelaten sprinten de oudste twee weg en ik zoek een bankje om lekker naar ze te kijken. Maar lang kan ik niet genieten van mijn fijne plekje in zon… Aron, die de hele fietstocht lekker in de fietskar lag te slapen, wordt wakker en heeft trek. Snel grijp ik de luiertas en ga op zoek naar de tuitbeker met thee. Als ook hij tevreden is installeer ik me weer op mijn uitkijkpost.

Vast in de glijbaan

Deze keer duurt mijn rust welgeteld drie minuten. ‘Mam! HELP!!’ Na even zoeken zie ik waar de noodkreet vandaan komt: Elin zit vast in de glijbaan, zo’n overdekt exemplaar. Er zit niets anders op dan er zelf maar achter aan te klimmen, de trappen op, op reddingsmissie. Elin is ondertussen gaan huilen en een snelle blik naar beneden maakt me duizelig. Dit is lang geleden! Gelukkig kan ik weer rekenen op de hulp van grote broer Stan, hij houdt Aron goed in de gaten. Bij de ingang van de glijbaan zie ik Elin’s betraande gezichtje. ‘Geef me je handje maar’ zeg ik en met al mijn kracht trek ik haar omhoog. Ze zucht van opluchting. Ik geef haar een kus en ze zegt: ‘ik ga daar nóóit meer in mama!’ De schat.