Wat leg je eigenlijk allemaal vast voor het fotoalbum van je kind? Met mijn verjaardag in maart heb ik van een vriendin een prachtig ‘Oei-ik-groei’ dagboek ontvangen, waarin veel vragen staan gesteld die ingevuld kunnen worden. Dit wordt gedaan aan de hand van de tien sprongen in de mentale ontwikkeling van de baby, en door dit bij te houden worden er eigenlijk een heel ander soort foto’s gemaakt dan ik eerst gedacht had.

Een voorbeeld is: ‘dit zijn de dingen waar je graag naar kijkt.’ Een reden voor mij om snel mijn camera er bij te pakken op het moment dat Gerbren aandachtig iets bestudeert. Nu is het niet zo dat ik dit altijd doe, maar wel van een aantal momenten zodat ik dit toch vast kan leggen. Ik bekijk alles van hem liever met mijn ogen dan door een camera.

Pas geboren rustten zijn ogen op lichtjes en hele scherpe contrasten, ons douchegordijn was er daar een van. Hij trok er zelfs een gek gezicht bij, die ik maar niet er bij plaats omdat ik niet denk dat dit mij in dank wordt afgenomen. Nu hij 16 weken oud is nemen zijn ogen hele andere dingen waar. Stel je eens voor dat je wakker wordt in dezelfde kamer en elke dag iets anders ziet, geen wonder dat een baby soms moeilijke dagen heeft.

Contrasten zijn het mooist om te bekijken, en het lijkt of hij nu ook steeds meer geboeid wordt door kleuren. Hij volgt heel goed bewegende mensen/voorwerpen met zijn ogen, en dat maakt dat de televisie ook heel interessant is. Een combinatie van beweging, geluid en kleuren, hij kan er als het aan hem ligt uren zoet mee zijn. Toch vind ik 10 minuten meer dan zat, en komt het zelden voor dat de televisie wordt ingezet als rustmoment. Dan lees ik liever het boekje ‘baby ziet’ met hem, een boekje vol met vormen en kleuren. Ik heb er zelfs een verhaal bij bedacht! Dat boek is best een goede aankoop geweest, het is op dit moment het meest gelezen boek in huis!

“Heel soms maak ik een foto vanuit zijn oogperspectief, zoals een moment uit de kinderwagen.”

 

Ook de kussens op de bank hebben fascinerende vormen en contrasten. De kussens van zijn vader, met zebra-strepen en luipaardvlekken vormen een zelfde lust voor de ogen als de kussens die zijn moeder heeft uitgezocht, vooral die met zwart witte punten is favoriet. Helaas voor ons, zo weten we nog niet wie zijn smaak hij overneemt!

Van zijn eigen speelgoed zijn gekleurde voorwerpen minstens zo interessant als zijn luipaard knuffel. Die knuffel heeft het van alle knuffels net een streepje voor, het is ook wel leuk om met een luipaard te knuffelen natuurlijk, zeker omdat deze zo zacht is! Ook zijn voetjes zijn leuk om mee te spelen en naar te kijken. Voetjes die alle kanten op bewegen, en teentjes die hij probeert vast te pakken.

Heel soms maak ik een foto vanuit zijn oogperspectief, zoals een moment uit de kinderwagen. We waren op vakantie en Gerbren lag buiten in het bos in de kinderwagen met de kap naar beneden. Geboeid liet hij zijn ogen rusten naar de bomen en de lucht. Zijn mond viel er zelfs open van, en dus pakte ik mijn telefoon om er een foto vanuit dit perspectief te nemen. Het lijkt een doodgewoon plaatje, maar het lijkt me zo leuk om later zo’n foto aan hem te kunnen laten zien en te zeggen: ‘Kijk, dit vond je fascinerend.’ Des te meer reden om ook van die perspectieven een foto te maken.

Hoe leuk, en vermoeiend alle bewegende, contrasterende en geluidmakende dingen ook zijn. Niks doet het bij het gezicht van zijn moeder. Het haar vastpakken, de handjes tegen de mond die gekke geluidjes maken of proberen de ogen uit te steken of aan de oren te trekken. Mem is een wandelend speelgoedtoestel, en die veranderd gelukkig niet zo snel als de rest van de wereld!