Mama Carmen: Fulltime moeder zijn is zwaar. Klinkt dramatisch he? Maar dit is wel hoe het is!

Aan het einde van de dag zit ik op de bank en met een diepe zucht vraag ik mezelf af hoe ik deze dag doorgekomen ben. Tegelijkertijd geef ik mezelf een schouderklopje. I dont know how, but I did. Als fulltime moeder heb je niet zomaar tijd om even tot rust te komen, je huishouden gaat non-stop door en je kunt niet zomaar even afstand doen van je kind(eren).

Het avondritueel

Mijn dagen beginnen om 6:00 uur en om 19.00 uur liggen de kinderen in bed. De avond eindigt tegenwoordig heel hectisch bij ons, doordat Alessio overdag veel te weinig slaapt en het avondritueel niet meer red. Wat resulteert in huilen, huilen en nog eens huilen. Hierdoor heb ik amper tijd voor Shay en is het hele bed moment érg vermoeiend.

Maar als ze dan eenmaal slapen, is het dan tijd om te ontspannen? Tijd om op de bank te ploffen en nergens meer aan te denken? Nee. Zodra de kids slapen heb ik eindelijk tijd om zonder kind aan mijn been of in een draagzak de was in de wasmachine te doen zonder dat er van alles in wordt gepropt wat er niet in kan.

Ik kan de was uit de droger halen en opvouwen zonder dat het binnen een minuut weer overhoop gehaald word. En ik kan er op een snel programma nog een was in proppen zodat ik die dezelfde avond ook nog schoon in de kast heb.

“Ik ben geen alleenstaande, maar ik doe vrijwel alles alleen. En dat is prima.”

Opruimen, wassen, douchen

Dan moet ik beneden alle troep nog opruimen wat zich de hele dag heeft opgehoopt. Geloof me: bijhouden gedurende de dag heeft géén nut. Speelgoed gaat weer aan kant en maak ik schoon, tafel en aanrecht afruimen, vaatwasser in en uitruimen. Dan wil ik graag nog douchen zonder dat mijn kinderen constant de douchedeur opentrekken waardoor ik in de kou sta.

Maar dan wordt Alessio wakker. Zeiknat en naked loop ik door het huis om hem weer in slaap te krijgen zodat Shay niet wakker wordt. Ondertussen piept de wasmachine, hup in de droger! Als ik eenmaal op de bank zit beantwoord ik whatsappjes van +5 uur geleden en scroll ik wat door Instagram.

Mijn avond alweer voorbij

Ik vergeet volkomen drinken voor mezelf te pakken en zit me suf te bedenken hoe ik alles wat ik die avond nog graag wilde doen (bijvoorbeeld blog schrijven, serie of vlog kijken of even bellen met een vriendin) nog ga doen voordat ik in slaap val. Voordat ik het weet val ik in slaap op de bank en besef ik me dat mijn avond weer voorbij is, op naar bed en wachten tot de eerste weer wakker is.

Ik doe vrijwel alles alleen

Ik ben geen alleenstaande, maar ik doe vrijwel alles alleen. En dat is prima. Karim werkt hard, veel en lange dagen. De zorg en het huishouden rust op mijn schouders. Ik doe de kinderen elke avond in bad, ik breng ze allebei naar bed. Ik sta ’s nachts naast m’n bed als er een wakker is en ik doe de nachtvoedingen (Ja Alessio komt ’s nachts nog voor de borst).

Ik sta elke ochtend op en ik ga naar beneden. Ik maak ze klaar en zorg voor een goede start van de dag. Ik ben de hele dag alleen met ze en alles wat ik onderneem, doe ik alleen. ‘S avonds doe ik ze weer in bad en naar bed, and again, and again.

Dit zeg ik niet om hem zwart te maken, mezelf een veer in mijn reet te steken of zielig gevonden te worden. Karim begint ’s morgens 11 uur en komt rond half 12 weer thuis. Hij duikt meteen zijn bed in om bij te tanken voor de volgende dag.

“Ouder zijn is prachtig, maar het is niet alleen leuk en mooi.”

Ik zou het niet anders willen

Klinkt dramatisch he? Maar dit is wel hoe het is, en ik zou het niet anders willen! Wat ik wel zou willen is dat het moederschap/ouderschap minder onderschat wordt. Ouder zijn is prachtig, het is het mooiste wat me is overkomen (clichéééé) maar het is niet alleen leuk en mooi; het is keihard werken, dingen opgeven, nieuwe dingen ontdekken, waarde hechten aan nieuwe gewoontes en oude laten varen, jezelf nooit meer op nummer 1 zetten en hoe moe je ook bent; DOOR-GAAN.

Alleenstaande ouders

Ik struikel vaak over de opmerking of gedachte dat ik, omdat ik een partner heb, niet alles alleen hoef te doen en het ‘makkelijker’ heb. Men gaat er vanuit dat wanneer je een partner hebt, je ook alle zorgen deelt en elkaar altijd ‘afwisselt’. De laatste dagen word ik veel geconfronteerd met mensen die hun respect uitspreken naar alleenstaande ouders.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb óók alle respect voor alleenstaande ouders, maar dan niet omdat de zorg volledig op hun schouders valt, want dan ben ik ook alleenstaand. Ik heb respect voor alleenstaande ouders omdat een alleenstaande ouder zijn veel meer is dan de zorgen voor je kind niet of niet helemaal kunnen delen, het is emotioneel en financieel ook veel zwaarder! Of wat dacht je van moeders in dezelfde situatie als ik en die er ook nog 5 dagen bij werken?

Laten we elkaar blijven steunen

Soms voelt het voor mij wel eens alsof wat we doen onderschat word. Laten we elkaar vooral allemaal blijven steunen en niet gaan vergelijken. De een is sterker dan de ander, en iedereen doet en ervaart het ouderschap op zijn eigen manier.

Liefs, Carmen.