Mama Stephanie: Onze fietskar… wat een gehannes!

‘Wat een gehannes!’ ik hoor het mezelf zeggen en tegelijkertijd zie ik dat Stan moet lachen. ‘Mam, de fietskar is te dik hoor!’ Ja, daar kom ik nu ook achter. Wekenlang hebben we fietskarren vergeleken op internet en afmetingen opgevraagd om uiteindelijk bij deze fietskar uit te komen. Besteld en netjes twee dagen later geleverd. Maar helaas… hij past niet door de poortdeur! ‘Aaargh!! Nu moet dat ding uit elkaar!’ Een beetje wanhopig en half op mijn horloge kijkend probeer ik een wiel van de fietskar te slopen en kom er pas halverwege mijn poging achter dat er een simpel knopje zit waarmee je het wiel soepel van de fietskar kunt halen…. Owkee… Uiteindelijk de fietskar op zijn zij door de poort gewurmd, en toen kon ik hem weer gaan optuigen. Inmiddels is het vijf voor half negen en Stan moet om half negen op school zijn… Aron vindt het ook niet echt leuk meer en Elin gaat uit verveling maar met steentjes gooien – ‘au!’ Na veel gehannes staat de fietskar achter de fiets, mét wielen, mét kind en mét veiligheidsvlag. We kunnen gaan.

Omgekieperd
Als we bij school aankomen, heb al tien keer spijt van mijn aankoop. Ik vond het ritje naar school doodeng met een baby van 3 maanden áchter de fiets. Elke keer keek ik achterom om te zien of ik geen stoeprandjes of goten meepakte. Aron leek het wel aardig leuk te vinden in de fietskar. Toen ik hem er met maxi-cosi en al uithaalde kreeg ik een grote glimlach… ‘Hup Stan, rennen!’ Gelukkig zijn er meer kindjes te laat en valt het niet zo op dat we pas om tien over half in de klas zijn. Na een kus en een zwaai sleep ik Aron en Elin weer mee naar buiten om het tochtje weer naar huis te maken. We komen bij de fiets tot de ontdekking dat fiets + fietskar zijn omgekieperd! Gelukkig is de fiets nog heel maar ik zweer dat ik dat ding nooit meer gebruik… Nou ja, misschien moet ik er ook even aan wennen…