Mama Stephanie: Wat een speeltjes!

Ik kan me nog goed herinneren dat ik met Stan in de stad liep. Hij was denk ik een half jaar oud en thuis lag zijn box vol met speeltjes. Allemaal gekregen van mijn klas waar ik werkte als juf. Er zaten hele leuke speeltjes bij, knisperdoekjes, boekjes en noem het maar op. Stan hoefde zich totaal niet te vervelen. Toch vond ik dat ik op die dag in de stad een speeltje voor Stan moest kopen. Hij had immers ‘nog nooit’ een cadeautje van ons gekregen en dat voelde niet fijn… Tegen beter weten in kocht ik een frummeldoekje met een bijtring eraan vast. Het liep al tegen december en waarschijnlijk zou hij met Sinterklaas ook nog flink verwend worden met speeltjes. Maar goed, gekocht en zelfs laten inpakken en thuis gegeven. Stan vond het papier prachtig. Het speeltje zelf smeet hij in de hoek van de box en hij heeft er nooit echt naar omgekeken…

Teveel
Ik merk nu dat Stan ouder wordt, het steeds moeilijk wordt om leuk speelgoed voor hem te vinden. Natuurlijk heeft hij al het gangbare speelgoed inmiddels al, zoals Duplo, Lego, Playmobil, een treinbaan, blokken, stiften, een knikkerbaan, een racebaan, een skelter, een traptractor, een fiets en noem het maar op. Het is niet verwonderlijk dat hij nu zelf ook niets meer weet te vragen. Toen ik hem meenam naar de speelgoedwinkel om iets uit te kiezen omdat hij zindelijk was geworden, kon hij niet kiezen en barstte uiteindelijk in tranen uit. Er was teveel. Teveel speeltjes en alles vond hij even mooi. Zelfs de graafmachine waar hij er allang één van in de schuur had staan wilde hij hebben. Als er reclame op televisie is en het gaat over speeltjes, gaat Stan daar ook heel makkelijk in mee. Dan moet er bijvoorbeeld meteen zo’n ‘Snackee’z beker’ komen want ‘dat is zo handig mama!’ Natuurlijk krijgt hij niet alles en ook niet zomaar. Er moet wel een aanleiding voor zijn. Ik ben benieuwd of hij straks nog iets weet te vragen als hij zijn rapport krijgt!